Ларыса Пампееўна Александроўская

Ларыса Александроўская
Ларыса Александроўская
Асноўная інфармацыя
Поўнае імя	Ларыса Пампееўна Александроўская
Дата нараджэння	15 лютага 1904
Месца нараджэння	Мінск, Мінскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	23 мая 1980 (76 гадоў)
Месца смерці	Мінск, БССР, СССР;
Месца пахавання	Усходнія могілкі;
Краіна	БССР
Бацька:	Пампей Васільевіч Александроўскі[d]
Месца працы	Вялікі тэатр Беларусі;
Музычная дзейнасць
Прафесіі	оперная спявачка, тэатральны рэжысёр, рэжысёр, грамадскі дзеяч, спявачка, палітык
Пеўчы голас	сапрана
Інструменты	голас[d]
Жанры	опера
Грамадская дзейнасць
Партыя	КПСС;
	Выявы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Александроўская.

Ларыса Пампееўна Александроўская (2 (15) лютага 1904, Мінск — 23 мая 1980) — беларуская оперная спявачка (сапрана), тэатральны рэжысёр, рэжысёр і грамадскі дзеяч^[1]. Народная артыстка БCCР (1938), Народная артыстка СССР (1940)^[1].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзілася ў 1904 годзе ў Мінску, у сям'і служачага чыгункі Пампея Васільевіча Александроўскага. Яго бацькам быў праваслаўны свяшчэннік Васіль Андрэевіч Александроўскі. Усе яго сыны атрымалі духоўную адукацыю, але толькі адзін з іх звязаў жыццё з царквой^[2].

Скончыла Беларускі музычны тэхнікум (1928), клас спеваў В. А. Цвяткова^[1]; Студыю оперы і балета ў Мінску (1933), вучаніца А. П. Баначыча^[1]. З 1933 — артыстка Беларускага тэатра оперы і балета.

У 1919-24 удзельніца арганізаванай ёю самадзейнай трупы пры Палітаддзеле Заходняга фронту^[1].

На пачатку Вялікай Айчыннай вайны Л. Александроўская пакінула Мінск без рэчаў і дакументаў, толькі забраўшы з бальніцы сына. У складзе франтавых канцэртных брыгад дзесяткі разоў выязджала на перадавую^[3]. Член КПСС (з 1942). У 1951—1960 гадах адначасова галоўны рэжысёр Беларускага тэатра оперы і балета. Абіралася кандыдатам у члены ЦК КПБ (1952, 1954, 1956). Адна з арганізатараў Беларускага тэатральнага аб'яднання (з 1946 — старшыня, з 1976 — ганаровы старшыня)^[1]. Дэпутат Вярхоўнага Савета СССР 2—4-га скліканняў, Вярхоўнага Савета БССР 3—5-га скліканняў^[1].

У апошнія часы падводзіла здароўе. 23 мая 1980 года да яе дадому зазірнула намеснік старшыні Савета Міністраў БССР Ніна Лявонцьеўна Сняжкова. Актрыса, узрадаваная нечаканым прыходам такой госці, была вельмі ўсхваляваная, без канца гаварыла пра сына, які гінуў ад алкаголю. Сняжкова ўгаворвала яе легчы ў бальніцу і выклікала да яе ўрачоў. Калі яны прыехалі, Александроўская ўстала, каб адчыніць дзверы, і звалілася мёртвая^[4].

Пахаваная на Усходніх могілках.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Прафесійнае майстэрства Л. Александроўскай пачало складвацца ў 1920-я. Выступала з 1920 як спявачка ў трупе Глаўпалітпрасвету Заходняга фронту. У 1927 выконвала беларускія народныя песні на Міжнароднай музычнай выстаўцы ў Франкфурце-на-Майне (разам з В. Кавалёвай, А. Даліва, І. Яўнзем, М. Літвіненка-Вольгемут(руск.) бел.)^[5]. Першую оперную партыю выканала ў 1928 (Маргарыта ў «Фаўсце» Шарля Гуно). У 1933-60 у Дзяржаўным тэатры оперы і балета БССР^[1].

Шырокі дыяпазон дазваляў спявачцы выконваць і сапранавыя, і мецца-сапранавыя партыі. Уласцівыя ёй музычнасць, драматычны тэмперамент, глыбокае веданне жыцця абумоўлівалі моцнае эмацыянальнае ўздзеянне створаных ёю вобразаў^[1]. Выканальніцкая манера Л. Александроўскай вызначалася пранікнёным лірызмам, своеасаблівасцю вакальна-сцэнічнай трактоўкай роляў. З поспехам выконвала партыі ў класічных і нацыянальных операх. Выступала як канцэртная спявачка, значнае месца ў рэпертуары займалі беларускія народныя песні^[1].

У рэжысёрскіх работах развівала рэалістычныя традыцыі тэатра.

Выступала ў шматлікіх замежных краінах (ГДР, НРБ, ПНР, ЧССР, Вялікабрытанія, Францыя, Швецыя і інш.)^[1].

Адна з арганізатараў Беларускага тэатральнага аб'яднання: з 1946 года — старшыня, з 1976 года — ганаровы старшыня.

У 1950-1970-я выступала з публіцыстычнымі артыкуламі.

Оперныя партыі[правіць | правіць зыходнік]

«Міхась Падгорны» Я. Цікоцкага — Марыся (першая выканаўца)
«Алеся» Я. Цікоцкага — Алеся (першая выканаўца)
«Кветка шчасця» А. Туранкова — Надзейка
«Яўгеній Анегін» П. Чайкоўскага — Таццяна
«Пікавая дама» П. Чайкоўскага — Ліза
«Царская нявеста» М. Рымскага-Корсакава — Любаша
«Князь Ігар» А. Барадзіна — Яраслаўна
«Фаўст» Шарля Гуно — Маргарыта
«Кармэн» Жоржа Бізэ — Кармэн
«Ціхі Дон» І. Дзяржынскага — Аксіння
«Барыс Гадуноў» М. Мусаргскага — Марына Мнішак
«Кастусь Каліноўскі» Д. Лукаса — Марыя Грагатовіч (першая выканаўца)
«Пікавая дама» П. Чайкоўскага — Графіня

Рэжысёрскія работы[правіць | правіць зыходнік]

1951 — «Запарожац за Дунаем» С. Гулак-Арцямоўскага
1951 — «Ціхі Дон» І. І. Дзяржынскага
1952 — «Страшны двор» С. Манюшкі
1952 — «Русалка» А. Даргамыжскага
1952 — «Мазэпа» П. Чайкоўскага
1953 — «Аіда» Джузэпэ Вердзі
1953 — «Дзяўчына з Палесся» Я. Цікоцкага
1954 — «Барыс Гадуноў» М. Мусаргскага
1954 — «Травіята» Джузэпэ Вердзі
1955 — «Трубадур» Джузэпэ Вердзі
1956 — «Надзея Дурава» А. Багатырова
1957 — «Міхась Падгорны» Я. Цікоцкага
1958 — «Яснае світанне» А. Туранкова
1960 — «Пікавая дама» П. Чайкоўскага

Узнагароды і память[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджана 3 ордэнамі Леніна, ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР (1941).

З 1987 праводзіцца Рэспубліканскі конкурс вакалістаў імя Л. Александроўскай. У 1992 устаноўлена Прэмія імя Л. Александроўскай у галіне тэатральнага мастацтва. Іменем Л. Александроўскай названа музычная школа № 1 у Мінску^[1]. У 1982 г. на доме па адрасе вул. Захарава № 27, у якім яна жыла, устаноўлена мемарыяльная дошка (скульпт. Г. Мурамцаў)^[6].

Зноскі

↑ ^1,00 ^1,01 ^1,02 ^1,03 ^1,04 ^1,05 ^1,06 ^1,07 ^1,08 ^1,09 ^1,10 ^1,11 т. 5. Биографический справочник. Мн: Издательство «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. 29 с.
↑ Першая беларуская Кармэн
↑ Будкін, Сяргей 25 жанчын, без якіх не было б беларускай музыкі (+ аўдыё) (бел.) . Будзьма беларусамі! (2 мая 2013). Архівавана з першакрыніцы 4 красавіка 2020. Праверана 4 красавіка 2020.
↑ Ей на сцену подсыпали битое стекло, писали на нее анонимки — чего только не было с артисткой Ларисой Александровской
↑ Краткая биография (руск.)
↑ Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі. Мінск / АН БССР. Ін-т мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору; Рэдкал.: С. В. Марцэлеў (гал. рэд.) і інш.— Мн.: БелСЭ, 1988.— 333 с.: іл. ISBN 5-85700-006-8.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Беларуская энцыклапедыя. У 18 т. Т. 1. — Мінск, 1996;
Культуралогія: Энцыклапедычны даведнік / Уклад. Дубянецкі Э. — Мінск, 2003;
Ладыгина А. Лариса Помпеевна Александровская: Документально-театральный роман. — Мінск, 2002;
Лукас, Д. Л. П. Александроўская // Мастацтва Савецкай Беларусі. — Мінск, 1955. С. 279—287;
Тэатральная Беларусь: энцыклапедыя. У 2 т. Т. 1. — Мінск, 2002. С. 30-31;
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 1. — Мінск, 1993;
Энцыклапедыя літаратуры і мастацтва Беларусі. У 5 т. Т. 1. — Мінск., 1984.
Рузов Г., Л. П. Александровская.—М.;Л., 1950

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Фатаграфіі Л. Александроўскай

[БС-1] 1,00 ^1,01 ^1,02 ^1,03 ^1,04 ^1,05 ^1,06 ^1,07 ^1,08 ^1,09 ^1,10 ^1,11 т. 5. Биографический справочник. Мн: Издательство «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. 29 с.

[2] Першая беларуская Кармэн

[3] Будкін, Сяргей 25 жанчын, без якіх не было б беларускай музыкі (+ аўдыё) (бел.) . Будзьма беларусамі! (2 мая 2013). Архівавана з першакрыніцы 4 красавіка 2020. Праверана 4 красавіка 2020.

[sb-4] Ей на сцену подсыпали битое стекло, писали на нее анонимки — чего только не было с артисткой Ларисой Александровской

[5] Краткая биография (руск.)

[ЗП-6] Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі. Мінск / АН БССР. Ін-т мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору; Рэдкал.: С. В. Марцэлеў (гал. рэд.) і інш.— Мн.: БелСЭ, 1988.— 333 с.: іл. ISBN 5-85700-006-8.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]