Лестэр Боўлс Пірсан

Лестэр Боўлс Пірсан
Lester Bowles Pearson
14-ы прэм'ер-міністр Канады 22 красавіка 1963 — 20 красавіка 1968
Манарх	Елізавета II
Папярэднік	Джон Дыфенбейкер
Пераемнік	П'ер Эліят Трудо
8-ы Старшыня Генеральнай Асамблеі ААН 14 кастрычніка 1952 — 15 верасня 1953
Папярэднік	Луіс Падылья Нерва
Пераемнік	Віджая Лакшмі Пандзіт
Нараджэнне	23 красавіка 1897(1897-04-23)[…] Таронта, Антарыа, Канада
Смерць	27 снежня 1972(1972-12-27)[…] (75 гадоў) Атава, Антарыа, Канада
Месца пахавання	Wakefield[d]
Імя пры нараджэнні	англ.: Lester Bowles Pearson
Жонка	Maryon Pearson[d]
Дзеці	Geoffrey Pearson[d]
Веравызнанне	пратэстанцтва
Партыя	Ліберальная партыя Канады[d]
Член у	Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Board of Governors of Carleton University[d] (1972)
Адукацыя	Таронцкі ўніверсітэт Сент-Джонс каледж[d]
Прафесія	Дыпламат
Дзейнасць	палітык, хакеіст, дыпламат, гісторык, ваенны
Месца працы	Таронцкі ўніверсітэт Арганізацыя Аб’яднаных Нацый Carleton University[d]
Аўтограф
Род войскаў	Брытанская армія[d]
Званне	лейтэнант і афіцэр
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды	Нобелеўская прэмія міру (1957) ганаровы доктар Універсітэта Лаваля[d] (1952) ганаровы доктар Таронцкага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Оксфардскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Гарвардскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Прынстанскага ўніверсітэта[d] член Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук[d] ганаровы доктар Атаўскага ўніверсітэта[d] Canadian Baseball Hall of Fame[d] honorary doctor of the McGill University[d] Канадскі ньюсмейкер года[d] (1950)
Лестэр Боўлс Пірсан на Вікісховішчы

Лестэр Боўлс Пірсан (1897—1972) — прэм'ер-міністр Канады (1963—1968).

Кар’еру пачынаў у дыпламатычнай службе, з 1941 года працаваў у МЗС Канады, з 1945 года пасол Канады ў ЗША, кіраўнік канадскай дэлегацыі ў ААН (1948—1952), старшыня Генеральнай Асамблеі ААН (1952—1953).

Атрымаў Нобелеўскую прэмію міру (1957) за свае намаганні па мірным ўрэгуляванні Суэцкага крызісу.

З 1948 года член парламента, дэпутат ад Ліберальнай партыі, працаваў у кабінеце Сен-Ларана, пасля паразы лібералаў на выбарах 1958 года стаў кіраўніком партыі. Лічыцца адным з стваральнікаў сучаснай сістэмы сацыяльнага забеспячэння Канады, увёў у абарачэнне канадскі сцяг і гімн.