Луі дэ Бройль

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Луі дэ Бройль
фр.: Louis de Broglie
Дата нараджэння 15 жніўня 1892(1892-08-15)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 19 сакавіка 1987(1987-03-19)[1][2][…] (94 гады)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Бацька Victor de Broglie[d]
Маці Pauline Célestine de La Forest d'Armaillé[d]
Род дзейнасці фізік
Навуковая сфера тэарэтычная фізіка
Месца працы
Навуковая ступень доктар філасофіі[d][6] (1924)
Альма-матар
Навуковы кіраўнік Поль Ланжэвен
Вядомыя вучні Jean-Pierre Vigier[d]
Вядомы як адзін з заснавальнікаў квантавай механікі
Член у
Узнагароды
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Луі дэ БРОЙЛЬ (15 жніўня 1892 — 19 сакавіка 1987) — французскі фізік, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіцы (1929), за адкрыццё хвалевай прыроды электрона. Член і часовы сакратар Французскай акадэміі навук.

Жыццё[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў арыстакратычнай сям'і герцагскага тытулу. Вывучаў гісторыю, затым звярнуўся да матэматыкі і фізікі. У час вайны, 4 гады служыў салдатам у радыёсувязі. Пасля, працягваў даследаванні ў агульнай фізіцы.

Дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Дзякуючы тлумачэнням Эйнштэйна — фотаэфекту і тлумачэнню эфекту выпраменьвання абсалютна чорнага цела Макса Планка, дэ Бройль у сваёй доктарскай дысертацыі ў 1924 г. прадставіў гіпотэзу электронных хваль і выказаў здагадку, што да руху электрона трэба далучыць яшчэ адну ўласцівасць — уласцівасць хваль. Гэтая здагадка спачатку выклікала ў навуковай грамадскасці насмешкі, аднак яго тэорыя была пацверджана Цэймерам і Клінтанам Дэвісанам у 1927 г. У эксперыменце, які даказаў дыфракцыю электронаў у крышталях, дзе дыфракцыйны малюнак сведчыў аб хвалепадобнай прыродзе электронаў. З-за гэтае адкрыццё дэ Бройлю была прысуджана Нобелеўская прэмія.

Таксама гіпотэза дэ Бройля стала адным з асноўных пастулатаў новай квантавай механікі.

Хваля дэ Бройля[правіць | правіць зыходнік]

Даўжыня хвалі дэ Бройля

дзе  — даўжыня хвалі, h — пастаянная Планка, p — імпульс, m — маса спакою часціцы, c — скорасць святла, v — скорасць часціцы, γ — множнік Лорэнца.

Публікацыі[правіць | правіць зыходнік]

  • Recherches sur la théorie des quanta (Researches on the quantum theory), Thesis, Paris, 1924.
  • Ondes et mouvements (Waves and Motions). Paris: Gauthier-Villars, 1926.
  • Rapport au 5e Conseil de Physique Solvay. Brussels, 1927.
  • La mécanique ondulatoire (Wave Mechanics). Paris: Gauthier-Villars, 1928.
  • Matière et lumière (Matter and Light). Paris: Albin Michel, 1937.
  • Une tentative d'interprétation causale et non linéaire de la mécanique ondulatoire: la théorie de la double solution. Paris: Gauthier-Villars, 1956.
    • English translation: Non-linear Wave Mechanics: A Causal Interpretation. Amsterdam: Elsevier, 1960.
  • Sur les sentiers de la science (On the Paths of Science).
  • Introduction à la nouvelle théorie des particules de M. Jean-Pierre Vigier et de ses collaborateurs. Paris: Gauthier-Villars, 1961. Paris: Albin Michel, 1960.
    • English translation: Introduction to the Vigier Theory of elementary particles. Amsterdam: Elsevier, 1963.
  • Étude critique des bases de l'interprétation actuelle de la mécanique ondulatoire. Paris: Gauthier-Villars, 1963.
    • English translation: The Current Interpretation of Wave Mechanics: A Critical Study. Amsterdam, Elsevier, 1964.
  • Certitudes et incertitudes de la science (Certitudes and Incertitudes of Science). Paris: Albin Michel, 1966.

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Луј де Број и физика честица и поља, Зборник радова са Научног скупа псовећеног стогодишњици рођења Луја де Броја, Свеске физичких наука, VI(1) 1-182, Београд, 1993., Институт за теоријску физику Београд.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]