Уручча (палац спорту)
 Палац спорту «Уручча» | |
|---|---|
 Палац спорту «Уручча» пасля рэканструкцыі | |
| Месцазнаходжанне | Мінск, Вялікі Лес, праспект Незалежнасці, 196 |
| Пабудаваны | 1976 |
| Адкрыты | 2010 (пасля рэканструкцыі) |
| Архітэктар | М. Каўко[d], Уладзімір Рыгоравіч Ісачанка і Уладзімір Рыгоравіч Крышчановіч |
 |
|
Палац спорту «Уручча» — фізкультурна-аздараўленчы спартыўны комплекс дзяржаўнай установы «Спартыўны камітэт Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь». Размешчаны ў жылым раёне Вялікі Лес, па адрасе праспект Незалежнасці, 196.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Пабудаваны ў 1976 годзе як палац лёгкай атлетыкі Беларускай ваеннай акругі (архітэктары М. Каўко, У. Ісачанка, У. Крышчановіч)[1]. У той час на пляцоўцы праводзілі спаборніцтвы па лёгкай атлетыцы і прымалі турніры па валейболе, гандболе, міні-футболе і футзале.
У 2010 годзе комплекс быў закрыты на рэканструкцыю, якая доўжылася больш за пяць гадоў. Афіцыйнае адкрыццё рэканструяванага манежа адбылося ў лютым 2016 года, супаўшы з правядзеннем міжнароднага дзіцячага турніру па гандболе. Тады ж комплекс атрымаў сучасную назву — Палац спорту «Уручча».
У наш час комплекс уяўляе сабой унікальны шматфункцыянальны спартыўна-забаўляльны аб’ект, у якім можна праводзіць розныя рэспубліканскія і міжнародныя спаборніцтвы рознага ўзроўню. Пляцоўка адпавядае еўрапейскаму рэгламенту правядзення Кубка Еўрапейскай гандбольнай федэрацыі (Кубка ЕГФ).
Палац спорту «Уручча» прымаў матчы гандбольнага кубка ЕГФ, турнір асноўнага раўнда Кубка УЕФА па міні-футболе (кастрычнік 2017), VII Міжнародныя гульні баявых мастацтваў (снежань 2017) і іншыя спаборніцтвы.
У 2019 годзе ў рамках II Еўрапейскіх гульняў пляцоўка Палаца спорту «Уручча» прыняла спаборніцтвы па боксе.
Апісанне[правіць | правіць зыходнік]
Комплекс складаецца з трох асноўных пляцовак: галоўнай гульнявой арэны ўмяшчальнасцю на 3000 месцаў, спартыўнай трэніровачнай пляцоўкі з трыбунамі на 300 месцаў і залы для бадмінтона.
Галоўная арэна комплексу абсталявана самым сучасным гукавым, святлотэхнічным і трансляцыйным абсталяваннем, якое адпавядае міжнародным патрабаванням.
Гульнявая арэна і спартыўная пляцоўка манежа выкарыстоўваюцца як для правядзення спаборніцтваў, так і для трэніровак нацыянальных зборных каманд, спартыўных клубаў, навучальна-трэніровачных працэсаў па гандболе, баскетболе, валейболу, міні-футболе і бадмінтоне. Акрамя гэтага, пляцоўкі комплексу прадугледжваюць магчымасць падрыхтоўкі тэнісістаў.
У інфраструктуру спартыўнага комплексу ўваходзяць яшчэ медыка-аднаўленчы цэнтр, прэс-цэнтр, трэнажорная зала, боўлінг-цэнтр і рэстаран.
Аднаўленчы цэнтр складаецца з дзвюх саўнаў, басейна, пакоя адпачынку і масажнага кабінета — ён прызначаны для лячэння і аднаўлення членаў нацыянальных зборных і спартыўных каманд па розных відах спорту. Зала сілавой падрыхтоўкі абсталявана сучаснымі прафесійнымі кардыё- і сілавымі трэнажорамі.
Палац спорту «Уручча» — гэта хатняя пляцоўка гандбольнага клуба «СКА-Мінск». Трэніруючыся тут, каманда шэсць разоў станавілася чэмпіёнам СССР, тройчы выйгравала Кубак еўрапейскіх чэмпіёнаў, двойчы — Кубак уладальнікаў кубкаў. Сёння ў холе другога паверху спартыўнага комплексу размяшчаецца музейная экспазіцыя алімпійскай славы армейскіх спартсменаў. Менавіта ў гэтым будынку былі выхаваныя 8 алімпійскіх чэмпіёнаў — пераможцаў Алімпіяд у Сеуле-1988 і Барселоне-1992.
Архітэктура[правіць | правіць зыходнік]
Крытае мнагамэтавае спартыўнае збудаванне, прызначанае для трэніровак, правядзення рэспубліканскіх і міжнародных спаборніцтваў па лёгкай атлетыцы, гульнявых відах спорту, барацьбе, боксу, гімнастыцы, фехтаванні. Пабудавана ў 1976 годзе. З’яўлялася найбольшым спартыўным збудаваннем падобнага тыпу на Беларусі[1].
Палац (аб’ём каля 119 тыс. м³) — прамавугольнае ў плане збудаванне (125x48 м), мае дэманстрацыйную арэну эліпсападобнай формы з 200-метровай 4-радовай і 6-радовай прамой бегавымі дарожкамі са спецыяльным сінтэтычным пакрыццём, стацыянарныя падковападобныя ў плане трыбуны на 3 тыс. месцаў; залы для трэніровак і размінкі, памяшканні для спартсменаў, адміністрацыі, абслуговага персаналу і тэхнічнай службы[1].
Выразнасць архітэктуры дасягаецца пластычным вырашэннем канструкцыі перакрыцця залы манежа (блокі металічных ферм, размешчаных па крывой лініі), нерасчлянёнасцю і цэльнасцю паверхняў сцен фасадаў, ураўнаважанасцю агульнай кампазіцыі. Зала з вялікім вітражом з аднаго боку і трыбунамі з другога ўражвае памерамі, напоўненасцю святла і лёгкасцю. Мерыдыяльная арыентацыя будынка па падоўжнай восі прывяла да зацененасці галоўнага фасада[1].
Зноскі
- ↑ а б в г С. Дз. Філімонаў. Мінскі палац лёгкай атлетыкі // Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — ISBN 5-85700-078-5.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- С. Дз. Філімонаў. Мінскі палац лёгкай атлетыкі // Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — ISBN 5-85700-078-5.