Ліля Рустэмаўна Буджурава

Ліля Рустэмаўна Буджурава
Ліля Рустэмаўна Буджурава
	укр.: Ліля Рустемівна Буджурова
Род дзейнасці	журналістка, выкладчыца ўніверсітэта, палітык, паэтка
Дата нараджэння	1 лістапада 1958 (65 гадоў)
Месца нараджэння	Ангрэн[d], Ташкенцкі вілает, Узбекская ССР, СССР;
Грамадзянства	СССР; Украіна; Расія;
Месца працы	Ташкенцкі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Нізамі; Perviy Krymskiy[d]; СТБ; France Presse; ATR (тэлеканал); Supreme Council of Crimea[d];
Альма-матар	Ташкенцкі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Нізамі (1979);
Узнагароды і прэміі	; High Standards of Journalism Award[d] (2018)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ліля Рустэмаўна Буджурава (крымскатат.: Lilâ Rustem qızı Bucurova, Лиля Рустем къызы Буджурова, укр.: Ліля Рустемівна Буджурова; 1 лістапада 1958, Ангрэн, Ташкенцкая вобласць, Узбекская ССР) — крымска-татарская паэтэса і журналістка. Заслужаны журналіст Украіны (2005)^[2].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзілася 1 лістапада 1958 года ва ўзбекскім горадзе Ангрэн. Скончыла ў 1979 годзе факультэт філалогіі Ташкенцкага абласнога дзяржаўнага педагагічнага інстытута^[3]. У 1979—1991 гадах працавала там жа выкладчыцай рускай і замежнай літаратуры^[4].

Творчая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

У 1989 годзе апублікавала першы самвыдатаўскі зборнік «Некуплены квіток», затым зборнік «Калі мы вернемся». У Крым пераехала ў 1991 годзе. З 1991 па 1997 год працавала галоўным рэдактарам крымскататарскай газеты «Аўдзет»: па яе словах, была звольненая за крытыку Мустафы Джамілева^[5].

З 1991 па 2011 гады працавала спачатку рэдактарам крымскататарскай рэдакцыі, затым вядучым рэдактарам Дзяржтэлерадыёкампаніі «Крым». У розныя гады вяла тут аўтарскія праграмы «Ана-Юрт», «Небяспечная зона», «Галоўны рэдактар». З 2004 па 2014 год працавала галоўным рэдактарам газеты «Першая Крымская»^[4], з 1992 па 2009 год — карэспандэнтам тэлеканала «СТБ», з 1992 года і па гэты дзень — карэспандэнт агенцтва «France Press». Друкавалася ў інтэрнэт-газеце «Украінская праўда». Старшыня Крымскай Асацыяцыі свабодных журналістаў з 1997 года.

З 2012 года — намеснік генеральнага дырэктара па інфармацыйнай палітыцы тэлеканала «АTR», аўтар палітыка-сацыяльнага тэле-шоў «Гравітацыя». Пакінула гэтую пасаду ў сувязі з закрыццём тэлеканала 1 красавіка 2015 года. Са жніўня 2015 года — намеснік дырэктара прадакшн-студыі «QaraDeniz production». Адна з арганізатараў штогадовага дзіцячага конкурсу талентаў «Сanlı ses»^[6]. У 2016 годзе стала адным з заснавальнікаў грамадскага руху «Бизим балалар» (Нашы дзеці) у падтрымку дзяцей крымскіх зняволеных-мусульман.

Палітыка[правіць | правіць зыходнік]

У 1991 годзе была абрана дэлегатам II Курултая крымскататарскага народа. Двойчы абіралася ў Меджліс крымскататарскага народа (член з 1991 па 1997 год), з 1994 па 1998 год — дэпутат Вярхоўнага Савета Аўтаномнай Рэспублікі Крым. 2 лістапада 2015 года паведаміла, што ў яе доме быў праведзены ператрус у сувязі з заведзенай крымінальнай справай у дачыненні Ленура Іслямава^[7].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Лаўрэат прэміі Ісмаіла Гаспрынскага за два зборніка самвыдатаўскіх вершаў і серыю публіцыстычных артыкулаў (1992)
Ганаровая грамата Савета міністраў АР Крым (2000; у складзе аўтарскага калектыву)^[8]
Лаўрэат прэміі імя Васіля Стуса (2001)
Заслужаны журналіст Украіны (2005)^[2]
Кавалер ордэна «За заслугі» III ступені (2015)^[9]
Прэмія «Высокія стандарты журналістыкі» (Украіна, 2018) — у катэгорыі «За якасны Рэгіянальны медыйны праект», медыя — Crimean Tatars^[10].

Зноскі

↑ https://zachestnyibiznes.ru/fl/910216646905 Праверана 23 сакавіка 2022.
↑ ^а ^б Указ Президента України від 30 листопада 2005 року № 1677/2005 «Про відзначення державними нагородами України з нагоди річниці підтвердження всеукраїнським референдумом Акта проголошення незалежності України 1 грудня 1991 року» (укр.)
↑ ЛИЛЯ БУДЖУРОВА: «КАЖДЫЙ ИЗ НАС ОДНАЖДЫ СПРАШИВАЕТ СЕБЯ, КТО Я: ЖУРНАЛИСТ ИЛИ ЧЕЛОВЕК ИЗ ОБСЛУГИ?» (руск.)
↑ ^а ^б Известные люди юга России Архівавана 17 верасня 2019.
↑ Лиля Буджурова: Правда стоит сломанных рук (руск.)
↑ Публикация этих фото — самый сильный ход пресс-службы Совмина Республики Крым со времён начала «Светопредставления» Архівавана 26 верасня 2017. (руск.)
↑ Лиля Буджурова: не пугайте автоматами мою семью и мой народ (руск.)
↑ О награждении Почетной грамотой Совета министров Автономной Республики Крым (нявызн.). Верховна Рада України. Законодавство АР Крим. Праверана 23 сакавіка 2022.
↑ Указ Президента України від 5 червня 2015 року № 313/2015 «Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня журналіста»(недаступная спасылка) (укр.)
↑ У Львові оголосили переможців премії «Високі стандарти журналістики-2018» (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 12 снежня 2020. Праверана 23 сакавіка 2022.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Ліля Буджурова (слёзы народа) (руск.)
Крыміналогія Архівавана 15 красавіка 2022. (руск.)

[_ea797082729c4400-1] ttps://zachestnyibiznes.ru/fl/910216646905 Праверана 23 сакавіка 2022.

[автоссылка1-2] а ^б Указ Президента України від 30 листопада 2005 року № 1677/2005 «Про відзначення державними нагородами України з нагоди річниці підтвердження всеукраїнським референдумом Акта проголошення незалежності України 1 грудня 1991 року» (укр.)

[3] ЛИЛЯ БУДЖУРОВА: «КАЖДЫЙ ИЗ НАС ОДНАЖДЫ СПРАШИВАЕТ СЕБЯ, КТО Я: ЖУРНАЛИСТ ИЛИ ЧЕЛОВЕК ИЗ ОБСЛУГИ?» (руск.)

[:0-4] а ^б Известные люди юга России Архівавана 17 верасня 2019.

[5] Лиля Буджурова: Правда стоит сломанных рук (руск.)

[6] Публикация этих фото — самый сильный ход пресс-службы Совмина Республики Крым со времён начала «Светопредставления» Архівавана 26 верасня 2017. (руск.)

[7] Лиля Буджурова: не пугайте автоматами мою семью и мой народ (руск.)

[8] О награждении Почетной грамотой Совета министров Автономной Республики Крым (нявызн.). Верховна Рада України. Законодавство АР Крим. Праверана 23 сакавіка 2022.

[9] Указ Президента України від 5 червня 2015 року № 313/2015 «Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня журналіста»(недаступная спасылка) (укр.)

[10] У Львові оголосили переможців премії «Високі стандарти журналістики-2018» (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 12 снежня 2020. Праверана 23 сакавіка 2022.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]