Майсей Анісімавіч Хазанаў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Майсей Анісімавіч Хазанаў
Дата нараджэння 22 снежня 1887 (3 студзеня 1888)[1]
Месца нараджэння
Дата смерці 21 снежня 1964(1964-12-21) (76 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Род дзейнасці навуковец, урач, ваенны ўрач, медыцынскі адміністратар, выкладчык універсітэта, загадчык кафедры
Навуковая сфера неўрапаталогія[d]
Месца працы
Навуковая ступень доктар медыцынскіх навук[1] (1934)
Навуковае званне
Альма-матар
Узнагароды
Ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР Выдатнік аховы здароўя СССР

Майсей Анісімавіч Хазанаў (22.12.1887 (03.01.1888), Вільня — 21 снежня 1964) — беларускі вучоны ў галіне неўрапаталогіі, доктар медыцынскіх навук, прафесар (кафедра нервовых і нейрахірургічных хвароб).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў Вільні ў сям’і рабочых. Вучань ў друкарні, у 1901—1902 гадах — кур’ер, канторшчык, у 1902—1907 гадах эміграваў у Швейцарыю, працаваў на фабрыцы, адначасова вучыўся (1907—1913); скончыў медыцынскі факультэт Бернскага ўніверсітэта (1913). Урач, асістэнт клінікі ўнутраных і нервовых хвароб Бернскага ўніверсітэта (1913—1915). Ваенны ўрач у Мінску, Смаленскім ваенным шпіталі, інжынернай дружыне на Заходнім, Румынскім франтах (1915—1918). Урач, загадчык аддзялення бальніцы ў Бабруйску, загадчык Бабруйскага павятовага аддзела аховы здароўя (1918—1924). Ардынатар, асістэнт клінікі нервовых хвароб медыцынскага факультэта БДУ (1924—1930); дацэнт кафедры нервовых хвароб Беларускага медыцынскага інстытута (1930—1933), адначасова намеснік дырэктара інстытута па вучэбнай рабоце (1931—1932); дырэктар Беларускага інстытута ўдасканалення ўрачоў (1932—1933); прысвоена вучонае званне прафесара (1933). Прафесар кафедры нервовых хвароб Беларускага медыцынскага інстытута (1933—1934), адначасова намеснік дырэктара інстытута па навуковай частцы, загадчык аддзела падрыхтоўкі кадраў; прысуджана вучоная ступень доктара медыцынскіх навук (1934). Дырэктар Віцебскага медыцынскага інстытута і загадчык кафедры нервовых хвароб (1934—1941).

У час Вялікай Айчыннай вайны інспектар-кансультант, начальнік лячэбнага аддзела эвакуацыйнага пункта Уральскай ваеннай акругі ў Чалябінску (1941—1944). Загадчык кафедры нервовых хвароб Беларускага (Яраслаўль), Мінскага медыцынскага інстытута (1944—1958).

Навуковая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Вучань акадэміка М. Б. Кроля. Асноўныя навуковыя працы прысвечаны праблемам нейраінфекцый, нейраінтаксікацый, пухлін нервовай сістэмы.

Працаваў над праблемай поліяміэліту, упершыню ў СССР даў яго апісанне, распрацаваў метады лячэння («Эпідэмія поліяміэліту ў Беларусі» 1926; «Некаторыя дадзеныя пра дзіцячы эпідэмічны паралюш у БССР», 1938; «Аб лячэнні поліяміэліту», 1951).

Прапанаваў арыгінальны метад лячэння поліяміэліту бацькоўскай крывёю. Сааўтар дапаможнікі для практычных лекараў «Эпідэмічны дзіцячы паралюш», 1948, 1957; аўтар шэрагу брашур для насельніцтва пра поліяміэліт. Упершыню апісаў эпідэмічны энцэфаліт у БССР, працаваў над пытаннямі яго эпідэміялогіі, клінікі («Клешчавы энцэфаліт і некаторыя іншыя вірусныя нейраінфекцыі ў Беларусі», 1949)

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]