Макіявелізм
Макіявелізм — ідэялогія заснаваная Нікало Макіявелі падчас Італьянскага Рэнесансу, якая апісвае паводзінскую палітыку, што грэбуе нормамі маралі[1] і выкарыстоўвае грубую сілу для дасягнення палітычных мэтаў. Тэрмін асацыюецца з ідэямі Макіявелі, асабліва з яго кнігай «Уладар». Макіявелі сцвярджаў, што любыя дзеянні дзяржавы (ці яе кіраўніка) апраўданыя, калі яны прыносяць карысць сваёй краіне[2].
У паўсядзённым жыцці Макіявелізм часта атаясамліваецца з падступствам і вераломствам, набываючы пераноснае значэнне па-за межамі палітыкі. Гэтыя паводзіны былі вывучаны ў псіхалогіі як феномен, і тэрмін стаў абазначэннем асобасных характарыстык па-за палітыкай. Макіявелізм разам з псіхапатыяй і нарцысізмам утвараюць так званую цёмную трыяду
Прынцыпы
[правіць | правіць зыходнік]- Маніпуляцыі для дасягнення асабістай выгады, ужываючы лесць, абман, подкуп і іншае[3][4].
- Цынічнае стаўлення да іншых, бачанне іх слабымі і залежнымі ад сацыяльнага ціску, эмацыйнае адчужэнне і арыентацыя на ўласную выгаду.
- Ігнараванне маралі, калі яна перашкаджае дасягнуць мэты, і маніпулюе яе догмамі для дасягнення патрэбнай мэты.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Архіўная копія(недаступная спасылка). web.archive.org. Архівавана з першакрыніцы 24 лістапада 2022. Праверана 8 снежня 2024.
- ↑ Архіўная копія(недаступная спасылка). web.archive.org. Архівавана з першакрыніцы 24 лістапада 2022. Праверана 8 снежня 2024.
- ↑ Вихман А. А. Обманная активность в структуре интегральной индивидуальности человека. — 2009.
- ↑ Макиавеллизм: психологическое свойство личности и методика его исследования(недаступная спасылка). web.archive.org (22 снежня 2010). Архівавана з першакрыніцы 22 снежня 2010. Праверана 8 снежня 2024.