Марызь Кемаль
| Марызь Кемаль | |
|---|---|
 | |
| Імя пры нараджэнні | руск.: Raissa Kemaikina |
| Род дзейнасці | журналістка, паэтка, пісьменніца |
| Дата нараджэння | 13 жніўня 1950 (73 гады) |
| Месца нараджэння |
сяло Малое Марэсева, Чамзінскі раён, Мардоўская АССР, СССР |
| Грамадзянства |
 СССР  Расія |
| Альма-матар | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Марызь Кемаль (Раиса Степановна Кемайкина) — эрзянская паэтэса, член Саюза пісьменнікаў Расіі (з 1996).
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Нарадзілася ў сяле Малае Марэсава Чамзінскага раёна Мардовіі ў сялянскай сям’і. Скончыла філалагічны факультэт Мардоўскага дзяржуніверсітэта. З 1972 па 1975 год працавала настаўніцай у школе роднага сяла. Потым пераехала ў Саранск і на працягу двух гадоў была карэспандэнтам газеты «Эрзянь праўда». Затым працавала ў Мардоўскай рэспубліканскай бібліятэцы імя А. С. Пушкіна.
З 1985 па 1988 год — загадчык аддзела паэзіі ў часопісе «Сятко», з 1989 года — адказны сакратар эрзянского дзіцяча-юнацкага часопіса «Чилисема».
Першая публікацыя вершаў адбылася ў 1980 годзе — у часопісе «Сятко» надрукавана верш «Эйкакшчинь лавсь» («Зыбка дзяцінства»). Тады ж стала ўдзельнічаць у штогадовых семінарах маладых літаратараў. Часопіс «Сятко» працягнуў публікацыю яе вершаў. У 1987 годзе выйшла агульны сборнік чатырох аўтараў «Маней васолкст», куды ўвайшла вялікая падборка яе вершаў. У 1988 годзе Мардоўскае кніжнае выдавецтва выпусціла першую яе сборнік «Лавсь» («Зыбка»), які з’явіўся вынікам уражанняў, вынесеных з дзяцінства і юнацтва.
У іншым сборніку «Штатол» («Свечка», 1994), сабраны філасофскія роздумы паэтэсы пра жыццё, каханне, пра лёс старажытнага эрзянского народа і датычнасці да яе лёсу аўтара як часціцы гэтага народа. Сюды ўвайшлі вершы лірычнага і публіцыстычнага характару, а таксама паэма «Мон — эрзян!» («Я — эрзянка!»), у якой яна паўстае як склаўшаяся асоба з нацыянальным светаадчуваннем.
Вынікам шматгадовага вывучэння фальклору, гісторыі і культуры эрзян з’явіліся кніга казак «Евксонь кужо» («Казачная паляна») і сборнік нарысаў «Сынь ульнесть эрзят» («Яны былі эрзянамі») пра вядомых, выбітных людзей, выхадцах з эрзянскага народа.
У 1989 года была адным з ініцыятараў стварэння культурна-асветніцкага таварыства «Масторава» і першым яго сакратаром, са снежня 1993 па 1997 год — арганізатарам жаночага руху «Эрзява», стваральнікам і кіраўніком самадзейнага фальклорна-этнаграфічнага ансамбля «Ламзурь».
Вялікую ўвагу надае публіцыстыцы, піша праблемныя артыкулы пра культуру, рэлігіі, традыцыях народа, друкуецца ў часопісах «Сятко», «Чилисема», газеце «Эрзянь Мастор».
Зноскі
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- ЭРЗІЯНА эрзянскі літаратурны сайт
- Паэты Мардовіі Архівавана 24 снежня 2011.