Марыя Валер’еўна Буціна

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Марыя Буціна
руск.: Мария Бутина
У 2014 годзе.
У 2014 годзе.
Імя пры нараджэнні руск.: Мария Валерьевна Бутина
Род дзейнасці член Грамадскай палаты Расійскай Федэрацыі
Дата нараджэння 10 лістапада 1988
Месца нараджэння
Грамадзянства Сцяг Расіі Расія
Альма-матар
Партыя
Член у
Узнагароды і прэміі
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Марыя Валер’еўна Буціна (руск.: Мария Валерьевна Бутина; 10 лістапада 1988, Барнаул) — расійскі палітычны актывіст, публіцыст і грамадскі дзеяч.

Марыя Буціна атрымала вядомасць пасля арышту ў Вашынгтоне ў ліпені 2018 года па абвінавачванні ў працы замежным агентам у ЗША без рэгістрацыі[2][3]. 13 снежня 2018 года Буціна ў рамках угоды са следствам прызнала ў амерыканскім судзе сваю віну ва ўдзеле ў змове супраць ЗША, а таксама паведаміла, што дзейнічала пад кіраўніцтвам расійскага чыноўніка. 26 красавіка 2019 года прысуджана да 18 месяцаў турмы. Пасля адбыцця часткі тэрміну і дэпартацыі Буціна вярнулася ў Расію 26 кастрычніка 2019 года[4][5].

МЗС Расіі расцаніў арышт Буцінай як прымеркаваны да сустрэчы прэзідэнтаў Расіі і ЗША ў Хельсінкі, што меў на мэце «мінімізаваць яе эфект», сарваць вынікі саміту[6].

Пасля вяртання ў Расію Буціна ўвайшла ў экспертны савет пры ўпаўнаважаным па правах чалавека ў РФ[7] і стала членам Грамадскай палаты РФ 7 склікання[8]. У 2020 годзе выдала кнігу «Турэмны дзённік» (руск.: Тюремный дневник), у якой апісала гісторыю свайго турэмнага зняволення ў ЗША[9].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Ранняе жыццё[правіць | правіць зыходнік]

Марыя Буціна нарадзілася 10 лістапада 1988 года ў Барнауле ў сям’і Валерыя Віктаравіча Буціна, яе маці была галоўным інжынерам энергетычнага прадпрыемства[10]. Мае родную сястру і пляменніцу Кіру. З адзнакай у 17 гадоў скончыла гімназію №22 з паглыбленым вывучэннем англійскай мовы, са школьных гадоў імкнулася да актыўнай публічнай дзейнасці. Скончыла ў 2010 годзе Алтайскі дзяржаўны ўніверсітэт з чырвоным дыпломам па спецыяльнасцях «паліталогія» і «педагогіка». З 2011 года вучылася ва ўніверсітэцкай аспірантуры па спецыяльнасці «палітычныя працэсы, інстытуты і тэхналогіі»[11][12].

У 2002—2005 гадах Буціна была лектарам і дырэктарам школьнага музея. У 2006—2007 гадах займала пасаду спецыяліста па працы з моладдзю ў алтайскім аддзяленні ўсерасійскага моладзевага руху «Перамога» (партыя «Справядлівая Расія»). У 2006—2008 гадах — каардынатар алтайскай краёвай грамадскай арганізацыі «Школа рэальнай палітыкі». У 2007—2009 гадах была выканаўчым дырэктарам Ратару-клуба ў Барнауле (з’яўляўся элементам праграмы Міжнароднага руху Rotary International у Сібіры). У 2008 годзе Буціна атрымала пасаду саветніка члена Грамадскай палаты Алтайскага краю А. Сцяпурка, у гэтай якасці курыравала праграмы развіцця здаровага ладу жыцця і павышэння палітычнай культуры. У 2008 годзе была абраная членам Грамадскай палаты Алтайскага краю і займала пасаду да 2010 года, адначасова кіруючы прэс-службай Грамадскай палаты. У гэтыя гады актыўна займалася журналістыкай, пісала публіцыстычныя матэрыялы для рэгіянальнага выдання «Газета № 1», у інтэрнэце выступала ў падтрымку легалізацыі абароту зброі, што затым стала галоўнай тэмай яе грамадска-палітычнай дзейнасці[11].

Пры падтрымцы бацькі ў Алтайскім краі пачала прадпрымальніцкую дзейнасць па рознічным гандлі мэбляй, была гаспадыняй сеткі мэблевых магазінаў, затым прадала бізнес[11][12]. У 2012 годзе ў Маскве адкрыла рэкламнае агенцтва «Антарес». У гэты ж перыяд захапілася палітыкай і рэкламна-інфармацыйным бізнесам, вырабячы на рэспектабельнага пажылога сенатара незгладжальнае ўражанне, пазнаёмілася і да 2016 года працавала спецыяльным памочнікам першага намесніка Старшыні Савета Федэрацыі РФ Аляксандра Торшына, які стаў затым намеснікам старшыні Цэнтрабанка РФ[11][12].

ЗША[правіць | правіць зыходнік]

Дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

У 2015 годзе, знаходзячыся ў паездцы па ЗША, Буціна пачала заводзіць знаёмствы сярод амерыканскіх палітыкаў-рэспубліканцаў з роднаснымі поглядамі на абарону правоў уладальнікаў зброі. У ліпені 2015 года Марыя прыняла ўдзел у перадвыбарным мітынгу Дональда Трампа, задаўшы будучаму прэзідэнту пытанне аб ягоных палітычных намерах у дачыненні да Расіі[13]. Паводле звестак следства, у 2015 годзе Буціна ўстанавіла ў ЗША кантакт з амерыканцам, які даў згоду пазнаёміць Марыю з уплывовымі амерыканскімі палітыкамі[12]. У ЗША Буціна прадставіла сябе як змагарка за права на нашэнне зброі і імкнулася завязаць цесныя адносіны з Нацыянальнай стралковай асацыяцыяй ад імя Расіі. 3 лютага 2017 года Буціна ў складзе расійскай афіцыйнай дэлегацыі наведала Нацыянальны Малітоўны сняданак — урачыстае мерапрыемства з удзелам прэзідэнта ЗША Трампа; фарміраваннем персанальнага складу расійскай дэлегацыі займаўся яе шэф Торшын, пасля заканчэння сняданку дзяржаўнае інфармагенцтва ТАСС апублікавала інтэрв’е з Буцінай аб ходзе мерапрыемства[14][15]. Па звестках The New York Times, Буціна як мінімум двойчы спрабавала арганізаваць таемную сустрэчу Трампа і Пуціна ў перыяд прэзідэнцкай кампаніі ЗША 2016 года[16]. У амерыканскіх СМІ публікаваліся крытычныя матэрыялы аб Буцінай, шэраг сенатараў патрабаваў расследавання яе дзейнасці.

Арышт і расследаванне[правіць | правіць зыходнік]

Непасрэднай падставай да арышту Буцінай, за якой некалькі месяцаў сачылі, стала, па словах пракурораў у судзе, зварот Марыі ў кампанію па перавозцы рэчаў і пералік на рахунак у Расію 3500 долараў, а таксама наяўнасць у яе расійскага пашпарта, што дазваляла Буцінай у любы момант схавацца на тэрыторыі пасольства Расіі або вылецець на радзіму[17].

У ліпені 2018 года амерыканскі Мінюст абвінаваціў Буціну ў змове з мэтай працы замежным агентам без паведамлення ўладаў ЗША, у «інфільтрацыі (пранікненні) у арганізацыі, якія маюць уплыў на амерыканскую палітыку, з мэтай прасоўвання інтарэсаў Расійскай Федэрацыі»[12]. Па звестках Reuters і The Washington Post, Буціна аперыравала ў ЗША, падтрымліваючы сувязь са сваім ментарам Аляксандрам Таршыным[18], хоць яго імя ў апублікаваных дакументах Мінюста прама названа не было[19].

Згодна з матэрыяламі амерыканскага Мінюста, калі ў жніўні 2016 года Буціна прыбыла на тэрыторыю ЗША па студэнцкай візе, то яна заявіла аб планах вучыцца ў акрузе Калумбія, але фактычна займалася лабізмам і з’яўлялася «агентам уплыву Расіі». У верасні 2016 года, як пазначана ў абвінавачванні, Буціна напісала электронны ліст грамадзяніну ЗША ў мэтах арганізацыі публічнага мерапрыемства, на якім яна магла б аказаць уплыў на погляды амерыканскіх афіцыйных асоб. Згадвалася таксама пра мноства іншых яе спробаў усталяваць кантакты з прадстаўнікамі амерыканскага істэблішменту. У прыватнасці, The Washington Post паведамляла, што Буціна мела зносіны з Джэфры Горданам, членам перадвыбарнай каманды прэзідэнта Трампа, куратарам пытанняў нацыянальнай бяспекі.

Першапачатковыя абвінавачванні Буцінай былі прад’яўленыя па раздзелу 18, частках 951 (18 U.S. C. § 951) і 371 (18 U. S. C. § 371) зводу законаў ЗША. Змест параграфа 371 апісвае змову з мэтай здзяйснення злачынства або прычынення шкоды Злучаным Штатам (гэта значыць сумесныя дзеянні двух або больш асоб у здзяйсненні нейкага іншага злачынства). Максімальны тэрмін пакарання паводле гэтага параграфа — пяць гадоў турэмнага зняволення. Параграф 951, адзін са шматлікіх законаў ЗША, якія рэгулююць працу замежных агентаў, патрабуе рэгістрацыі асоб, што выконваюць любую дзейнасць на тэрыторыі ЗША пад кантролем замежных урадаў (калі яны не дыпламаты). Парушэнне гэтага патрабавання прадугледжвае ў якасці максімальнага пакарання дзесяць гадоў турмы[20]. Буціна вінаватай сябе не прызнала. Яе адвакат Роберт Дрыскола адмаўляў, што Буціна займалася шпіянажам. Адвакаты пагадзіліся з патрабаваннем пракуратуры аб закрыцці доступу да матэрыялаў справы[21][22]. МЗС Расіі назваў абвінавачванні «палітычным заказам»[12].

Паведамленні пра катаванні[правіць | правіць зыходнік]

У лістападзе 2018 года бацька Буцінай звярнуўся да прэзідэнта Расіі: «Дапамажыце! Мая дачка падвяргаецца катаванням у амерыканскай турме!»[23]. Аб прымяненні катаванняў у амерыканскай турме казаў і міністр замежных спраў Расіі Сяргей Лаўроў[24]. Сама Буціна ў красавіку 2019 года паведаміла, што катаванні да яе не ўжываліся, аднак яе доўгі час утрымлівалі ва ўмовах ізаляцыі і псіхалагічна ёй было цяжка[25]. Аднак у інтэрв’ю ў кастрычніку 2020 года ахарактарызавала сістэматычнае пазбаўленне сну як катаванне, якое ўжывалася супраць яе[26].

У пачатку снежня 2018 стала вядома, што Буціна, якая ўжо больш за 5 месяцаў знаходзілася ў суровых умовах турэмнага ўтрымання, пазбаўлення сну, апранання кайданоў і замыкання ў адзіночнай камеры[27], мае намер заключыць здзелку са следствам, якая дазваляе без правядзення паўнавартаснага судовага працэсу з удзелам прысяжных у абмен на частковае прызнанне віны атрымаць больш мяккае пакаранне[28]. МЗС РФ упэўнены, што здзелка са следствам, на якую пагадзілася Буціна, стала вынікам прымянення катаванняў[29][30].

Канчатковы вердыкт[правіць | правіць зыходнік]

13 снежня 2018 года Буціна заявіла ў судзе, што прызнае сваю віну ва ўдзеле ў змове супраць ЗША, а таксама паведаміла, што дзейнічала пад кіраўніцтвам расійскага чыноўніка[31]. 26 красавіка 2019 года суд у Вашынгтоне прысудзіў Буціну да 18 месяцаў пазбаўлення волі і ўхваліў дэпартацыю ў РФ пасля адбыцця прысуду[32].

У маі 2019 года асуджаная Буціна пераведзеная для адбыцця пакарання ў турму Northern Neck, штат Віргінія[33]. Затым адбывала пакаранне ў турме Талахасі, штат Фларыда, дзе працавала ў сталовай, здзяйсняла ранішнія прабежкі, вяла рукапісныя запісы. Усяго пра падзеі, якія адбываліся з ёй, Марыя напісала сотні старонак тэксту. Штотыдзень за 7 долараў Буціна мела магчымасць па 45 хвілін мець зносіны праз відэасувязь з бацькамі і сябрамі[34].

25 кастрычніка 2019 года Буціну вызвалілі з федэральнай турмы пасля частковага адбыцця 18-месячнага тэрміну. 26 кастрычніка 2019 года самалётам, які вылецеў з Маямі ў Маскву, Буціна вярнулася ў Расію[35].

Буціна прэзентуе кнігу «Турэмны дзённік» у Ельцын-цэнтры, 18 снежня 2020 года.

Пасля вяртання ў Расію[правіць | правіць зыходнік]

У снежні 2019 года Марыя ўладкавалася на працу на тэлеканал RT у якасці вядучай праграмы «Выдатная Расія бу-бу-бу». Акрамя Буцінай сярод вядучых праграмы — былы супрацоўнік ФБК Віталь Серуканаў і прадзюсар RT Дзмітрый Лявонцьеў[36]. Таксама Буціна ўвайшла ў экспертны савет пры ўпаўнаважаным па правах чалавека ў РФ[7] і стала членам Грамадскай палаты РФ 7 склікання[8], дзе пазначала сваю спецыялізацыю на абароне правоў і інтарэсаў грамадзян Расіі за мяжой і ў расійскай турэмнай сістэме.

У 2020 годзе выдала кнігу «Турэмны дзённік», у якой апісала гісторыю свайго турэмнага зняволення ў ЗША[9].

У 2021 годзе ўдзельнічала ў выбарах у Дзярждуму ад «Адзінай Расіі», але не была абрана. Аднак пасля адмовы ад мандата Ігара Васільева ўсё ж стала дэпутатам[37][38].

З 27 сакавіка 2023 года выпускае аўтарскую праграму «Лялькі спадчынніка Туці» на Першым канале[39].

Погляды[правіць | правіць зыходнік]

У жніўні 2022 года, у эфіры праграмы У. Салаўёва «Вечар з Уладзімірам Салаўёвым», прапанавала караць турмой бацькоў дзяцей, якія будуць выкарыстоўваць VPN у выпадку блакіроўкі YouTube у Расійскай Федэрацыі.

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ а б https://snob.ru/profile/28085
  2. ↑ Владимир Козловский. Кто такая Мария Бутина, и зачем она боролась за право на оружие в США. Русская служба Би-Би-Си (17 ліпеня 2018). Праверана 18 ліпеня 2018.
  3. ↑ Суд США отказал Бутиной в освобождении под залог. ТАСС (18 ліпеня 2018). Праверана 18 ліпеня 2018.
  4. ↑ Мария Бутина вернулась в Россию // РБК, 26 октября 2019
  5. ↑ Тюремный срок Бутиной сократили на 10 дней // ТАСС, 22 июня 2019.
  6. ↑ Дарья Коржова. Сергей Лавров призвал США освободить Марию Бутину. Ведомости (21 ліпеня 2018). Праверана 29 снежня 2018.
  7. ↑ а б Мария Бутина вошла в экспертный совет при Москальковой. Радио Свобода (24 снежня 2019).
  8. ↑ а б Андрей Резчиков, Мария Трубина. Михеева переизбрана секретарем Общественной палаты. Взгляд (19 чэрвеня 2020).
  9. ↑ а б Мария Бутина о книге «Тюремный дневник» // oper.ru, 09.12.2020
  10. ↑ Сноб, 2014. Мария Бутина
  11. ↑ а б в г Чем известна Мария Бутина. КоммерсантЪ (17 ліпеня 2018). Праверана 18 ліпеня 2018.
  12. ↑ а б в г д е Евгений Пудовкин, Александр Атасунцев, Евгения Кузнецова, Полина Химшиашвили. Кто такая Мария Бутина и почему ей грозит тюремное заключение в США (руск.). РБК (17 ліпеня 2018). Архівавана з першакрыніцы 27 ліпеня 2020. Праверана 14 лістапада 2020.
  13. ↑ "Ведмідь на слоні. Що відомо про журнал, який опублікував статтю Путіна". детектор медиа. 2020-06-29.
  14. ↑ В США россиянку задержали за незаконную работу в качестве иноагента. Росбизнесконсалтинг (16 ліпеня 2018). Праверана 18 ліпеня 2018.
  15. ↑ Национальный молитвенный завтрак с Трампом посетила делегация из РФ. ТАСС (3 лютага 2017). Праверана 18 ліпеня 2018.
  16. ↑ Мария Бутина отказалась признать себя виновной в американском суде. NEWSru.com (18 ліпеня 2018). Праверана 18 ліпеня 2018.
  17. ↑ Валентин Богданов. Отец Марии Бутиной рассказал «Вестям», чем на самом деле занималась его дочь. Россия 1 (20 ліпеня 2018). Праверана 22 ліпеня 2018.
  18. ↑ Хосе Мария Ирухо. Мария Бутина: предполагаемая российская шпионка, арестованная в США, поддерживала связи с Испанией. El Pais; Инопресса (19 ліпеня 2018). Праверана 21 ліпеня 2018.
  19. ↑ Шэрон Лафраньер, Мэтью Розенберг, Адам Голдмен. Мария Бутина любила оружие, Трампа и Россию. По словам прокуратуры, это было прикрытием. The New York Times (18 ліпеня 2018). Праверана 18 ліпеня 2018.
  20. ↑ Matthew Kahn. No, Mariia Butina Wasn’t Charged With Violating FARA // Lawfare, July 27, 2018. (англ.)
  21. ↑ Защита Марии Бутиной согласилась закрыть доступ к ее делу. РБК (8 жніўня 2018).
  22. ↑ Адвокат: Бутину не посадили, если бы она была не из России. ИноТВ (24 ліпеня 2018).
  23. ↑ Дина КАРПИЦКАЯ | Сайт «Комсомольской правды». Отец арестованной в США Марии Бутиной обратился к президенту России: Помогите! Моя дочь подвергается пыткам в американской тюрьме! (руск.). KP.RU - сайт «Комсомольской правды» (28 лістапада 2018). Праверана 27 красавіка 2019.
  24. ↑ ntv.ru. Лавров заявил о пытках Бутиной в США (руск.). ntv.ru. НТВ (14 снежня 2018). Праверана 27 красавіка 2019.
  25. ↑ Бутина сообщила об условиях пребывания в американских тюрьмах. РБК. Праверана 30 красавіка 2019.
  26. ↑ Дмитрий Пучков и Мария Бутина. Мария Бутина про американскую тюрьму(нявызн.). oper.ru (20 кастрычніка 2020).
  27. ↑ Мария Балябина. Пытки и унижения: США изобрели свое "правосудие" (руск.). ria.ru. РИА Новости (20 жніўня 2018). Праверана 27 красавіка 2019.
  28. ↑ Gazeta.ru, 13 декабря 2018. МИД России призвали США освободить Бутину(недаступная спасылка)
  29. ↑ МИД не увидел причин для обмена задержанного американца на Бутину. Росбизнесконсалтинг (5 студзеня 2019). Праверана 5 студзеня 2019.
  30. ↑ Лавров рассказал о пытках Бутиной в США. lenta.ru. Праверана 27 красавіка 2019.
  31. ↑ Мария Бутина признала в американском суде свою вину. РБК. Праверана 13 снежня 2018.
  32. ↑ Суд в США отложил вынесение приговора для Бутиной. Росбизнесконсалтинг (26 лютага 2019). Праверана 26 лютага 2019.
  33. ↑ Марию Бутину перевели в тюрьму в штате Виргиния. РИА Новости (11 мая 2019). Праверана 17 чэрвеня 2019.
  34. ↑ Адвокат рассказал о жизни Бутиной в американской тюрьме. Известия (25 кастрычніка 2019). Праверана 25 кастрычніка 2019.
  35. ↑ Марию Бутину освободили из тюрьмы в США (руск.). www.kommersant.ru (25 кастрычніка 2019). Праверана 25 кастрычніка 2019.
  36. ↑ Мария Бутина «вернулась домой» на RT. lenta.ru. Праверана 26 снежня 2019.
  37. ↑ Бутина без мандата: партия не набрала голосов. Архівавана з першакрыніцы 27 верасня 2021. Праверана 27 верасня 2021.
  38. ↑ Кировский губернатор объяснил, почему передал свой мандат Бутиной
  39. ↑ Куклы наследника Тутти / Первый канал. Архівавана з першакрыніцы 28 сакавіка 2023. Праверана 28 сакавіка 2023.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Марыя_Валер’еўна_Буціна&oldid=4673271"