Марыя Луіза Мекленбург-Шверынская

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Марыя Луіза Мекленбург-Шверынская
ням.: Marie Luise zu Mecklenburg
Нараджэнне 31 сакавіка 1803(1803-03-31)[1][2]
Смерць 26 кастрычніка 1862(1862-10-26)[1][2] (59 гадоў)
Месца пахавання
Род Мекленбургскі дом[d]
Імя пры нараджэнні ням.: Marie Luise Friederike Alexandrine Elisabeth Catharina zu Mecklenburg
Бацька Фрыдрых Людвіг Мекленбург-Шверынскі[d]
Маці Алена Паўлаўна[d]
Муж George, Duke of Saxe-Altenburg[d][3]
Дзеці Ernest I, Duke of Saxe-Altenburg[d], Морыц Саксен-Альтэнбургскі[d] і Albrecht Prinz von Sachsen-Altenburg[d][4]
Веравызнанне лютэранства
Дзейнасць арыстакратка
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Марыя Луіза Мекленбург-Шверынская (ням.: Marie Luise Friederike Alexandrine Elisabeth Catharina; 31 сакавіка 1803, Людвігслюст — 26 кастрычніка 1862, Майнінген) — прынцэса Мекленбург-Шверынская, а 1848 года — герцагіня Саксен-Альтэнбургская.

Жыццё[правіць | правіць зыходнік]

Марыя была дачкой спадчыннага прынца Мекленбурга Фрыдрыха Людвіга Мекленбург-Шверынскага і рускай вялікай князёўны Алены Паўлаўны, дачкі імператара Паўла I.

7 кастрычніка 1825 года ў Людвігслюсце яна выйшла замуж за Георга, сына герцага Саксен-Хільдбургхаўзенскага. Марыя і Георг да 1829 гады жылі ў замку Шарлотэнбург у Хільдбургхаўзене, пасля чаго іх рэзідэнцыяй стаў замак Крысціянбург у Эйзенбергу.

У 1848 годзе муж Марыі стаў герцагам Саксен-Альтэнбургскім пасля адрачэння свайго старэйшага брата Іосіфа.

Шлюб і дзеці[правіць | правіць зыходнік]

У шлюбе з герцагам Саксен-Альтэнбургскім Марыя мела трох сыноў:

Зноскі

  1. а б http://thesaurus.cerl.org/record/cnp00356423 Праверана 2 жніўня 2018.
  2. а б Lundy D. R. Marie Luise Friederike Herzogin von Mecklenburg-Schwerin // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
  4. Lundy D. R. The Peerage

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Heinrich Ferdinand Schoeppl: Die Herzoge von Sachsen-Altenburg. Bozen 1917, Neudruck Altenburg 1992
  • Dr. Rudolf Armin Human: Chronik der Stadt Hildburghausen, Hildburghausen 1886