Мацей Рыбінскі

Мацей Рыбінскі
Мацей Рыбінскі
	; Радван
Нараджэнне	24 лютага 1784; Славута, Славуцкая воласць[d], Заслаўскі павет, Валынская губерня, Расійская імперыя;
Смерць	17 студзеня 1874 (89 гадоў); Парыж, дэпартамент Сена, Францыя;
Месца пахавання	могілкі Манмартр;
Род	Рыбінскія[d]
Дзейнасць	ваенны
Званне	дывізійный генерал[d]
Бітвы	Напалеонаўскія войны; паўстанне 1830—1831 гадоў;
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мацей Рыбі́нскі (польск.: Maciej Rybiński; 24 лютага 1784, Славута, Рэч Паспалітая — 17 студзеня 1874, Парыж, Францыя) — польскі генерал, апошні кіраўнік паўстання 1830—1831 гадоў. Вінаваціўся ў перамовах аб капітуляцыі з генералам Паскевічам. Удзельнік напалеонаўскіх войнаў (1809—1814).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 1805 годзе ўступіў у армію Напалеона. Служыў ад’ютантам у будучага маршала Луі Габрыэля Сюшэ, з 1807 года — у арміі Варшаўскага герцагства.

Удзельнік Напалеонаўскіх войнаў: з Аўстрыйскай імперыяй (1809), з Расіяй (1812—1813). Адзначыўся ў бітвах пад Смаленскам, Малаяраслаўцам, бітве народаў. Пад Лейпцыгам быў узяты ў палон.

У 1815—1831 гадах служыў у чыне маёра ва ўзброеных сілах Царства Польскага.

У паўстанні з 10 сакавіка 1831 года генерал брыгады, 11 верасня 1831 года генерал дывізіі. 10 верасня 1831 года прызначаны вярхоўным галоўнакамандуючым польскіх войскаў^[2]. У 1831 удзельнічаў у бітве пад Астралэнкай. У лістападзе таго ж года быў абвінавачаны ў перамовах аб капітуляцыі з генералам Паскевічам.

5 кастрычніка 1831 года на чале атрада перайшоў межы Прусіі^[2]. Пасля здушэння паўстання з красавіка 1832 года ў эміграцыі ў Францыі. Жыў у Парыжы^[2]. У 1843 годзе заснаваў сярод польскіх эмігрантаў Ваенную партыю (польск.: Stronnictwo Wojskowe). Пакінуў «Запіскі» пра час польскага лістападаўскага паўстання.

Памёр 17 студзеня 1874 года ў Парыжы, пахаваны на Манмартры^[2].