Муамар Кадафі

Муамар Кадафі араб. معمر القذافي‎‎
Муамар Кадафі на 12-м саміце Афрыканскага саюза ў Адыс-Абебе (Эфіопія), 2009.
Братэрскі правадыр і кіраўнік рэвалюцыі
1 верасня 1969 — 20 кастрычніка 2011
Папярэднік:	Пасада заснавана
Пераемнік:	Пасада скасавана
Старшыня Савета рэвалюцыйнага камандавання Лівіі
8 верасня 1969 — 2 сакавіка 1977
Папярэднік:	Пасада заснавана
13-ы Прэм'ер-міністр Лівіі
16 студзеня 1970 — 16 ліпеня 1972
Папярэднік:	Махмуд Сулейман аль-Магрыбі
Пераемнік:	Абдэль Салам Джэлуд
13-ы Міністр абароны Лівіі
16 студзеня 1970 — 16 ліпеня 1972
Папярэднік:	Адам Саід Хаваз
1-ы Генеральны сакратар Усеагульнага народнага кангрэса Лівіі
2 сакавіка 1977 — 2 сакавіка 1979
Папярэднік:	Пасада заснавана
Пераемнік:	Абдул Аці Абейдзі
Партыя:	Арабскі сацыялістычны саюз (1972—1977)
Адукацыя:	Benghazi Military University Academy[d] University of Libya[d]
Прафесія:	Ваенны
Дзейнасць:	палітык, пісьменнік, афіцэр
Веравызнанне:	Іслам
Нараджэнне:	7 чэрвеня 1942(1942-06-07) Сірт, Місурата, Італьянская Лівія
Смерць:	20 кастрычніка 2011(2011-10-20) (69 гадоў) Сірт, Лівія
Пахаванне:	Месца пахавання невядома
Бацька:	Мухамед Абу Меньяр
Маці:	Айша бен Ніран
Жонка:	1) Фатхія Нуры Халед 2) Сафія Фаркаш
Дзеці:	ад 1-ага шлюбу сын: Мухамад ад 2-ага шлюбу сыны: Саіф аль-Іслам, Саадзі, Мутазім Білал, Ганібал, Сейф аль-Араб і Хаміс дачка: Айша
Ваенная служба
Гады службы:	1965 — 2011
Прыналежнасць:	Каралеўства Лівія Лівійская Арабская Джамахірыя
Род войскаў:	Jamahiriya[d]
Званне:	палкоўнік (1969)
Бітвы:	Егіпецка-лівійская вайна Чадска-лівійскі канфлікт Грамадзянская вайна ў Лівіі
Аўтограф:
Узнагароды:	Шаблон:Ордэн Багдана Хмяльніцкага (Украіна) I ступені

Муамар бен Мухамед Абу Меньяр Абдэль салям бен Хамід аль-Кадафі (араб. معمر القذافي‎‎ — Mu‘ammar al-Qaḏḏāfī; 7 чэрвеня 1942, Сірт, Італьянская Лівія — 20 кастрычніка 2011, Сірт, Лівія), таксама вядомы як Палкоўнік Кадафі — лівійскі рэвалюцыянер, палітык і палітычны тэарэтык. Кіраваў Лівіяй у якасці старшыні Савета рэвалюцыйнага камандавання з 1969 да 1977 года і ў якасці «братэрскага правадыра» Вялікай Сацыялістычнай Народнай Лівійскай Арабскай Джамахірыі з 1977 да 2011 года. Першапачаткова ідэалагічна прытрымліваўся арабскага нацыяналізму і арабскага сацыялізму, але пазней стаў кіраваць у адпаведнасці са сваёй уласнай Трэцяй міжнароднай тэорыяй і, яшчэ пазней, стаў прытрымлівацца панафрыканізму.

Быў сынам збяднелага бедуінскага казінага пастуха і стаў браць удзел у палітыцы яшчэ ў школе ў Сабхе, а затым паступіў у Каралеўскую ваенную акадэмію ў Бенгазі. Заснаваўшы рэвалюцыйную ячэйку ў арміі, у 1969 годзе ваенныя захапілі ўладу ў краіне ў выніку бяскроўнага перавароту, зрынуўшы абсалютную манархію караля Ідрыса. Стаўшы старшынём кіруючага Савета рэвалюцыйнага камандавання адмяніў манархію і абвясціў рэспубліку. Кіруючы пастановамі, прымаў меры па ліквідацыі таго, што лічыў замежным імперыялістычным уплывам на Лівію, і ўмацоўваў сувязі з арабскімі нацыяналістычнымі ўрадамі. Намерана штурхаючы Лівію да «ісламскага сацыялізму», увёў шарыят у якасці асновы для прававой сістэмы і нацыяналізаваў нафтавую прамысловасць, выкарыстоўваючы рост прыбыткаў на ўмацаванне арміі, рэалізацыю сацыяльных праграм і фінансавання рэвалюцыйных баевікоў па ўсім свеце. У 1973 годзе ініцыяваў «народную рэвалюцыю», сфарміраваўшы Вышэйшыя народныя камітэты нібыта ў якасці сістэмы прамой дэмакратыі, але захаваўшы асабісты кантроль над асноўнымі рашэннямі ў дзяржаве. У тым жа годзе выклаў сваю Трэцюю міжнародную тэорыю, апублікаваўшы яе ў «Зялёнай кнізе».

У 1977 годзе распусціў рэспубліку і стварыў новую сацыялістычную дзяржаву «Джамахірыю» («дзяржава мас»). Афіцыйна прыняўшы сімвалічную ролю ў кіраванні, захаваў уладу ў якасці ваеннага галоўнакамандуючага і кіраўніка рэвалюцыйных камітэтаў, адказных за дзейнасць паліцыі і задушэнне праціўнікаў. Назіранне за няўдалымі памежнымі канфліктамі з Егіптам і Чадам, падтрымка Кадафі міжнародных баевікоў і адказнасць за выбух над Локербі прывялі да таго, што Лівія стала «міжнародным ізгоем». Асабліва варожыя адносіны ў Лівіі развіваліся з ЗША і Вялікабрытаніяй, што прывяло да амерыканскага бамбавання дзяржавы ў 1986 годзе і ўвядзення эканамічных санкцый ААН супраць Лівіі. Адпрэчваючы свае ранейшыя ідэалагічныя абавязацельствы, з 1999 года Кадафі стаў заахвочвацца эканамічнай прыватызацыяй і шукаў збліжэння з заходнімі краінамі, а таксама стаў прытрымлівацца панафрыканізму і быў старшынём Афрыканскага саюза з 2009 да 2010 года. На фоне Арабскай вясны ў 2011 годзе ў Лівіі ўспыхнула паўстанне супраць Кадафі пад кіраўніцтвам Нацыянальнага пераходнага савету, што прывяло да грамадзянскай вайны. У выніку ваеннага ўмяшання НАТА на баку пераходнага савету ўрад быў зрынуты, а Кадафі, адступаючы ў Сірце, узяты ў палон і забіты паўстанцамі.

Кадафі лічыцца вельмі спрэчнай ва ўсім свеце фігурай. Ён дамінаваў у палітыцы Лівіі на працягу чатырох дзесяцігоддзяў і быў прадметам паўсюднага культу асобы. Яго прыхільнікі хвалілі яго антыімперыялістычную пазіцыю і падтрымку панафрыканізму і панарабізму. З іншага боку, на міжнародным узроўні ён быў асуджаны як дыктатар і самадзержац, адміністрацыя якога парушала правы чалавека лівійскіх грамадзян і які падтрымліваў ірэдэнтысцкія рухі, племянныя войны і тэрарызм у многіх іншых краінах.