Мікалай Сямёнавіч Самокіш

З пляцоўкі Вікіпедыя
Jump to navigation Jump to search
Мікалай Сямёнавіч Самокіш
Фатаграфія
Дата нараджэння: 25 кастрычніка 1860(1860-10-25)[1]
Месца нараджэння:
Дата смерці: 18 студзеня 1944(1944-01-18)[2] (83 гады)
Месца смерці:
Месца пахавання:
Грамадзянства:
Жонка: Алена Пятроўна Самокіш-Судкоўская[d]
Род дзейнасці: мастак
Месца працы:
Вучоба:
Узнагароды:
Commons-logo.svg Працы на Вікісховішчы

Мікалай Сямёнавіч Самокіш (руск.: Никола́й Семёнович Само́киш) (25 кастрычніка 1860, Нежын, Чарнігаўская губерня — 18 лютага 1944, Сімферопаль, РСФСР) — украінскі мастак.

Акадэмік (1890) і Правадзейны член Імператарскай Акадэміі мастацтваў (1913), Заслужаны дзеяч мастацтваў РСФСР (1937), Лаўрэат Сталінскай прэміі другой ступені (1941).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 25 кастрычніка 1860 года ў Нежыне (Чарнігаўская губерня) ў сям'і паштальёна Нежынскай паштовай канторы Сямёна Самокіша, як мяркуецца, — этнічнага венгра. Вучыўся ў Імператарскай Акадэміі мастацтваў (1879—1885).

З 1885 па 1888 годы ўдасканальваў навыкі ў Парыжы пад кіраўніцтвам вядомага баталіста Эдуарда Дэтайля. У 1890 годзе за працу «Табун матак Нава-Томнікаўскага коннага завода» ўдастоены звання акадэміка.

Коні займаюць асаблівае месца ў творчасці Самокіша. Коні Самокіша сусветна вядомыя. За выявы коней яго ўзнагароджвалі (абралі акадэмікам за «Табун матак Нава-Томнікаўскага коннага завода», далі медаль Сусветнай выставы за «Чацвярню на павароце»). За любоў да малявання коней яго і пагардліва лаялі, пісалі, што ён «халтуршчык» і «паўтараецца» ў сваіх малюнках «на батальныя і «конскія» тэмы

У адной з залаў Віцебскага вакзала Санкт-Пецярбурга, пабудаванага ў 1901—1904 гадах, сцены ўпрыгожаны пано М. С. Самокіша і яго жонкі А. П. Самокіш-Судкоўскай, прысвечанымі гісторыі Царскасельскай чыгункі.

Аўтар тысяч кніжных і часопісных ілюстрацый. Сярод іх — ілюстрацыі да твораў А. С. Пушкіна («Палтава»), Л. М. Талстога («Халстамер»), М. В. Гогаля і інш.

У 1912 годзе да 100-гадовага юбілею Вайны 1812 года стварыў серыю малюнкаў для часопіса «Ніва» — цэлы шэраг паслядоўных эпізодаў, найгалоўных бітваў і паходаў рускай і французскай армій: ад «Пераходу праз Нёман 12 чэрвеня 1812 года» да «Напалеон пакідае войска ў Смаргоні 3 лістапада 1812 года».

У 1920—1930-я гады працаваў у Крыме. У 1936—1941 гадах працаваў у Харкаўскім мастацкім інстытуце. Падчас нямецкай акупацыі Крыма (1941—1944) Самокіш заставаўся ў Сімферопалі, дзе і памёр 18 студзеня 1944 года.

Галерэя[правіць | правіць зыходнік]

  • Табун матак Нова-Томникаўскага коннага завода. (1890).

  • На постой. Канец XIX ст.

  • Тройка (на разгоне).

  • З'ява св. Савы Старажоўскага.

  • Справа каля Вафангоў. 17 мая 1904 года.

  • З набегу генерала Мішчанкі на Інкоў: атрад забайкальскіх казакоў з перакладчыкам.

  • Пагоня. Вайна 1904—1905. (З дзённіка мастака, 1908).

  • Вайна 1904—1905. (З дзённіка мастака, 1908).

  • Атака Шэвардзінскага рэдута. Літаграфія па малюнку М. Самокіша (1910).

  • Подзвіг салдат Раеўскага пад Салтанаўкай. (1912).

  • Атака літоўцаў. (1912).

  • У Галіцыі. Кавалерыст. (1914).

  • Бой пад Ярославам». Гравюра, Ніва № 45. (1914).

  • Вечар у Крыме.


Зноскі

  1. ↑ Nikolai Semenovich Samokish // RKDartists Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ RKDartists Праверана 23 жніўня 2017.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Мікалай_Сямёнавіч_Самокіш&oldid=3392912"