Нерскае пласкагор’е

Не́рскае пласкагор’е^[1] (руск.: Нерское плоскогорье) — пласкагор’е ў Расіі, у Якуціі і Магаданскай вобласці.

Пласкагор’е знаходзіцца на паўночным усходзе Сібіры. З паўночнага ўсходу абмежавана хрыбтом Чэрскага, з паўднёвага ўсходу — Верхнекалымскім нагор’ем, з паўднёвага захаду — хрыбтом Сарычава. Даўжыня ў напрамку з поўначы на поўдзень складае амаль 130 км, з захаду на ўсход — 50—70 км. Пераважаюць вышыні ў 700—1500 м. Найбольшая вышыня дасягае 2077 м (гара Хуламрын)^[2]. Складзена з пясчанікаў, алеўралітаў і гліністых сланцаў. Паўсюдна вечная мерзлата. Расліннасць у ніжняй частцы схілаў — рэдкія лістоўнічныя лясы, зараснікі кедравага сланіку, хмызняковай вольхі, вышэй 1100—1200 м — горная тундра. На паўднёвых схілах пласкагор’я сустракаецца стэпавая расліннасць.

Праз Нерскае пласкагор’е працякае рака Нера (прыток Індыгіркі)^[3], пралягае тракт Усць-Нера — Магадан^[2].

Гістарычныя звесткі[правіць | правіць зыходнік]

У 1786 годзе Нерскае пласкагор’е ў час Паўночна-Усходняй сакрэтнай экспедыцыі перасякаў рускі мараплавец, географ і гідрограф, адмірал Г. А. Сарычаў^[4].

Нерскае пласкагор’е // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2000. — Т. 11. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0188-5 (т. 11). — С. 294.
Нерское плоскогорье (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі