Новыя сілы (групоўка)
| Новыя сілы | |
|---|---|
| Этнічная прыналежнасць | малінка, сенуфа, лобі, дзьюла |
| Лідары |
Гіём Саро Сумайла Бакаёка Ісіяка Уатара |
| Актыўная ў | Кот-д’Івуар |
| Расфарміравана | 2011 |
| Саюзнікі |
 Аб’яднанне рэспубліканцаў (2010—2011) Сілы Аднарога (2011) Украінскі міратворчы кантынгент у Кот-д’Івуары (2011) |
| Праціўнікі |
Івуарыйскі народны фронт Узброеныя сілы Кот-д’Івуара Маладыя патрыёты Сілы Аднарога (2002—2003) Беларускія найміты ў Кот-д’Івуары[1] (2004) |
| Удзел у канфліктах |
Першая Івуарыйская вайна Беспарадкі ў Кот-д’Івуары (2008) Другая Івуарыйская вайна Паўстанні ў Кот-д’Івуары (2017) |
| Сайт | fninfo.ci |
Новыя сілы[К 1] (фр.: Forces nouvelles) — кааліцыя узброеных груповак, якая дзейнічала ў Кот-д’Івуары ў гады Першай і Другой Івуарыйскіх войн. Змагалася супраць сіл прэзідэнта Ларана Гбагбо.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
19 верасня 2002 года на поўначы Кот-д’Івуар ўспыхвае ўзброенае паўстанне. Касцяком мяцежнікаў сталі звольненыя вайскоўцы. Іх кіраўніком быў Робер Геі, але ён загінуў у першы дзень выступлення. Новым лідарам стаў Гіём Саро. Ён аб’яднаў антыўрадавых баевікоў у арганізацыю «Патрыятычныя сілы», якая ў снежні таго ж года разам з іншымі апазіцыйнымі групоўкамі стане часткай кааліцыі «Новыя сілы». Паўстанцы захапілі ўвесь поўнач краіны, але былі прыпынены французскімі войскамі, якія разам з міратворцамі ААН размясціліся ўздоўж фронту.
Да 2007 годзе «Новыя сілы» кантралявалі 60% тэрыторыі дзяржавы (193 000 км²). Мяцежнікі захавалі за сабой паўночны раёны нават пасля падпісання мірнага пагаднення[2]
У 2010—2011 годзе, на фоне спрэчкі вакол выніку прэзідэнцкіх выбараў, ваенны канфлікт успыхвае зноў. «Новыя сілы» разам з партыяй «Аб’яднанне рэспубліканцаў», заручыўшыся ваеннай дапамогай Францыі і Украіны, атрымалі перамогу ў супрацьстаянні з уладамі. Пасля вайны многія паўстанцы былі інтэграваны ў івуарыйскую армію. У студзені 2017 года ветэраны «Новых сіл» у шэрагах войска паднялі мяцеж, патрабуючы паляпшэння ўмоў жыцця і павышэння аплаты працы[3].
Склад[правіць | правіць зыходнік]
Кааліцыя аб’яднала ўзброеныя атрады такіх палітычны партый як Патрыятычны рух Кот-д’Івуара, Івуарыйскі рух Вялікага Захаду і Рух за справядлівасць і мір. У шэрагах паўстанцаў дзейнічалі прадстаўнікі народаў малінка, сенуфа, лобі, дзьюла[4][5].
Камандаванне[правіць | правіць зыходнік]
Начальнікам штаба прызначаны генерал Сумайла Бакаёка, а яго намеснікам — Ісіяка Уатара[6].
Занаванне[правіць | правіць зыходнік]
Войскі паўстанцаў былі разбіты на дзесяць зон, названых па адпаведным дэпартаментам[7]:
- Зона 1 (Боуна). Камандуючы Муру Уатара. У пачатку паўстанне асабісты склад валодаў вялікай колькасцю дзяўчат. Жанчыны служылі ў падраздзяленні «Атчэнгэ», што ў перакладзе з маорэ азначае «мы ідзем туды».
- Зона 2 (Катыёла). Камандуючы Эрве Пелікан Туры.
- Зона 3 (Буаке). Камандуючыя Ісіяка Уатара да Вата і Шэрыф Усман.
- Зона 4 (Манкона). Камандуючы Зуман Уатара.
- Зона 5 (Сегела). Камандуючы Захар Кані, які лічыўся адным з самых жорсткіх паўстанцкіх камандзіраў. Хадзілі чуткі, што ён валодаў магічнымі здольнасцямі. Пасля канфлікту з кіраўніцтвам быў сасланы ў Буркіна-Фасо, а на яго месца прыйшоў Ісіяка Уатара[8].
- Зона 6 (Ман). Камандуючы Ласені Фафана.
- Зона 7 (Туба). Камандуючы Абудрахаман Траарэ.
- Зона 8 (Адзіене). Камандуючы Усман Кулібалі.
- Зона 9 (Бундыалі). Камандуючы Гаўсу Кані.
- Зона 10 (Карога). Камандуючы Фафіе Марцін Куаку. За неаднаразовыя ваенныя злачынствы трапіў пад санкцыі ААН.
У пачатку паўстання зоны «Новых сіл» былі перададзены ў вядзенне аператыўных камандуючых (АК), а затым — у вядзенне занальных камандзіраў (камзаны).
Каментарыі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ Таксама сустракаецца найменне ў адзіным ліку («Новая сіла»).
Зноскі
- ↑ Stijn Mitzer and Joost Oliemans. Ivory Coast’s Su-25s - The Sharks Won’t Bite Again, Oryx Blog, 31 March 2021.
- ↑ Les dix commandants qui gênent Abidjan
- ↑ Ivory Coast minister freed after troops mutiny deal. Al Jazeera (9 студзеня 2017). Праверана 10 January 2017.
- ↑ В Кот-д’Ивуаре произошел вооруженный мятеж. Убит бывший глава страны Робер Гей
- ↑ Анатолий Баронин, Андрей Колпаков. Ситуация в Кот-д’Ивуаре и угрозы для украинских миротворцев
- ↑ Wattao : Parcours d’un militaire ivoirien, ex-chef de guerre devenu caïd
- ↑ United Nations, 'Final Report of the Group of Experts on Cote d'Ivoire pursuant to Paragraph 11 of Security Council Resolution 1842 (2008) concerning Cote d'Ivoire,' S/2009/521, 9 October 2009
- ↑ Ces chefs de guerre qui ont porté Ouattara au pouvoir|périodique=Slate|date=26 avril 2011
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Афіцыйны сайт Архівавана 19 красавіка 2010.