Павел Аляксандравіч Гальшанскі

З пляцоўкі Вікіпедыя
Jump to navigation Jump to search
Павел Аляксандравіч Гальшанскі
Pavał Halšanski. Павал Гальшанскі (XVI).jpg
Герб
Герб Паўла Гальшанскага ў Stemmata Polonica
Біскуп віленскі
1536 — 1555
Царква Рымска-каталіцкая
Папярэднік Ян «з княжатаў літоўскіх»
Пераемнік Валяр'ян Пратасевіч-Шышкоўскі
Біскуп луцкі
1507 — 1536
Папярэднік Альбрэхт Радзівіл
Пераемнік Юрый Хвальчэўскі
Адукацыя
Нараджэнне невядома
Смерць 4 верасня 1555(1555-09-04)
Пахаванне
Дынастыя Род Гальшанскіх
Бацька Аляксандр Гальшанскі
Маці Соф’я Судзімонтавіч
Commons-logo.svg Выявы на Вікісховішчы

Павел Аляксандравіч Гальшанскі (каля 1490 — 1555) — прадстаўнік роду Гальшанскіх, сын Аляксандра Гальшанскага і Сафіі з Судзімонтаў, адзін з найбольш таленавітых прадстаўнікоў роду.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Біскуп Павел Гальшанскі забараняе вялікаму князю Жыгімонту Аўгусту зайсці ў кальвінскі збор у Вільні. Януар Сухадольскі, 1848

У 1504 годзе вучыўся ў Кракаўскім універсітэце, дзе выявіў вялікія здольнасці да філасофіі. Прэлат-архідыякан касцёла св. Станіслава ў Вільні. З 1507 года[1] — біскуп луцкі. У 1512 годзе прысутнічаў на Пятым Латэранскім саборы[1]. Выхавацель будучага вялікага князя Жыгімонта Аўгуста. З 1536 года — біскуп віленскі. Адыгрываў значную ролю ў дзяржаўным і грамадскім жыцці ВКЛ, актыўна супрацьдзейнічаў Рэфармацыі. Ад бацькі і маці атрымаў у спадчыну вялікую частку родавых вотчын і судзімонтаўскай спадчыны (Воўпа, Лебедзева, Дунілавічы, Хожава, Станькава, Жыцін), якія ён разам з іншымі маёнткамі завяшчаў вялікаму князю.

Надмагілле Паўла Гальшанскага. Фотаздымак пачатку XX стагоддзя

Пахаваны ў віленскім Кафедральным саборы. Надмагілле створана ў майстэрні Падавана прыкладна каля 1550 года[2][3].

Партрэт[правіць | правіць зыходнік]

У Літоўскім мастацкім музеі захоўваецца партрэт, які традыцыйна лічыцца прыжыццёвай выявай Паўла Гальшанскага[4]. У 2001 годзе быў прыведзены шэраг аргументаў на карысць таго, што партрэт мае насамрэч пазнейшае паходжанне, а намаляваны на ім жамойцкі біскуп XVII стагоддзя Казімір Пац[5].

Зноскі

  1. ↑ 1,0 1,1 Wolff J. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku. — Warszawa, 1895. S. 103
  2. ↑ Матушакайте, М., Скульптурные надгробия Литвы XVI—XVII вв. : автореферат … кандидата искусствоведения / М. Матушакайте ; Академия наук Литовской ССР, Институт истории. Вильнюс : [Институт истории], 1970, с. 12-13
  3. ↑ Гісторыя беларускага мастацтва: У 6 т. Т. 1: Ад старажытных часоў да другой паловы XVI cт. ; [рэд. кал.: С. В. Марцэлеў (гал.рэд.) [і інш.] ; рэд. тома С. В. Марцэлеў, Л. М. Дробаў ; АН БССР, Ін-т мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору. — Мінск : Навука і тэхніка, 1987. — 303 с. : iл.. стар. 227
  4. ↑ http://www.ldm.lt/Naujausiosparodos/Krikscionybes_vadovas2.en.htm
  5. ↑ Kristina Sabaliauskaitė. The Portrait of Bishop Povilas Alšėniškis: New Premises for Its Identification and Attribution. Annuals of the Lithuanian Catholic Academy of Sciences, Vol. XIX, 2001. (Кароткі змест па-англійску).

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Wolff J., Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku. Warszawa, 1895.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Павел_Аляксандравіч_Гальшанскі&oldid=3639448"