Палемон II (цар пантыйскі)
| Палемон II | |
|---|---|
| стар.-грэч.: Μάρκος Ἀντώνιος Πολέμων Πυθόδωρος | |
 | |
|
|
|
| Нараджэнне | 10-я да н.э. |
| Смерць |
74 |
| Род | Pontus Polemons[d] |
| Бацька | Палемон I[d] |
| Маці | Пітадарыда[d] |
| Жонка | Berenice[d] і Julia Mamaea[d] |
| Дзеці | Rheometalces Philocaesar[d] і Polemon Eupator[d] |
| Дзейнасць | манарх |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Палемон II (? — 74) — апошні цар пантыйскі (37—63).
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Сын Коція і Антоніі Трыфайны. Па лініі маці паходзіў ад Антонія, з прычыны чаго рымскі імператар Калігула лічыў за сабой права быць царом Понта. Імператар Нерон забраў трон у Палемона (64) і далучыў Понт да правінцыі Галатыя.
Палемон ставіў багацце і асалоды вышэй за палітыку. Мяркуюць, што ён складаў вершы, і што ён быў аўтарам некалькіх эпіграм у «Грэчаскай анталогіі». Верагоднай выявай лічыцца галава з блакітнаватага малаазійскага мармуру, якая захоўваецца ў Капенгагене.[1]
Зноскі
- ↑ Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)
