Паранай
| Паранай | |
|---|---|
| руск. Поронай | |
| Характарыстыка | |
| Даўжыня | 350 км |
| Басейн | 7 990 км² |
| Расход вады | 78,9[1] м³/с (за 101 км ад вусця) |
| Вадацёк | |
| Выток | |
| • Месцазнаходжанне | Усходне-Сахалінскія горы |
| • Каардынаты | 50°22′18,48″ пн. ш. 143°11′06″ у. д.HGЯO |
| Вусце | заліў Цярпення |
| • Месцазнаходжанне | Паранайск |
| • Вышыня | 0 м |
| • Каардынаты | 49°13′33,60″ пн. ш. 143°07′22,80″ у. д.HGЯO |
| Размяшчэнне | |
| Водная сістэма | Ахоцкае мора |
|
|
|
| Краіна | |
| Рэгіён | Сахалінская вобласць |
| Код у ДВР | 20050000212118300003594 |
   |
|
 выток вусце |
|
|
— выток, — вусце |
|
Парана́й (руск.: Поронай[2]) — самая доўгая[1] рака вострава Сахалін (Расія).
Даўжыня ракі — 350 км, плошча вадазбору — 7990 км². Сярэдні расход вады за 101 км ад вусця 78,9[1] м³/с. Сярэдні шматгадовы сцёк 2,49[1] км³/год. Бярэ свой пачатак на Набільскага хрыбта ў сістэме Усходне-Сахалінскіх гор, працякае па забалочанай Тымь-Паранайскай нізіне, упадае ў заліў Цярпення Ахоцкага мора. За 10 км ад мора рака падзяляецца на 2 рукавы, якія ўпадаюць туды асобна за 5 км адзін ад аднаго, рукавы такім чынам утвараюць забалочаны рачны востраў.
Сярод прытокаў: Леанідаўка, Арлоўка, Каменка, Ельная, Жытніца, Вальза, Таёжная, Туманная, Матросаўка, Уладзіміраўка і інш.
Каля заходняга вусця ракі размешчана вялікая частка горада Паранайск.
Зноскі
- ↑ а б в г Поронай // Научно-популярная энциклопедия «Вода России» (руск.)
- ↑ Географический энциклопедический словарь: Географические названия / Гл. ред А. Ф. Трёшников; Ред. кол.: Э. Б. Алаев, П. М. Алампиев, А. Г. Воронов и др.. — М.: Сов. энциклопедия, 1983. — С. 341. — 538 с. — 100 000 экз. (руск.)
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Географический энциклопедический словарь: Географические названия / Гл. ред А. Ф. Трёшников; Ред. кол.: Э. Б. Алаев, П. М. Алампиев, А. Г. Воронов и др.. — М.: Сов. энциклопедия, 1983. — С. 341. — 538 с. — 100 000 экз. (руск.)
- Большой энциклопедический словарь: В 2-х т. / Гл. ред. А. М. Прохоров. — М.: Сов. энциклопедия, 1991. — Т. 2. — С. 183. — 768 с. — 2 000 000 экз. — ISBN 5-85270-044-4 (т. 2.). (руск.)