Міжнароднае таварыства працоўных

Міжнароднае таварыства працоўных
Адміністрацыйны цэнтр	Лондан, Вялікабрытанія
Тып арганізацыі	палітычны інтэрнацыянал
Заснаванне
Дата заснавання	28 верасня 1864 года
Ліквідацыя
Дата скасавання	15 ліпеня 1876 года
Колькасць членаў	6 500 000
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Камунізм Канцэпцыя Марксісцкая філасофія Класавая барацьба Інтэрнацыяналізм Камуністычная партыя Ідэалогіі Марксізм Марксізм-ленінізм Трацкізм Сталінізм Цітаізм Мааізм Сталінізм-хаджаізм Чучхэ Геварызм Левы камунізм Камунізм рабочых саветаў Анарха-камунізм Рэлігійны камунізм Еўракамунізм Нацыянальны камунізм Інтэрнацыяналы Міжнароднае таварыства працоўных Другі Інтэрнацыянал Камуністычны інтэрнацыянал Чацвёрты Інтэрнацыянал Асобы Карл Маркс Фрыдрых Энгельс Уладзімір Ленін Роза Люксембург Іосіф Сталін Леў Троцкі Маа Цзэдун Іншае Анархізм Антыкапіталізм Антыкамунізм Камуністычныя краіны Камуністычная сімволіка Крытыка камунізму Дэмакратычны цэнтралізм Дыктатура пралетарыяту Гісторыя камунізму Левыя Люксембургізм Новы клас Новыя левыя Пост-камунізм Прымітыўны камунізм Сацыялізм Сталінізм Сацыяльная эканоміка Цітаізм СССР

Міжнароднае таварыства працоўных або Першы інтэрнацыянал — першая міжнародная рабочая арганізацыя.

Гісторыя

28 верасня 1864 года у Лондане прайшоў мітынг у падтрымку паўстання ў Польшчы. У мітынгу ўдзельнічалі англійскія рабочыя, а таксама рабочыя-імігранты з Францыі і Германіі. На мітынгу было прынята рашэнне аб стварэнні міжнароднай рабочай арганізацыі, якая атрымала назву Міжнароднае таварыства працоўных. Старшынёй таварыства стаў Карл Маркс. Устаноўчы маніфест арганізацыі быў прыняты 1 лістапада 1864 года.

3-8 верасня 1866 года ў Жэневе адбыўся I кангрэс Інтэрнацыянала, у якім удзельнічалі 60 дэлегатаў, якія прадстаўлялі 25 секцый і 11 таварыстваў Вялікабрытаніі, Францыі, Швейцарыі і Германіі. Кангрэс абмеркаваў пытанне аб прафсаюзах. У рашэнні кангрэса было сказана, што прафсаюзы павінны арганізаваць барацьбу пралетарыяту супраць сістэмы наёмнай працы і ўлады капіталу - барацьбу не толькі эканамічную, але і палітычную. Сярод іншага, патрабаваліся 8-гадзінны працоўны дзень, ахова жаночай і забарона дзіцячай працы, бясплатная політэхнічная адукацыя, увядзенне рабочых міліцый замест пастаянных войскаў.

2-8 верасня 1867 года ў Лазане сабраўся II кангрэс, на якім былі таксама дэлегаты ад Бельгіі і Італіі. Рэзалюцыя кангрэса абвяшчала неад’емнасць палітычных свабод як умовы сацыяльнага вызвалення пралетарыяту.

6—13 верасня 1868 года ў Бруселі прайшоў III кангрэс Інтэрнацыянала пры ўдзеле сотні дэлегатаў (дадаліся ўдзельнікі з Іспаніі). У выніку вострых спрэчак і гарачых дыскусій было прынята рашэнне, што не толькі рудні, шахты, лясы, фабрыкі і да таго падобнае павінны быць звернутыя ў грамадскую ўласнасць, але і зямля.

6-12 верасня 1869 года адбыўся IV кангрэс інтэрнацыянала ў Базелі. Кангрэс прымае рашэнне арганізаваць працоўных у таварыствы супраціву і заклікаў да абагульнення зямлі.

У 1872 годзе ў Гаазе прайшоў V кангрэс таварыства. На гэтым кангрэсе ў інтэрнацыянале адбыўся раскол на дзве плыні - марксістаў і анархістаў. Група дэлегатаў, сканцэнтраваная вакол ідэй Міхаіла Бакуніна, абвінаваціла Маркса ў аўтарытарызме, завошта была выключаная з кіруючых органаў інтэрнацыяналу. Выключаная група ўтварыла сваю арганізацыю пад назвай Анархісцкі інтэрнацыянал. Анархісцкі інтэрнацыянал правёў яшчэ некалькі кангрэсаў, але самараспусціўся ў 1877 годзе. Марксісцкае Міжнароднае таварыства працоўных таксама прыняло рашэнне аб самароспуску на год раней, у 1876 годзе.

Спасылкі

• Гісторыя Першага Інтэрнацыяналу, Marxists.org

[[Катэгорыя:Палітычныя інтэрнацыяналы]