Посткласічны перыяд археалагічных культур
| Посткласічны перыяд медны век | ||||
|---|---|---|---|---|
 Ацтэкскі воін-ягуар | ||||
| Геаграфічны рэгіён | Паўночная Амерыка, Паўднёвая Амерыка | |||
| Лакалізацыя | Мексіка, Анды | |||
| Датаванне | 1200 — 1530 | |||
| Носьбіты | індзейцы | |||
| Тып гаспадаркі | сельская гаспадарка, рамяство | |||
| Пераемнасць | ||||
|
||||
Посткласічны перыяд (англ.: Post-Classic period) — стадыя развіцця археалагічных культур у дакалумбавую эпоху Новага Свету з прыкладна 1200 г. н. э. да заваявання імперый ацтэкаў і інкаў іспанцамі.
Посткласічны перыяд быў вылучаны амерыканскімі археолагамі Г. Уілі і Ф. Філіпсам адносна ўсіх археалагічных культур Паўночнай і Паўднёвай Амерыкі ў 1958 г. Аднак яны абапіраліся галоўным чынам на вопыт раскопак у Месаамерыке і Перу.
Характэрныя рысы:
- Урбанізацыя
- Мілітарызацыя
- Частковая секулярызацыя грамадства
- Разбурэнне рэгіянальных культурных цэнтраў
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Willey, G. Method and Theory in American Archaeology / Gordon R. Willey and Philip Philips. — Chicago: The University of Chicago Press, 1963 ISBN 1527906701