Пятро Васільевіч Мятла

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Пятро Васільевіч Мятла
Дата нараджэння 1890
Месца нараджэння
Дата смерці 12 жніўня 1936(1936-08-12)
Месца смерці
Грамадзянства
Адукацыя
Партыя
Член у
Род дзейнасці палітык
Месца працы
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Пятро Васільевіч Мятла (1890, в. Кухцінцы Дзісенскага павета Віленскай губерні, злілася з в. Завуцце — 12 жніўня 1936) — беларускі грамадска-палітычны дзеяч Заходняй Беларусі. Член Камуністычнай партыі Заходняй Беларусі з 1926.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Пятро Мятла, фота да 1928 года

У 19061910 вучыўся ў Дзісенскім гарадскім вучылішчы, у 19111912 на педагагічных курсах у Коўне. Працаваў настаўнікам. У 1914—1917 у арміі. Знаходзіўся сярод юнкераў Аляксееўскага ваеннага вучылішча, якія «выступілі супраць рэвалюцыі і паўстаўшага пралетарыяту». Быў арыштаваны і зняволены ў турму. З канца 1917 да 1921 настаўнічаў. З 1921 у Вільні.

У 19211922 працаваў бухгалтарам, загадчыкам аддзела Віленскага саюза кааперацыі. Удзельнічаў у стварэнні нацыянальна-вызваленчых суполак і арганізацый, беларускіх школ у Заходняй Беларусі. У 1922 г. быў выбраны дэпутатам польскага сейма ад беларускай нацыянальнай меншасці. Быў членам Беларускага пасольскага клуба.

Дэпутаты польскага Сейма ад Беларускай сялянска-работніцкай грамады Пятро Мятла, Павел Валошын, Браніслаў Тарашкевіч, Сымон Рак-Міхайлоўскі і Фелікс Галавач арыштаваныя ў студзені 1927 г. польскімі ўладамі.

Адзін са стваральнікаў Беларускай сялянска-работніцкай грамады (БСРГ), член яе ЦК. Пасля яе разгрому 16 студзеня 1927 арыштаваны і прыгавораны польскімі ўладамі да 12 гадоў турмы. У 1930 годзе вызвалены з турмы і ў кастрычніку таго ж года пакінуў Польскую Рэспубліку, нелегальна перайшоўшы мяжу з СССР[1]. Працаваў у Камісіі па вывучэнні Заходняй Беларусі пры Прэзідыуме Беларускай акадэміі навук (яе старшыня 1932—1933), у ВСНГ БССР намеснікам начальніка планавання, начальнікам сектара кадраў.

1 верасня 1933 арыштаваны ДПУ БССР па справе Беларускага нацыянальнага цэнтра. Пастановай калегіі АДПУ СССР ад 9 студзеня 1934 прыгавораны да вышэйшай меры пакарання, якая заменена 10 гадамі ППЛ. Зняволенне адбываў на будаўніцтве Беламорска-Балтыйскага канала. Памёр у лагеры. Рэабілітаваны 16 жніўня 1956 КДБ пры Савеце Міністраў БССР.

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]