П’ер Карнель

З пляцоўкі Вікіпедыя
Перайсьці да навігацыі Перайсьці да пошуку
П’ер Карнель
фр.: Pierre Corneille
Pierre Corneille 2.jpg
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння 6 чэрвеня 1606(1606-06-06)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 1 кастрычніка 1684(1684-10-01)[2][3][…] (78 гадоў)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства Flag of France.svg Францыя
Жонка Marie de Lampérière[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік
Гады творчасці 1625 — 1684
Кірунак неакласіцызм
Жанр трагікамедыя, трагедыя і камедыя
Мова твораў французская мова
Грамадская дзейнасць
Член у
Подпіс Pierre Corneille, signature.jpg
Лагатып Вікікрыніц Творы ў Вікікрыніцах
Commons-logo.svg Выявы на Вікісховішчы
Лагатып Вікіцытатніка Цытаты ў Вікіцытатніку

П'ер Карнель (фр.: Pierre Corneille; 6 чэрвеня 1606, Руан, Францыя — 1 кастрычніка 1684, Парыж) — французскі драматург, «бацька французскай трагедыі», адзін з творцаў класіцызму ў французскай літаратуры.

Біяграфічныя звесткі[правіць | правіць зыходнік]

Сын адваката; дзяцінства правёў у вёсцы, навучаўся ў езуіцкай школе, затым вывучаў права і атрымаў месца пракурора, замала, аднак, цікавячыся службовай кар'ерай. Творчасць Карнеля адлюстроўвала супольную барацьбу ў перыяд станаўлення абсалютызму.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Літаратурную дзейнасць пачаў з вершаў (зборнік «Паэтычная сумесь», 1632). Першая спроба ў жанры камедыі — «Меліта» (паст. 1629), у жанры трагедыі — «Медэя» (паст. 1635). Пасля пастаноўкі трагедыі «Сід» (1637), якая прадзманстравала складанасць духоўнага свету чалавека, прыярытэт розуму, свядомасці і стала ўзорным творам класіцызму, эталонам прыгожага ў французскай культуры, драматурга пачалі называць «Вялікі Карнель». Аўтар трагедый «першай манеры» («Гарацый», паст. 1640; «Цына», паст. 1640— 41; «Паліеўкт», паст. 1641—42), для якіх характэрны раўнавага асабістага і грамадзянскага, агульначалавечага і патрыятычнага, вытрыманасць у эстэтычных законах класіцызму. У трагедыях «другой манеры» («Радагуна», паст. 1644—45; «Іраклій», паст. 1646; «Нікамед», паст. 1651; «Пертарыт», паст. 1651) акцэнт зроблены на асабістым пачатку, больш складанай стала інтрыга, з'явіўся матыў антаганістычнасці інтарэсаў асобы і дзяржавы, узмацніўся момант ірацыянальнасці, што сведчыла пра ўплыў барока. Трагедыям «трэцяй манеры» («Эдып», паст. 1659; «Серторый», паст. 1662; «Сафанісба», паст. 1663; «Атон», паст. 1664; «Атыла»; паст. 1667; «Ціт і Берэніка», паст. 1670) уласцівы рэзкі крэн у бок дзяржаўнага, ператварэнне героя ў «функцыю» грамадства, што і абумовіла заняпад творчасці П. Карнеля і правал трагедыі «Сурэна» (паст. 1674).

Зноскі

  1. ↑ (unspecified title) Праверана 12 жніўня 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 Pierre Corneille // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  4. ↑ Корнель Пьер // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1973. — Т. 13 : Конда — Кун. — С. 188–189. Праверана 28 верасня 2015.
  5. ↑ Encyclopédie Larousse en ligne
  6. ↑ Pierre Corneille // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  7. ↑ 7,0 7,1 Pierre Corneille // Académie française Праверана 29 чэрвеня 2020.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Сініла Г. Карнель // БЭ ў 18 т. Т. 8. Мн., 1999.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=П’ер_Карнель&oldid=3501564"