Даўжыня цела 35-40 см, размах крылаў 48-56 см, маса да 580 г. Апярэнне рабое (адсюль назва), рыжавата-шэрае з пярэсцінамі. У самцоў чорнае горла, на галаве чубок. Крылы кароткія. Палёт цiхi i вельмi манеўраны, рэдка вылятае вышэй дрэў, пры ўзлёце i прызямленні выдае часам гучны «фуркат», якi называюць бурчаннем.
Пашыраны ў лясной зоне Еўропы і Азіі. Аддае перавагу вялiкiм па плошчы старым шыракалістым альбо змешаныя лясам (асабліва з прымессю елак, піхтаў і лістоўніц), з добра развiтым падростам, падлескам i групамi ягадных кусцікаў; жыве ў тайзе, далінах лясных рэк або ручаёў; у гарах даходзіць да вышыні 2000 м.
На Беларусі найбольш трапляецца ў паўночных раёнах. Народная назва арабак. Селіцца ў вільготных лясах, асабліва па далінах рэк.
Гняздуецца на зямлі. Гняздо звычайна ў прасеках альбо на палянах у неглыбокай ямцы пад прыкрыццем густых галiн; высцiлка скупая, з сухой травы, лiсця, часам з сухiх галiнак. Адкладвае 6—10, зрэдку да 15 яек. Яйкi крыху падоўжаныя з тупым вузейшым канцом, бела-ржавыя альбо карычнева-жоўтыя з рыжаватым адценнем. Глыбокiя плямы больш светлыя i меншыя, паверхневыя — больш iнтэнсiўныя, iржава-бурыя, часам без плям.
Мае вельмі далікатнае мяса і ў адрозненне ад большасці іншых дзікіх птушак (курапатак, цецерукоў, глушцоў) не патрабуе шпігавання і бардзіравання пры прыгатаванні. У мясе адчуваецца выразны смалісты прысмак і лёгкая «гарчынка», якія можна часткова выдаліць, вымачыўшы тушку ў халодным малацэ на працягу 1—2 гадзіны. Рабчык паспявае зварыцца ў кіпячым малацэ за 3 — 4 хвіліны, пасля чаго яго можна тушыць у масле або смятане, з садавінай і інш. Рабчыка можна тушыць і без адварвання, а таксама запякаць, папярэдне абсмажыўшы на масле або шмальцы.
Высока цаніўся і ў польскай, і асабліва ў рускай кулінарыі, у якой да пачатку XX стагоддзя лічыўся адным з сімвалаў (напрыклад, рабчык «па-астраханску» — смажаныя на патэльні рабчыкі падаваліся халоднымі з чырвонай ікрой; катлеты Пажарскага з рабчыка і г.д.)
