Рамантычнае каханне
| Міжасобасныя адносіны |
| Тыпы адносін |
| Падзеі |
|
|
| Пачуцці і эмоцыі |
|
|
| Учынкі |
|
|
| Гвалт у адносінах |
|
|
Рамантычнае каханне — гэта выразнае і прыемнае пачуццё эмацыйнай цягі да іншага чалавека, што часта асацыюецца з сексуальнай цягай. Гэта хутчэй эрас, чым агапэ, філія ці старгэ.
У кантэксце рамантычных любоўных адносін, рамантычнае каханне, зазвычай, мае на ўвазе выраз рамантычных пачуццяў ці глыбокага і моцнага эмацыйнага жадання злучыцца з іншым чалавекам непасрэдна ці рамантычна. Гістарычна, тэрмін рамантычнага кахання бярэ пачатак ад сярэднявечных ідэалаў рыцарства, выкладзеных у літаратуры рыцарскай рамантыкі.
Людзі маюць прыродную схільнасць утвараць сувязі адзін з адным з дапамогай сацыяльных узаемадзеянняў, няхай гэта будзе вербальнае камунікаванне ці невербальныя жэсты.
Агульныя вызначэнні[правіць | правіць зыходнік]
Дыскусіі з нагоды дакладнага вызначэння рамантычнага кахання могуць быць знойдзены ў літаратуры, а таксама ў працах псіхолагаў, філосафаў, біяхімікаў і іншых спецыялістаў. Рамантычнае каханне — гэта адносны тэрмін, але звычайна прымаецца як вызначэнне, што дазваляе вылучыць моманты і сітуацыі ў інтымных адносінах, калі адзін з удзельнікаў гэтых адносін уносіць свой маральны ўнёсак у іх.
- Даданне драмы ў адносіны цеснага, глыбокага і моцнага кахання.
- Псіхолаг Чарлз Ліндхольм вызначыў падобнае каханне, як «…моцная цяга, якая складаецца з ідэалізацыі іншых, у тым ліку і ў эратычным кантэксце, з чаканнем захавання гэтай выявы ў будучыні»[1].
Гістарычнае вызначэнне[правіць | правіць зыходнік]
Гісторыкі мяркуюць, што фактычнае англійскае слова «раман» развілося з народнага прыслоўя ў французскай мове і азначае «аповед у вершах»—маецца на ўвазе стыль гаворкі, пісьма і мастацтваў у элітных класах тагачасных навучальных устаноў. Першапачаткова гэта слова — прыслоўе лацінскага паходжання «Romanicus», што значыць «рымскага стылю». Характэрны той факт, што еўрапейскія сярэднявечныя народныя казкі, зазвычай, абвяшчалі пра рыцарскія прыгоды, не ўлучаючы ідэю кахання, да канца сямнаццатага стагоддзя.
Слова рамантыка распрацавана на грунце іншых значэнняў у іншых мовах, прыкладам, іспанскіх і італьянскіх вызначэнняў «авантурны» і «жарсны» пачатку XIX стагоддзя, часам улучаючы значэнні «раман» ці «ідэалістычная якасць».
У прымітыўных грамадствах, напруга рамантычнага характару ў адносінах існуе паміж шлюбам і палавым кантактам, але гэта галоўным чынам выяўляецца ў табу адносна менструальнага цыкла і нараджэння[2]
Антраполагі, такія як Клод Леві-Строс, паказваюць, што існуюць складаныя формы заляцання ў старажытных, а таксама сучасных прымітыўных грамадствах. Няма довадаў, аднак, што члены такіх грамадстваў ствараюць любоўныя адносіны, што адрозніваюцца ад сваіх усталяваных звычаяў, блізкія да сучаснага рамантычнага кахання[3].
У сваім творы Дамы свабоднага класа прафесар Ратгерскага ўніверсітэта Боні Г. Сміт малюе сватанне і шлюбныя рытуалы, якія могуць разглядацца як празмеру рэпрэсіўныя для сучасных людзей. Яна піша: «Калі маладыя жанчыны Поўначы выходзілі замуж, яны рабілі гэта без ілюзій кахання і рамантыкі. Яны дзеялі ў рамках размнажэння і падтрыманні чысціні крыві па фінансавых, прафесійных, а часам і палітычным зацікаўленасцям». Сексуальная рэвалюцыя згладзіла канфлікты, што ўзнікаюць з прычыны лібералізму, але не ліквідавала іх.
Энтані Гідэнс у сваёй кнізе Трансфармацыя інтымнасці: сексуальнасць, каханне і эратызм у сучасным грамадстве, сцвярджае, што рамантычнае каханне прыўнесла ідэі аповедаў у жыцці чалавека. Ён дадае, што аповед і яго прайграванне былі адным з сэнсаў рамантыкі. На думку Гідэнса, узрост рамантычнага кахання больш-менш супаў са з’яўленнем рамана. Гэта было злучана з тым, што рамантычнае каханне, злучанае з воляй і, такім чынам, ідэаламі кахання, стварае сувязь паміж воляй і самарэалізацыяй.
Дэвід Р. Шамвей, у сваёй кнізе Рамантыка, інтым і крызіс шлюбу, сцвярджае, што дыскурс інтымнасці паўстаў у апошняй траціне 20-га стагоддзя і што гэты дыскурс быў у стане вытлумачыць, як працуюць шлюб і іншыя адносіны. Для дыскурсу інтымнасці эмацыйная блізкасць нашмат важней, чым запал. Гэта не азначае, што інтымнасць замяняе рамантычныя адносіны. Наадварот, на думку даследчыка, інтымнасць і рамантыка ўжываюцца[4].
Шамуэй таксама сцвярджае, што разам з узростам капіталізму старыя сацыяльныя адносіны разбурацца, у тым ліку і шлюб. Сэнс шлюбу для жанчыны змяніўся, бо яны сталі мець больш сацыяльна прымальныя альтэрнатывы і менш схільныя да прыняцця няшчасных адносін і, такім чынам, лік разводаў значна ўзрос.
Дыскурс рамантычнага кахання працягвае існаваць і сёння разам з інтымнасцю. Шамуэй піша, што з аднаго боку, рамантычнае каханне мае на ўвазе нейкага роду прыгоду і яркія эмоцыі, даючы магчымасць знайсці сваю палоўку. З іншага боку, інтымныя адносіны забяспечваюць глыбокае камунікаванне, сяброўства і працяглы ўзаемапамен.
.jpg)
Папулярызацыя кахання[правіць | правіць зыходнік]
Канцэпцыя рамантычнага кахання была папулярызавана ў заходняй культуры з паняццем куртуазнага кахання. Рыцары ў Сярэднія вякі былі звычайна ўцягнены ў нефізічныя і няшлюбныя адносіны з жанчынамі з дваранаў, каму яны служылі. Гэтыя адносіны былі вельмі складаны і рытуалізаваныя ў складанасці, апушчаны ў рамкі традыцыі, якая выцякае з тэорыі этыкету на грунце рыцарства, вядомай як Маральны кодэкс паводзін.
Зноскі
- ↑ Smith, D. J. (2001).
- ↑ Power and Sexual Fear in Primitive Societies Margrit Eichler Journal of Marriage and the Family, Vol. 37, No. 4, Special Section: Macrosociology of the Family (Nov., 1975), pp. 917—926.
- ↑ Lévi-Strauss pioneered the scientific study of the betrothal of cross cousins in such societies, as a way of solving such technical problems as the avunculate and the incest taboo (Introducing Lévi-Strauss), pp. 22-35.
- ↑ Shumway, David R (2003). Romance, Intimacy, and The Marriage Crisis. ISBN 978-0-8147-9831-7. Праверана 2010-07-08.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Kierkegaard, Søren. Stages on Life’s Way. Transl. Walter Lowrie, D.D. Princeton: Princeton University Press, 1940.
- Lévi-Strauss, Claude. Structural Anthropology. London: Allen Lane, 1968; New York: Penguin Books, 1994. Structural Anthropology. (volume 2) London: Allen Lane, 1977; New York: Peregrine Books 1976.
- Nietzsche, Friedrich. Human, All Too Human. Transl. R.J. Hollingdale. Cambridge: Cambridge University, 2nd Edition, 1996.
- Wiseman, Boris. Introducing Lévi-Strauss. New York: Totem Books, 1998.
- Denis de Rougemont, Love in the Western World. Pantheon Books, 1956.
- Francesco Alberoni, Falling in love, New York, Random House, 1983.
- Brad Hayden, «falling in love» Canada, Random place, 2007 Made possible by Cora-lee Reid.
- de Munck, Victor, and Andrey Korotayev. Sexual Equality and Romantic Love: A Reanalysis of Rosenblatt’s Study on the Function of Romantic Love // Cross-Cultural Research 33 (1999): 265—277.