Рамуальд Гедройц

Рамуальд Гедройц
Рамуальд Гедройц
	; Рамуальд Гедройц
	; Герб «Гіпацэнтаўр»
Нараджэнне	7 лютага 1750; Бобчын[d], Браслаўскі павет, Віленскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае, Рэч Паспалітая;
Смерць	15 кастрычніка 1824 (74 гады); Варшава, Царства Польскае, Расійская імперыя;
Месца пахавання	Старыя Павонзкі;
Род	Гедройцы
Бацька	Юзаф Гедройц
Маці	Ружа з Келпшаў
Жонка	Караліна Ганна Бажымоўская
Дзеці	Юзаф, Аляксандр Канстанцін Юльян, Кунегунда Францішка Ружа, Барбара Люцыя
Адукацыя	Кадэцкі корпус;
Званне	генерал
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рамуальд Тадэвуш Гедройц (7 лютага 1750, вёска Бобчын Браслаўскага павета — 15 кастрычніка 1824, Варшава) — ваенны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага, генерал-маёр; адзін з кіраўнікоў паўстання Т. Касцюшкі (1794).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

З княжацкага роду Гедройцаў гербу «Гіпацэнтаўр», сын Юзафа і Ружы з Келпшаў.

У 1765 кадэтам уступіў у II пяхотны полк Вялікага Княства Літоўскага. Падтрымаў Барскую канфедэрацыю, спачатку служыў пад камандай К. Пулаўскага, потым М. К. Агінскага. Браў удзел у бітвах з расійскай арміяй пад Гродна, Моўчаддзю (1769), Бездзежам (1771), Сталавічамі (1772), атрымаў раненне.

3 1778 намеснік каменданта брыгады літоўскіх гусараў, пасол на Гродзенскі сойм 1784 года. У вайну з Расіяй (1792) атрымаў званне генерал-маёра.

Удзельнічаў у падрыхтоўцы паўстання 1794 года, член Найвышэйшай Літоўскай Рады, адзін з найбліжэйшых паплечнікаў яе кіраўніка Я. Ясінскага. Пазней удзельнічаў у ваенных дзеяннях на тэрыторыі Курляндыі, атрымаў званне генерал-лейтэнанта і ганаровы пярсцёнак «Айчына свайму абаронцу». Па паразе паўстання на тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага з 5-тысячным атрадам прыбыў у Варшаву і браў удзел у яе абароне. Пад Радошыцамі (Польшча) трапіў у палон.

Праз некалькі месяцаў выехаў у Парыж, дзе ўвайшоў у склад Польскай дэпутацыі, на даручэнне якой у 1796 прыбыў у Жамойць для падрыхтоўкі паўстання. У выніку раскрыцця змовы ўцёк у Саксонію. Перапісваўся з Т. Касцюшкам, які знаходзіўся ў ЗША, вітаў яго вяртанне ў Парыж^[1].

У расійска-французскую вайну (1812) патрымаў Напалеона, зладзіў паспалітае рушэнне на Літве. Быў камандзірам 17 палка літоўскіх уланаў. 12 лютага 1813 пад Сераковам (Польшча) разам з сынам Юзафам трапіў у палон. Расійскія ўлады выслалі іх у Архангельск. Амаль праз 2 гады вярнуўся ў Варшаву і ўступіў у армію Каралеўства Польскага ў званні генерала дывізіі, член Ваеннага камітэта^[2].

У шлюбе з Каралінай Ганнай Бажымоўскай меў сыноў Юзафа і Аляксандра Канстанціна Юльяна; дачок Кунегунду Францішку Ружу і Барбару Люцыю^[3].

Узнагароджаны ордэнам Св. Станіслава.

Пахаваны у Старых Павонзках (месца 25-3-3).

Зноскі

↑ ЭнцВКЛ 2005.
↑ Н. К. Мазоўка. Гедройц Рамуальд Тадэвуш // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 2: Беліцк — Гімн / Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1994. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-142-0. С. 502.
↑ Giedroyć (польск.). Genealogy of Giedroyć. Праверана 25 студзеня 2011.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Мазоўка Н. Гедройц Рамуальд Тадэвуш // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — С. 520. — 688 с. — ISBN 985-11-0314-4 (т. 1), ISBN 985-11-0315-2.
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 2: Беліцк — Гімн / Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1994. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-142-0.

[FOOTNOTEЭнцВКЛ2005-1] ЭнцВКЛ 2005.

[2] Н. К. Мазоўка. Гедройц Рамуальд Тадэвуш // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 2: Беліцк — Гімн / Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1994. — 20 000 экз. — ISBN 5-85700-142-0. С. 502.

[3] Giedroyć (польск.). Genealogy of Giedroyć. Праверана 25 студзеня 2011.

[1]

[2]

[3]