Ружанскі палац

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Палац
Ружанскі палац
Сучасны выгляд
Сучасны выгляд
52°51′37,85″ пн. ш. 24°53′44,93″ у. д.HGЯO
Краіна  Беларусь
Гарадскі пасёлак Ружаны
Тып будынка палац
Архітэктурны стыль барока, класіцызм
Архітэктар Я. С. Бекер
Дата заснавання 1786
Будаўніцтва 17841786 гады
Стан руіны
Праблемы з <mapframe>:
  • Атрыбут «latitude» мае няслушнае значэнне
  • Атрыбут «longitude» мае няслушнае значэнне
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Ружанскі палац

Ружа́нскі пала́ц — з'яўляецца адным з буйнейшых палацавых комплексаў Беларусі XVII—XVIII стст., уласнасць i рэзідэнцыя князёў Сапегаў. Пабудаваны ў 17841786 гг. ў пераходным стылі ад барока да класіцызму архітэктарам Я. С. Бекерам на аснове муроў папярэдняга палаца пачатку XVII ст. Зруйнаваны падчас Вялікай Айчыннай вайны.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Росквіт[правіць | правіць зыходнік]

Першапачаткова палац меў абарончы характар — двухпавярховы крыжападобны ў плане мураваны аб'ём дапаўнялі тры чатырохгранныя вежы. У цэнтральнай частцы палаца знаходзіліся парадная зала і вестыбюль з двухбаковай лесвіцай, у бакавых частках — жылыя пакоі, кабінет, бібліятэка. Анфілада памяшканняў на першым паверсе пакрывалася скляпеністымі, а на другім — бэлечнымі перакрыццямі. Пад будынкам у вялізных скляпеністых падвалах захоўваліся арсенал, архіў, харчаванне.

У 17841788 гг. прыдворны архітэктар Сапегаў Ян Самуэль Бекер перабудоўвае старажытны палац-замак. Адначасова дойлід узводзіць у нізіне перад палацам парафіяльны касцёл і кляштар базыльян, а таксама могілкавую капліцу і заезны двор. За сваю таленавітую творчасць Бекер атрымаў ад Сапегаў пажыццёвую пенсію ў 2160 злотых. Дзве вежы старажытнага палаца былі разабраны, а заходняя ўключана ў агульны аб'ём новага будынка, які стаў сіметрычным па кампазіцыі. Галоўны корпус набыў выгляд кампактнага двухпавярховага простакутнага ў плане будынка пад высокім мансардавым «французскім» дахам. Галоўны фасад у трынаццаць вокнаў у цэнтральнай частцы вылучаўся ўзнятым на другі паверх прысценным порцікам з двух пар калон і пілястр, завершанных высокім трохкутным франтонам, запоўненых скульптурным барэльефам і ўвянчаным па вуглах гратэскнай скульптурай. На тыльным фасадзе порціку адпавядала шырокая дзесяцікалонная тэраса, на якую выходзілі вокны-дзверы бальнай залы. Высокія, у барочна-ракайльным прафілявяным абрамленні вокны верхняга паверха сведчаць аб яго парадным прызначэнні.

Я. Бекер праектуе і рэгулярны праменісты парк з каналамі, вадаёмамі, стрыжанымі шпалерамі. Парк спыняў паралельны палацу вадаём на рацэ Зяльвянцы. Перспектыва кожнай са стрыжаных ліпавых алей замыкалася павільёнам. Да пейзажнай зоны далучаўся звярынец у выглядзе прабітага прасекамі ляснога масіва. З прыстасаваннем палаца пад фабрыку да 1834 г. парк фактычна перастаў існаваць.

Заняпад[правіць | правіць зыходнік]

Войны з Расіяй, Швецыяй моцна пашкодзілі палацу, аднак багатыя спадчыннікі за некалькі дзесяцігоддзяў 18 стагоддзя абнавілі палац. У 1784 годзе канцлер Вялікага Княства Літоўскага Аляксандр Сапега ўжо прымаў у ім прыбылага на Гродзенскі сойм караля Станіслава Аўгуста Панятоўскага. Аднак у 1786 годзе па іроніі лёсу манументальны палацавы ансамбль пераабсталюецца пад суконную фабрыку. Аляксандр Сапега пад уплывам факту падзелу Рэчы Паспалітай аддаў палац у арэнду яўрэйскаму прадпрымальніку Пінасу. Праз 30 гадоў мануфактура прыйшла ў заняпад.

Палацавы комплекс згарэў у 1914 годзе, часткова рэстаўраваны ў 1930 г., у 1944 г. разбураны канчаткова. Захаваліся толькі астаткі асноўных будынкаў (галоўнага і ўсходняга карпусоў), аркады, уязная арка і флігелі па яе баках.

Праекты
Праект тыльнага фасаду Праект галоўнага фасаду Праект брамы і флігеляў


Цяперашні стан палаца[правіць | правіць зыходнік]

Адноўленыя брама і флігелі

Падчас Першай сусветнай вайны (1914) па недаглядзе фабрычных прачак у палацы адбыўся наймацнейшы пажар, частка сцен абрынулася. У міжваенны перыяд прадпрымаліся спробы аднаўлення, аднак з прычыны разбурэнняў Вялікай Айчыннай вайны палац канчаткова ператварыўся ў разваліны.

Пасля Вялікай Айчыннай Вайны стан Ружанскага палаца доўгі час заставаўся гнятліва безнадзейным. Палац не аднаўляўся. Рэшткі палацавых сцен руйнаваліся, часткова былі разабраны мясцовымі жыхарамі на цэглу для аднаўлення гаспадарак у пасляваенны перыяд.

Улетку 2008 года на тэрыторыі палацавага комплексу былі пачаты раскопкі і рэстаўрацыя. Аднаўленне палацавага ансамбля пачалося з брамы і бакавых флігеляў, якія прылягаюць да яе. Паводле праграмы на палац штогод будзе выдзяляцца больш за мільярд рублёў.

За пяць гадоў адрэстаўраваны заходні і ўсходні флігелі, плануецца ўзнаўленне паўднёвага корпуса палаца, дзе знаходзіліся тэатр і манеж[1]. Тут размесцяцца гатэль і тэатр. Рэшткі збудаванняў будуць закансерваваныя[2].

Рэстаўратары імкнуцца выкарыстоўваць максімальна набліжаныя да аўтэнтычных матэрыялы (псеўдааўтэнтычная цагліна, дахоўка індывідуальнай вытворчасці)[3].

У пачатку 2012 года на ўезнай браме пастаўлена скульптура Святой Ганны, якая была знішчана на мяжы XIX-XX стагоддзяў[4].

Паводле пастановы Савета Міністраў ад 3 чэрвеня 2016 года №437 Ружанскі палац быў уключаны ў лік 27 аб'ектаў, выдаткі на захаванне якіх (у частцы капітальных выдаткаў) могуць фінансавацца з рэспубліканскага бюджэту[5].

Панарамны від на палацавы комплекс Цяперашні стан палаца Сцены палаца Пачатак рэстаўрацыі брамы палаца

Музей[правіць | правіць зыходнік]

Драўляны картуш з брамы ў экспазіцыі музея

У адрэстаўраваным усходнім флігелі адчынены музей, прысвечаны гісторыі роду Сапегаў. У другім крыле выстаўлена экспазіцыя з мясцовых археалагічных знаходак і старажытнай зброі.

У філатэліі[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Палац Сапегаў: руіны застануцца ва ўспамінах? // Раённыя будні. — 1 лютага 2012. — № 9, 9455. — С. 5.
  2. Алег Сідарэнка Мінулае працуе на будучыню // Раённыя будні. — 16 мая 2012. — № 37, 9483. — С. 3.
  3. Ігар Карней.. Ружанскі палац як дакор аматарам «муляжоў» пад даўніну. Радыё «Свабода» (23 красавіка 2012). Праверана 25 красавіка 2012.
  4. Марына Вакульская. Святая Ганна зноў будзе апякункай Ружан // Раённыя будні. — 11 мая 2012. — № 36, 9482. — С. 5.
  5. Постановление Совета Министров от 03.06.2016 № 437 О некоторых вопросах обеспечения сохранности историко-культурных ценностей Архівавана 24 лютага 2020.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]