Рэнэ-Нікаля дэ Мапу

Рэнэ-Нікаля дэ Мапу
фр.: René Nicolas de Maupeou
Першы старшыня Парыжскага парламента[d] 12 кастрычніка 1763 — 15 верасня 1768
Папярэднік	Mathieu-François Molé[d]
Пераемнік	Étienne François d'Aligre[d]
Канцлер Францыі[d] 16 верасня 1768 — 1 ліпеня 1790
Папярэднік	René Charles de Maupeou[d]
Захавальнік пячатак Францыі[d] 18 верасня 1768 — 24 жніўня 1774
Папярэднік	René Charles de Maupeou[d]
Пераемнік	Armand Thomas Hue de Miromesnil[d]
Галоўны міністр Францыі[d] 25 снежня 1770 — 23 жніўня 1774
Папярэднік	Эцьен Франсуа дэ Шуазэль
Пераемнік	Ан Рабер Жак Цюрго
Нараджэнне	25 лютага 1714(1714-02-25)[…] Манпелье, агламерацыя Манпелье[d], Францыя
Смерць	29 ліпеня 1792(1792-07-29)[…] (78 гадоў) Ле-Туі[d], Францыя
Месца пахавання	Ле-Туі[d]
Род	House of Maupeou[d]
Імя пры нараджэнні	фр.: René Nicolas Charles Augustin de Maupeou
Бацька	René Charles de Maupeou[d]
Маці	Anne-Victoire de Lamoignon[d]
Адукацыя	Каледж Людовіка Вялікага ў Парыжы[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рэнэ-Нікаля-Шарль-Агюстэн дэ Мапу (фр.: René-Nicolas-Charles-Augustin de Maupeou; 25 студзеня 1714, Манпелье — 29 ліпеня 1792, Ле-Туі) — французскі дзяржаўны дзеяч XVIII стагоддзя, Першы старшыня Парыжскага парламента (1763-1768), галоўны міністр дзяржавы (1770-1774), захавальнік пячатак (1768-1774) і канцлер (1768-1790) Каралеўства Францыя.

Біяграфія

Нарадзіўся ў шляхетнай сям'і юрыста з Лангедока. Яго бацька быў вядомым палітыкам і старшынёй парламента Парыжа. Рэнэ-Нікаля атрымаў выдатную юрыдычную адукацыю і працягнуў сямейную традыцыю, стаўшы дэпутатам парламента Парыжа ў 1738 годзе.

У 1768 годзе ён быў прызначаны канцлерам каралеўства, захавальнікам дзяржаўных пячатак і атрымаў шырокія паўнамоцтвы. У 1770 годзе быў прызначаны на пасаду галоўнага міністра дзяржавы, уступіўшы ў саюз з фавартыкай караля Жаннай Дзюбары. Яго мэтай стала абмежаванне ўлады парламэнтаў Парыжа і рэгіёнаў, якія часта супраціўляліся каралеўскай уладзе. У 1771 годзе ён правёў судовую рэформу, распусціў парламент Парыжа і стварыў новую судовую сістэму, якая больш падпарадкоўвалася каралю.

Пасля смерці Людовіка XV у 1774 годзе новы кароль, Людовік XVI, пад ціскам дваранства і буржуазіі вярнуў старую судовую сістэму, а Мапу быў высланы ў адстаўку. Апошнія гады жыцця ён правёў у ссылцы ў сваім маёнтку у Нармандыі.

Мапу застаўся ў гісторыі як адзіны канцлер, які спрабаваў правесці маштабную судовую рэформу перад Вялікай французскай рэвалюцыяй. Яго спробы ўмацаваць абсалютызм выклікалі моцнае незадавальненне сярод дваранства і буржуазіі, але ўплыў яго рэформаў адчуваўся яшчэ доўгі час.