Рэнэ Віўен

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Рэнэ Віўен
Renée Vivien
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні Pauline Mary Tarn
Псеўданімы R. Vivien, Рэнэ Віўен
Дата нараджэння 11 чэрвеня 1877(1877-06-11)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 18 лістапада 1909(1909-11-18)[1][2][…] (32 гады)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства
Бацька John Tarn[d][4]
Маці Mary Gillet Bennett[d][4]
Муж Hélène van Zuylen[d] і Natalie Clifford Barney[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці паэтка, пісьменніца
Гады творчасці 1901 — 1909
Кірунак Сімвалізм
Мова твораў Французская
Дэбют 1901
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рэн Віўе́н (фр.: Renée Vivien, пры нараджэнні: Pauline Mary Tarn; 11 чэрвеня 1877, Лондан, Англія — 18 лістапада 1909, Парыж, Францыя) — брытанская франкамоўная паэтэса, пісьменніца-сімвалістка.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Палін Мэры Тэрн нарадзілася ў 1877 годзе ў Лондане ў заможнай сям'і брытанца і амерыканкі. Расла ў Лондане і Парыжы. Пачала пісаць вершы, калі ёй было 6 гадоў[5].

У 1886 годзе яе бацька памёр. Па дасягненні паўналецця ва ўзросце 21 года яна атрымала спадчыну бацькі і пераехала ў Францыю. Тэрн была адкрытай лесбіянкай. У яе былі раманы з пісьменніцай Наталі Барні і баранкой Элен ван Зёйлэн, унучкай Джэймса Майера Ротшыльда[6].

Пасля 1908 года здароўе і душэўны стан паэткі прыкметна пахіснуліся. У 1908 годзе яна здзейсніла спробу самагубства, пакутавала на алкагалізм, дэпрэсію і нервовую анарэксію[7].

Рэнэ Віўен памерла ў 1909 годзе на 33-м годзе жыцця. Пахаваная на парыжскіх могілках Пасі.

У гонар паэткі была заснавана Прэмія Рэнэ Віўен, якой узнагароджваюцца французскія паэты і паэткі[8].

Яе імя носіць пляц у Парыжы: пляц Рэнэ Віўен у раёне Марэ ў 3-й акрузе сталіцы[9].

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Яе першы зборнік вершаў «Этуды і прэлюдыі» (Études et préludes) выйшаў у 1901 годзе[8].

Паэтку часта называлі «Сапфо 1900», бо яна перакладала працы Сапфо. Творчасць Віўен дапамагла замацаваць за Сапфо рэпутацыю пераважна лесбіянкі[10].

належала да розных літаратурных плыняў канцу 19-пачатку 20 стст.: Парнасу, сімвалізму, прэрафаэлізму, а таксама позняму рамантызму і натурызму часоў Пекнай эпохі (Belle Époque)[11].

Палін Мэры Тэрн пісала вершы пад псеўданімам Рэнэ Віўен. Вядомая санетамі-адзінаццаціскладнікамі і сімвалісцкімі вершамі. У 1901—1909 гадах яна апублікавала 14 паэтычных зборнікаў, таксама пісала гістарычныя раманы, навелы.

Яе творы былі натхнёныя вандроўкамі і адносінамі з жанчынамі, творчасцю Джона Кітса, Алджэрнона Чарльза Суінберна і Шарля Бадлера, а таксама элінізмам[11].

12 тамоў вершаў Рэнэ Віўен былі апублікаваны ў 1901—1910-х гадах, яшчэ 2 тамы выйшлі пасмяротна ў 1934 годзе[11].

Творы[правіць | правіць зыходнік]

  • Études et préludes: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1901, 157 p.
  • Brumes de fjords: prose poétique, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1902, 122 p.
  • Cendres et poussières: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1902, 116 p.
  • Évocations: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1903, 164 p.
  • Sapho, recueil de traductions et d'adaptations des textes de la poétesse grecque Sappho.
  • Du vert au violet, prose poétique, première signature Renée Vivien; Lemerre 1903.
  • Une femme m’apparut, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1904, 270 p.
  • La Dame à la louve: nouvelles, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1904, 224 p.
  • Les Kitharèdes (1904), traductions modernes de huit poétesses grecques.
  • La Vénus des aveugles (1904), recueil de poèmes.
  • Une femme m’apparut, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1905, 226 p.
  • Poèmes en prose, Paris, Éditions E. Sansot et Cie, 1905-1915, 44 p.
  • À l'heure des mains jointes (1906), recueil de poèmes.
  • Flambeaux éteints (1907), recueil de poèmes.
  • Chansons pour mon ombre (1907).
  • Plusieurs proses ironiques et satiriques (1907).
  • L'Album de Sylvestre (1908).
  • Sillages, Paris, Éditions E. Sansot et Cie, 1908, 189 p.
  • Anne Boleyn (1909), biographie.
  • Anthologie de ses poèmes en prose après remaniement (1909).
  • Œuvres intimes inédites: Le papillon de l'âme, 2011.
  • Dans un coin de violettes, recueil posthume de poèmes, 1910).
  • Haillons recueil posthume de poèmes, 1910.
  • Le Vent des vaisseaux, Paris, Éditions E. Sansot, 1921.

Зноскі

  1. ↑ а б Renée Vivien // Internet Speculative Fiction Database — 1995. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б Renée Vivien // FemBio database Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Blain V., Grundy I., Clements P. The Feminist Companion to Literature in English: Women Writers from the Middle Ages to the Present — 1990. — P. 1115.
  4. ↑ а б Kindred Britain
  5. ↑ Jean-Paul Goujon, «Renée Vivien et ses masques», À l'écart, no 2,‎ avril 1980.
  6. ↑ Jean-Paul Goujon, Tes blessures sont plus douces que leurs caresses: vie de Renée Vivien, R. Deforges, 1986.
  7. ↑ Janette Ayachi, «Jealous Love: Natalie Barney & Renée Vivien, Poetry School», Poetry School, 14 septembre 2015.
  8. ↑ а б Mélanie Hawthorne, Renée Vivien à rebours. Etudes pour un centenaire, Paris, L'Harmattan, novembre 2009, 232 p.
  9. ↑ «Place Renée Vivien, Paris 3e Arrondissement (75103) - Base Adresse Nationale», adresse.data.gouv.fr.
  10. ↑ Bartholomot Bessou, Marie-Ange, L'imaginaire du féminin dans l'œuvre de Renée Vivien: de mémoires en mémoire, Clermont-Ferrand, Presses universitaires Blaise Pascal, collection "Cahiers romantiques" no 10, 2004.
  11. ↑ а б в Bac, Claude, Renée Vivien. Inventaire raisonné des livres publiés de 1901 à 1948, éd. Michel Noël, 2003.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Рэнэ_Віўен&oldid=4582705"