Ева Вежнавец
| Ева Вежнавец | |
|---|---|
| Асабістыя звесткі | |
| Дата нараджэння | 1972[1] |
| Месца нараджэння | |
| Грамадзянства | |
| Месца працы | |
| Прафесійная дзейнасць | |
| Род дзейнасці | пісьменніца, журналістка, празаік, перакладчыца |
| Прэміі | |
Ева Вежнавец, сапраўднае імя Святлана Курс (нар. 1972, в. Загалле, Любанскі раён) — беларуская пісьменніца, журналістка.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
У 1994 годзе закончыла філалагічны факультэт БДУ[2].
Працавала ў «Нашай Ніве», потым 13 год на «Еўрарадыё». Галоўная рэдактарка часопіса Беларускага Хельсінкскага камітэта «Чалавек» (1996—1999). Аўтарка выданняў «Наша Ніва», «Свабода», «ARCHE», «Наша гісторыя», «Дзеяслоў», арт-праекта «Партызан», радыё «Свабода» і «Еўрарадыё», тэлеканала Белсат (1999—2020).
Жыве ў Польшчы. У 2020 годзе дапамагала сталым людзям у сувязі з пандэміяй каранавірусу[3][4].
Творчасць[правіць | правіць зыходнік]
Піша прозу.
У першым нумары часопісу «Arche» ў 1998 годзе было апублікавана яе першае апавяданне «Мы два Хохлікі»[2].
Суаўтарка зборніка практык тэатральных і вулічных хэпенінгаў «Свабода без цябе» (2003).
У зборніку апавяданняў «Шлях дробнай сволачы» (2008) Ева Вежнавец вывела галерэю нетыповых жаночых вобразаў. Яе моцныя, трывалыя гераіні шукаюць саміх сябе, спрабуюць выжыць у краіне «дробнай сволачы» і гатовыя на выпрабаванні.
У 2015 годзе ў Нашай Ніве апублікавала сваё апавяданне «Параска і яе чорны бык», не пад псеўданімам, а пад сапраўдным прозвішчам[5].
Як перакладчыца супрацоўнічае з Інстытутам Тэатральным імя Збігнева Рашэўскага ў Варшаве (2019). Дзяячка, аўтарка і перакладчыца Таварыства Маладых Творцаў «Да Тэатра» ў Познані.
У 2020 стала адной з дзвюх першых аўтарак выдавецкага праекта Святланы Алексіевіч «Пфляўмбаўм»[6], у межах якога выйшла аповесць «Па што ідзеш, воўча?» (2020). Жанр яе акрэслены як «балотная казка». Галоўная гераіня, алкагалічка сярэдніх гадоў, займалася чужымі ў дамах шчаслівай старасці на Захадзе і з неахвотай едзе на пахаванне сваёй бабулі-варажбіткі ў беларускую глушэчу. Тут ёй наканавана выправіць старыя грахі, пахаваць бабку, адкапаць каханка, аднавіць крыніцы, ніколі не прыходзячы ў поўную свядомасць.
Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]
«Шлях дробнай сволачы» (Мінск, «Логвінаў», 2008)[4]
«Па што ідзеш, воўча?» (Мінск, «Пфляўмбаўм»/ Цымбераў, 2020, «Пфляўмбаўм»/ «Альфа кніга», 2022)
Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]
- 2013 год — стыпендыятка літаратурнай рэзідэнцыі Villa Aurora und Thomas Mann House, фінансаванай Міністэрствам замежных спраў і дзяржаўным упаўнаважаным па культуры Федэратыўнай Рэспублікі Германія.
- 2018 год — лаўрэатка Творчага конкурсу Беларускай асацыяцыі журналістаў «Вольнае слова» (2018).
- 2021 год — уганараваная Прэміяй Ежы Гедройца за найлепшую кнігу прозы на беларускай мове за кнігу «Па што ідзеш, воўча?» (2020)[2].
Зноскі
- ↑ Czech National Authority Database Праверана 8 чэрвеня 2022.
- ↑ а б в История женщины, вернувшейся с Запада в Беларусь. Рассказываем о лучшей книге года. КП у Беларусі (26 лістапада 2021). Праверана 29 лістапада 2023.
- ↑ «Старасць прыходзіць, як зіма». Як беларуская журналістка і пісьменніца стала апякункай для старых палякаў
- ↑ а б Ян Максімюк. Аповед зламанага чалавека. Размова пра новую кнігу Евы Вежнавец. Радыё Свабода (13 сакавіка 2021). Праверана 1 снежня 2023.
- ↑ Святлана Курс, раней Ева Вежнавец, упершыню апублікавала апавяданне пад сваім імем, Наша Ніва, 20.06.2015
- ↑ Чаго чакаць ад выдавецтва, якое адкрывае Святлана Аляксіевіч?, 34mag.net 14.01.2020
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Ева Вежнавец на Беларускай Палічцы
- Алкагалічка вяртаецца з Нямеччыны на пахаванне бабулі-варажбіткі — а там цені мінулага. Пісьменніца Ева Вежнавец расказвае пра сваю новую кнігу
 Лаўрэаты Літаратурнай прэміі імя Ежы Гедройца | |
|---|---|
Павел Касцюкевіч (2012) · Уладзімір Някляеў (2013) · Ігар Бабкоў (2014) · Віктар Казько (2015) · Макс Шчур (2016) · Зміцер Бартосік (2017) · Уладзімір Арлоў (2018) · Ілля Сін (2019) · Сяргей Дубавец (2020) · Ева Вежнавец (2021) · Сяргей Абламейка (2022) | |