Сіф

Сіф
іўр.: ‏שֵׁת
Род дзейнасці	прарок
Дата нараджэння	3670 да н.э.
Дата смерці	2758 да н.э.
Бацька	Адам
Маці	Ева
Жонка	Азура[d]
Дзеці	Энас[d]
Сіф на Вікісховішчы

Сіф (іўр.: שֵׁת Шэт, араб. شيث‎‎ Шыт ці Шыйт) — трэці (пасля Каіна і Авеля) сын Адама і Евы. Імя можа перакладацца, як становішча, падстава, зацвярджэнне.

У Бібліі

Ева нарадзіла трэцяга сына Сіфа пасля забойства Каінам Авеля, і пасля таго, як Бог пракляў Каіна і яго нашчадкаў.

І спазнаў Адам яшчэ Еву, жонку сваю, і яна нарадзіла сына, і дала яму імя: Сіф; бо, казала яна, Бог паклаў мне іншае насенне, замест Авеля, якога забіў Каін. (Быццё.4:25)

Нарадзіўся ў 130 годзе ад стварэння свету і чалавека (Быццё.5:3) паводле падабенства і вобразу Адама. Ва ў зросце 105 гадоў у яго нарадзіўся старэйшы сын Эноса, апроч якога ў яго былі яшчэ сыны і дочкі. Агулам пражыў 912 гадоў. Паводле яўрэйскай храналогіі, нарадзіўся ў 3630 да н.э. і памёр у 2758 да н.э.

У Евангеллі паводле Лукі ўзгадваецца ў радаводзе Ісуса Хрыста (Лук.3:38).

У Іосіфа Флавія

Паводле Іосіфа Флавія Сіф быў самым выбітным з сыноў Адама. Яго нашчадкі (сыны) збудавалі два слупы з каменю і цэглы.

У ісламе

У Ісламе Сіф (Шыт) уважаецца за прарока. Нароадзіўся ў Хавы, жонкі Адама, пасля таго, як Кабіл забіў Хабіла. Стаў прарокам, і выхаваў сваіх дзяцей у веры ў адзінага Бога, на аснове тых вучэнняў, што былі спасланы яго бацьку Адаму.

У гнастыцызме

У гнастыцызме лічыцца, што ў канцы свайго жыцця Адам перадаў Сіфу тайнае вучэнне, якое пазіней увайшло ў Кабалу. Адна з гнастычных школ, што найбольш шанавала Сіфа, атрымала назву сіфіяны.

У мармонаў

Паводле веры мармонаў, Сіф «быў дасканалым чалавекам і вельмі падобным да свайго бацькі». Быў пасвечаны Адамам у святары ў 69 гадоў. За тры гады да сваёй смерці, Адам благаславіў яго, сказаўшы, што яго нашчадкі будуць «выбраны Богам» і захаваныя «да канца свету». У Кнізе Мармонаў Сіф — таксама імя народу джарэдзітаў.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сіф
• Сіф на «Радаводзе». Дрэва продкаў і нашчадкаў