Таймыр (востраў)
| Таймыр | |
|---|---|
| руск.: Остров Таймыр | |
 | |
| Характарыстыкі | |
| Плошча | 350 км² |
| Найвышэйшы пункт | 235 м |
| Насельніцтва | 0 чал. |
| Размяшчэнне | |
| 76°13′27,45″ пн. ш. 96°04′24,99″ у. д.HGЯO | |
| Акваторыя | Карскае мора |
| Краіна | |
| Суб’ект РФ | Краснаярскі край |
 | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Таймы́р[1] (руск.: Таймы́р) — востраў у Карскім моры каля ўзбярэжжа паўвострава Таймыр на захад ад Таймырскага заліва. Ад мацярыка аддзелены Таймырскім пралівам. Адміністрацыйна ўваходзіць у склад Краснаярскага края Расіі. З 1993 года востраў Таймыр з’яўляецца часткай Вялікага Арктычнага запаведніка.
Востраў Таймыр адкрыты ў 1878 годзе экспедыцыяй Нордэншэльда на караблі «Вега».
Плошча вострава каля 350[1][2][3] км², даўжыня каля 37 км, шырыня каля 18,5 км. Вышыні да 235 м (гара Негры). Востраў складзены пераважна з пясчанікаў і сланцаў. Берагі моцна зрэзаны. Тундравая расліннасць.
Зноскі
[правіць | правіць зыходнік]Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Таймы́р // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 388. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).
- Таймы́р // Т. 25. Струнино — Тихорецк. — М. : Советская энциклопедия, 1976. — С. 212. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
- Таймы́р // Географический энциклопедический словарь: Географические названия (руск.) / Гл. ред. А. Ф. Трёшников; Ред. кол.: Э. Б. Алаев, П. М. Алампиев (зам. гл. ред.) и др. — 2-е изд., исправл. и дополн. — М.: Советская энциклопедия, 1989. — С. 466. — 592 с. — 210 000 экз. — ISBN 5-85270-057-6.
- Таймы́р // Энциклопедический географический словарь (руск.). — М.: РИПОЛ классик, 2011. — С. 657. — 800 с. — (Словари нового века). — 5 000 экз. — ISBN 978-5-386-03063-6.