Адрозніваюць два падвіды: тарпан стэпавы і тарпан лясны. Вышыня ў карку стэпавага тарпана да 137 см, лясны быў драбнейшы. Склад цела дужы, масць шэрая. Уздоўж спіны чорная паласа, грыва і хвост чорныя.
Тарпаны доўгі час разглядаліся або як прамыя нашчадкі дзікіх каней плейстацэнавай эпохі ў Еўропе або як непасрэдныя продкі сучасных свойскіх коней. Даследаванне генетыкаў, апублікаванае ў 2021 г.[1], выявіла, што тарпаны з'яўляліся вынікам змяшэння еўрапейскіх дзікіх коней са свойскімі коньмі Ямнай культуры.
Польскія конікіТарпанападобныя коні ў Налібоцкім заказніку, Беларусь
Былі пашыраны ў Еўропе і заходнім Казахстане. Тарпан стэпавы вынішчаны ў XVIII—XIX ст. Тарпан лясны — на пачатку XIX ст.
У 1930-х г. у Германіі і Польшчы працавалі над узнаўленнем тарпана ляснога. Пасля вайны тарпанападобныя коні трапілі ў Германію, затым вярнуліся ў Польшчу. У 1962 і 1968 з Польшчы на Беларусь завезена пяць асобін у Белавежскую пушчу. З'явіліся папуляцыі ў Нідэрландах, Румыніі, Латвіі. Дзікіх коней з Нідэрландаў у 2019 годзе завезлі ў Налібоцкую пушчу, дзе атрымаўся статак у 151 галаву[2], які затым павялічыўся.
