Тэадор Стэг

Тэадор Стэг
фр.: Théodore Steeg
старшыня Савета міністраў Францыі[d] 13 снежня 1930 — 27 студзеня 1931
Папярэднік	Андрэ Тардзьё
Пераемнік	П'ер Лаваль
Нараджэнне	19 снежня 1868(1868-12-19)[…] Лібурн[d], кантон Лібурн[d], акруга Лібурн[d], дэпартамент Жыронда, рэгіён Аквітанія, Метраполія Францыі, Францыя
Смерць	19 снежня 1950(1950-12-19) (82 гады) ці 10 снежня 1950(1950-12-10) (81 год) Парыж, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Бацька	Jules Steeg[d]
Жонка	Ewaldine Bonét-Maury[d]
Дзеці	Juliette Cabouat[d]
Партыя	Рэспубліканская, радыкальная і радыкальна-сацыялістычная партыя[d]
Адукацыя	Факультэт мастацтваў Парыжа[d] юрыдычны факультэт Парыжскага ўніверсітэта[d] ліцэй Генрыха IV[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жуль Жазэф Тэадор Стэг (фр.: Jules Joseph Théodore Steeg; 19 снежня 1868, Лібурн — 19 снежня 1950, Парыж) — французскі дзяржаўны дзеяч, прэм'ер-міністр Францыі.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і пратэстанцкага пастара. Вучыўся ў каледжы ў родным Лібурне, а затым у прэстыжным парыжскім ліцэі Генрыха IV. Атрымаў адукацыю ў галіне права і літаратуры. У 1892 годзе пачаў педагагічную дзейнасць, а ў 1895 годзе стаў выкладчыкам філасофіі. У 1904 годзе быў упершыню абраны дэпутатам парламента ад Парыжа, прадстаўляючы радыкальна-сацыялістычную плынь. У 1906 і 1910 гадах яго перавыбіралі. Паралельна з парламентскай дзейнасцю ён працаваў адвакатам. З 1911 па 1930 гады неаднаразова ўваходзіў у склад урадаў, займаючы пасады міністра адукацыі, унутраных спраў і юстыцыі.

З 1914 па 1940 гады быў сенатарам ад дэпартамента Сена. У ліпені 1921 года яго прызначылі генерал-губернатарам Алжыра, дзе ён працаваў да 1925 года. Пасля гэтага, з кастрычніка 1925 па студзень 1929 года, быў генеральным рэзідэнтам Францыі ў Марока.

13 снежня 1930 па 22 студзеня 1931 года занял пасаду прэм’ер-міністра Францыі. Яго ўрад прадстаўляў шырокую кааліцыю ад умераных сацыялістаў да правацэнтрыстаў. У сенацкім каланіяльным камітэце ён адыгрываў значную ролю, асабліва ў 1934–1937 гадах, калі быў яго старшынёй. У 1938 годзе, пры левым урадзе Народнага фронту, ён нядоўга займаў пасаду міністра па каланіяльных пытаннях, а потым — дзяржаўнага міністра ў другім кабінеце Леона Блюма.

У ліпені 1940 года ўстрымаўся ад галасавання за надзвычайныя паўнамоцтвы маршалу Філіпу Петэну. Пасля вайны, у 1945 годзе, быў абраны старшынёй Радыкальнай партыі, але хутка адышоў ад палітычнай дзейнасці.