Уладзімір Васілевіч Анічэнка

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Уладзімір Васільевіч Анічэнка
Дата нараджэння 20 ліпеня 1924(1924-07-20)
Месца нараджэння
Дата смерці 2 лютага 2001(2001-02-02) (76 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства
Род дзейнасці мовазнавец, славіст, беларусазнавец, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера мовазнаўства[1], славістыка[1], беларусазнаўства[1] і гістарычнае мовазнаўства[d][1][2]
Месца працы
Навуковая ступень доктар філалагічных навук
Навуковае званне прафесар
Альма-матар
Прэміі
Дзяржаўная прэмія БССР
Узнагароды

Уладзімір Васільевіч Анічэ́нка (20 ліпеня 1924, Янаўка, Хоцімскі раён, Магілёўская вобласць — 2 лютага 2001) — беларускі мовазнавец, доктар навук (1970), прафесар. Заслужаны дзеяч навукі БССР (1976)[3].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў БДУ ў 1952 годзе[3], аспірантуру Інстытуту мовазнаўства, кандыдат навук (1955).

У час 2-й сусветнай вайны — удзельнік чэшскага антыфашысцкага супраціўлення[3].

У 1955—1970 гадах у Інстытуце мовазнаўства АН БССР, з 1970 г. загадчык кафедрай Гомельскага ўніверсітэта[3].

У навуцы[правіць | правіць зыходнік]

Даследаваў гісторыю беларускай мовы[3]. Вывучаў (1960-я гг.) беларуска-украінскія пісьмова-моўныя сувязі старажытнай пары. Стваральнік гомельскай школы беларусістыкі[4], ініцыятар вывучэння мовы Усходняга Палесся і стварэння анамастычных слоўнікаў Гомельшчыны. Даследаваў спадчыну Скарыны і Янкі Купалы. Адзін з аўтараў «Гістарычнай лексікалогіі беларускай мовы» (1970)[3].

Выхаваў больш за 20 кандыдатаў і дактароў навук мовазнаўства.

Працы[правіць | правіць зыходнік]

Асабіста[правіць | правіць зыходнік]

  • «Лінгвістычная Скарыніяна», цыкл прац.
    • «Слоўнік мовы Скарыны». У 3 т.
  • «Беларуска-ўкраінскія пісьмова-моўныя сувязі». — Мн., 1969, доктарская дысертацыя.
  • «Александрыя», выданне рукапісаў твору прыгожага пісьменства 17 ст.
  • «Марфалогія ўсходнеславянскіх моў». — Мн., 1973
  • «Беларускі казачны эпас». — Мн., 1976
  • «Гістарычная лексікалогія ўсходнеславянскіх моў». — Гомель, 1978

Супольна[правіць | правіць зыходнік]

  • «Хрэстаматыя па гісторыі беларускай мовы». У 2 т. (у сааўтарстве).
  • «Слоўнік мовы Янкі Купалы». У 8 т., як кіраўнік калектыву лексіколагаў.
  • Набожнае слова і антычная мудрасць крочаць побач (1997, разам з А. А. Станкевіч)[5].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны ордэнамі Вялікай Айчыннай вайны II ступені, «Чэхаславацкі партызан» і інш. Дзяржаўная прэмія Беларусі ў галіне навукі (за цыкл прац «Лінгвістычная Скарыніяна»), медаль імя Скарыны.

Зноскі

  1. ↑ а б в г Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
  2. ↑ Czech National Authority Database Праверана 9 мая 2023.
  3. ↑ а б в г д е Аниченко Владимир Васильевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 19. — 737 с.
  4. ↑ Д. Паўлавец. Руплівец мовазнаўчай нівы // Беларуская лінгвістыка. — Вып.49. — Мн., 2000. — С. 91.
  5. ↑ Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 149. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Д. Паўлавец. Руплівец мовазнаўчай нівы // Беларуская лінгвістыка. — Вып.49. — Мн., 2000. — С. 90, 91.
  • Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 36. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Уладзімір_Васілевіч_Анічэнка&oldid=4627785"