Уладзімір Кірылавіч Віннічэнка

Уладзімір Кірылавіч Віннічэнка
укр.: Володимир Кирилович Винниченко
1-ы Старшыня Дырэкторыі УНР 14 снежня 1918 — 13 лютага 1919
Папярэднік	пасада заснаваная
Пераемнік	Сымон Пятлюра
Старшыня Рады Народных Міністраў УНР 28 чэрвеня 1917 — 30 студзеня 1918
Папярэднік	пасада заснаваная
Пераемнік	Усевалад Галубовіч
1-ы Генеральны сакратар унутраных спраў УНР 15 чэрвеня 1917 — 11 студзеня 1918
Папярэднік	пасада заснаваная
Пераемнік	Павел Хрысцюк
Нараджэнне	16 (28) ліпеня 1880 Елісаветград, Елісаветградскі павет[d], Херсонская губерня, Расійская імперыя
Смерць	6 сакавіка 1951(1951-03-06) (70 гадоў) Мужэн[d], акруга Грас[d], дэпартамент Прыморскія Альпы, Францыя
Месца пахавання	Мужэн[d]
Жонка	Разалія Якаўлеўна Віннічэнка
Веравызнанне	праваслаўе
Партыя	Украінская рэвалюцыйная партыя (з 1905 г. - Украінская сацыял-дэмакратычная рабочая партыя)
Адукацыя	Кіеўскі нацыянальны ўніверсітэт імя Тараса Шаўчэнкі
Дзейнасць	палітык, пісьменнік, драматург, пісьменнік навуковай фантастыкі, сцэнарыст
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера	літаратура і палітыка
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзімір Кірылавіч Віннічэнка (укр.: Володимир Кирилович Винниченко; 28 ліпеня 1880, Елісаветград, Херсонская губерня, Расійская імперыя — 6 сакавіка 1951, Мужэн, Праванс — Альпы — Лазурны Бераг, Францыя) — украінскі грамадска-палітычны дзеяч, празаік, драматург і художнік.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Пасля заканчэння школы і паспяховай здачы экзаменаў паступіў на юрыдычны факультэт Кіеўскага ўніверсітэта. У 1902 г. уступіў у лавы Украінскай рэвалюцыйнай партыі. Займаўся ў ёй прапагандысцкай працай сярод сялянства і рабочых. У 1903 г. быў арыштаваны і выключаны з універсітэта, арыштаваны. Двойчы яму ўдалося бегчы з турмы. Пасля чаго — у эміграцыі. У 1914 г. вярнуўся ў Расійскую імперыю і пад чужым імем жыў у Маскве да 1917 г.

Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 г. і звяржэння царызму быў абраны намеснікам старшыні Украінскай Цэнтральнай Рады. З 15 чэрвеня 1917 па 22 кастрычніка 1918 гг. быў начальнікам Генеральнага сакратарыята Украінскай Народнай Рэспублікі — органа выканаўчай улады Цэнтральнай Рады. 22 студзеня 1918 г. у сваім чацвёртым універсале Рада абвясціла поўную незалежнасць Украіны. 30 студзеня 1918 г. ён пайшоў у адстаўку разам з усім сваім кабінетам.

У перыяд Гетманата ён стаяў у апазіцыі да гетмана Паўла Скарападскага. Пасля яго звяржэння, з 14 снежня 1918 г. быў старшынёй Дырэкторыі УНР. Захоп Кіевам Чырвонай Арміяй 5 лютага 1919 г. і канфлікт з Сымонам Пятлюрам прывёў да адстаўкі Віннічэнкі 13 лютага 1919 г.

Ён эміграваў да Аўстрыі. У Вене арганізаваў эмігранцкую палітычную групу ўкраінцаў. У траўні 1920 г. ён адправіўся ў Маскву, дзе яму прапанавалі пасаду намесніка старшыні Савета Народных Камісараў УССР, разам з пасадай народнага камісара па знешняй палітыцы, аднак ён адмовіўся. Пасля капітуляцыі Францыі і яе акупацыі гітлераўскай Германіяй трапіў у канцэнтрацыйны лагер. Памёр у 1951 г. у французскім Правансе.