Уладзімір Сцяпанавіч Дземідовіч

Уладзімір Сцяпанавіч Дземідовіч
Уладзімір Сцяпанавіч Дземідовіч
Дата нараджэння	21 красавіка 1937 (86 гадоў)
Месца нараджэння	Негарэлае, Негарэльскі сельсавет, Дзяржынскі раён, Беларусь;
Альма-матар	Мінскі будаўнічы тэхнікум (1955); архітэктурнае аддзяленне будаўнічага факультэта БПІ (1965);
Месца працы	Мінскграмадзянпраект; БелНДІПгорадабудаўніцтва; БелНДІдзіпрасельбуд; Беларускі дзяржаўны музей народнай архітэктуры і побыту;
Член у	Беларускі саюз архітэктараў;

Уладзімір Сцяпанавіч Дземідовіч (нар. 21 красавіка 1937, ст. Негарэлае, Дзяржынскі раён, Мінская вобласць) — беларускі архітэктар.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў у 1955 годзе Мінскі архітэктурна-будаўнічы тэхнікум. У 1955—1956 гадах працаваў майстрам-будаўніком. У 1956—1959 гадах служыў у радах Савецкай Арміі. У 1959—1965 гадах вучыўся ў БПІ па спецыяльнасці «Архітэктура». Пасля заканчэння інстытута ў 1965—1969 гадах — раённы архітэктар Мінскага раёна. У 1969—1983 гадах працаваў у праектным інстытуце «Мінскграмадзянпраект», старэйшы архітэктар, кіраўнік групы, брыгадзір, галоўны архітэктар праектаў. У 1983—1990 гадах^[1] у праектным інстытуце БелНДІПгорадабудаўніцтва^[2], кіраўнік групы, галоўны архітэктар праектаў; у 1990—1992 гадах у праектным інстытуце «БелНДІдзіпрасельбуд», галоўны архітэктар праектаў; у 1993—1997 гадах намеснік дырэктара па рэстаўрацыі Беларускага дзяржаўнага музея народнай архітэктуры і побыту. З 1997 года на пенсіі^[1].

Член Саюза архітэктараў СССР з 1976 года. Пражывае ў г. Мінску^[2].

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Аўтар праектаў жылых комплексаў на Прывакзальнай плошчы і па вул. Суворава ў Гродне^[1]; жылыя комплексы ў мікрараёнах № 1 (1974-79), № 5 (1979-83), комплекс інтэрнатаў па вул. Гагарына (1974—1983) ў Барысаве^[2], па праспекце імя Леніна ў Маладзечне^[1]; праектаў Дома прыёмаў, Дома для прыезджых, жылых дамоў у п. Дразды (1973—1976), жылыя дамы і пансіянат у Атоліне (1980); Спортманеж; будынак для ручных гульняў, спальны корпус, клуб-сталовая ў спартыўным лагеры Стайкі Мінскага раёна (1972—1974, 1983); будынак УТО-2^{[удакладніць]} у Мінску (1979)^[2], спартзала Упраўлення грамадзянскай авіяцыі^[d] па вул. Аэрадромнай у г. Мінску; школа для дзяцей з саслабленым слыхам у п. Гарадзея Мінскай вобласці (1983); шырокафарматны двухзальны кінатэатр «Кастрычнік» на 600 і 200 месцаў па вул. Гагарына ў Барысаве; комплекс блокаў абслугоўвання ў мікрараёне № 2 па вул. Гагарына ў Барысаве; база адпачынку на 100 месцаў з пашырэннем да 400 месцаў для бацькоў з дзецьмі ў зоне адпачынку Чыгірынка Магілёўскай вобласці; 46-кватэрны жылы дом па вул. 1 мая ў Нясвіжы Мінскай вобласці; службовы будынкі аддзялення Дзяржбанка ў Нясвіжы; інтэрнаты і жылыя дамы ў Жодзіне; Дом адпачынку на 100 месцаў у раёне г.п. Радашковічы Мінскай вобласці; грамадска-гандлёвы цэнтр у мікрараёне № 10 у Салігорску (1981); комплекс жылых дамоў з блокамі абслугоўвання ў мікрараёне «Лугі» у Пінску; рэканструкцыя піянерлагера на 240 месцаў у раёне вёскі Волма Мінскай вобласці; будынак пракуратуры ў Дзяржынску; Дом груднога дзіцяці ў Барысаве; навучальны корпус СПТВ-15 у Бабруйску; піянерлагер — база адпачынку на 320 месцаў вытворчага аб’яднання «Захадтрансгаз» у в. Новы Свержань Стаўбцоўскага раёна Мінскай вобласці; 96-кватэрны жылы дом з дзіцячай паліклінікай Заходняй экспедыцыі глыбокага свідравання ў Маладзечне; Дом для ваенных у мікрараёне № 4 у Барысаве; 150-кватэрны жылы дом з убудаваным ЖЭК і прадпрыемствамі бытавога абслугоўвання ў мікрараёне № 6 у Жодзіне; спецыяльны дашкольны дзіцячы дом на 280 месцаў у в. Патрэба Мінскага раёна; прафілакторый на 200 месцаў АН БССР у раёне п. Ракаў; жылы пасёлак з дзіцячым садом-яслямі і гандлёвым цэнтрам калгаса «Дружба» ў в. Плісе Смалевіцкага раёна Мінскай вобласці і шэраг інш^[1].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

На Усесаюзным конкурсе дыпломных праектаў у горадзе Маскве атрымаў дыплом першай ступені (1965)^[1]. Узнагароджаны дыпломам I ступені СА СССР за праект гасцініцы і грамадскага цэнтра ў Барысаве (1968)^[2]. На працягу працоўнай дзейнасці ў праектных інстытутах неаднаразова ўзнагароджваўся Ганаровымі граматамі і грашовымі прэміямі^[1].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Демидович Владимир Степанович // Кто есть Кто в Республике Беларусь. Архитекторы Беларуси. / Редакционный совет: И. В. Чекалов (пред.) и др. — Минск: Энциклопедикс, 2014. — 140 с. — ISBN 978-985-7090-29-7. (руск.)
↑ ^а ^б ^в ^г ^д Демидович Владимир Степанович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Демидович Владимир Степанович // Кто есть Кто в Республике Беларусь. Архитекторы Беларуси. / Редакционный совет: И. В. Чекалов (пред.) и др. — Минск: Энциклопедикс, 2014. — 140 с. — ISBN 978-985-7090-29-7. (руск.)
Демидович Владимир Степанович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)

[Хто-1] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Демидович Владимир Степанович // Кто есть Кто в Республике Беларусь. Архитекторы Беларуси. / Редакционный совет: И. В. Чекалов (пред.) и др. — Минск: Энциклопедикс, 2014. — 140 с. — ISBN 978-985-7090-29-7. (руск.)

[АСБ-2] а ^б ^в ^г ^д Демидович Владимир Степанович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)

[1]

[2]