Уладзімір Уладзіміравіч Навумаў
| Уладзімір Уладзіміравіч Навумаў | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
| |||||||
|
|||||||
| Прэзідэнт | Аляксандр Лукашэнка | ||||||
| Папярэднік | Юрый Сівакоў | ||||||
| Пераемнік | Анатоль Куляшоў | ||||||
|
|
|||||||
| Нараджэнне |
7 лютага 1956 (65 гадоў) |
||||||
| Адукацыя | |||||||
| Дзейнасць | палітык | ||||||
| Ваенная служба | |||||||
| Званне |
 |
||||||
| Узнагароды |
|
||||||
Уладзімір Уладзіміравіч Наву́маў (7 лютага 1956, Смаленск, РСФСР) — беларускі дзяржаўны і грамадскі дзеяч, генерал-лейтэнант міліцыі, міністр унутраных спраў Беларусі (2000—2009).
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Скончыў Мінскую вышэйшую школу МУС СССР. У сістэме МУС з 1976 года. Даслужыўся ад міліцыянера да начальніка атрада спецыяльнага прызначэння, камандзіра спецпадраздзялення па барацьбе з тэрарызмам «Алмаз», начальніка Службы бяспекі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь. У верасні 2000 года прызначаны міністрам унутраных спраў Рэспублікі Беларусь, адстаўлены 6 красавіка 2009 года.
27 лістапада 2001 года абраны старшынёй Федэрацыі хакея Рэспублікі Беларусь. Кіраваў федэрацыяй да 21 студзеня 2010 года.
Санкцыі, абвінавачванні[правіць | правіць зыходнік]
Навумаў быў уключаны ў санкцыённыя спісы ЗША (спіс спецыяльна прызначаных грамадзян і заблакіраваных асоб)[1] і ЕС (спіс беларускіх чыноўнікаў, якім забаронены ўезд на тэрыторыю ЕС)[2].
Згодна з рашэннем Еўрапейскага Саюза, Навумаў «не прыняў меры па расследаванні справы аб адкрытых знікненнях Юрыя Захаранкі, Віктара Ганчара, Анатоля Красоўскага і Дзмітрыя Завадскага ў Беларусі ў 1999—2000 гадах (…) у якасці міністра унутраных спраў ён адказваў за рэпрэсіі супраць мірных дэманстрацый да выхаду на пенсію 6 красавіка 2009 года па стане здароўя»[3].
Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]
- ордэн «За асабістую мужнасць»,
- ордэн «За службу Радзіме» III ступені,
- шэраг медалёў.
Зноскі
- ↑ OFAC Sanctions List Search - NAUMAU, Uladzimir Uladzimiravich. Праверана 16 лістапада 2017.
- ↑ В «черном списке» ЕС остались Наумов, Павличенко, Шейман и Сиваков
- ↑ COUNCIL IMPLEMENTING REGULATION (EU) No 1159/2014 of 30 October 2014 implementing Article 8a(1) of Regulation (EC) No 765/2006 concerning restrictive measures in respect of Belarus. Europa. 30 October 2014. Праверана 31 кастрычніка 2017.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Профіль на праекце «Хто ёсць хто ў РБ» (руск.)
- Андрэй Ляховіч — Адстаўка — наступства значных зменаў
Уладзімір Ягораў (1990—1994) • Уладзімір Данько (1994) • Юрый Захаранка (1994—1995) • Валянцін Агалец (1995—1999) • Юрый Сівакоў (1999—2000) • Уладзімір Навумаў (2000—2009) • Анатоль Куляшоў (2009—2012) • Ігар Шуневіч (2012—2019) • Юрый Караеў (2019—2020) • Іван Кубракоў (з 2020) |  | |
 | |
|---|---|
| |
курсівам пазначаныя выканаўцы абавязкаў | |
- Нарадзіліся 7 лютага
- Нарадзіліся ў 1956 годзе
- Нарадзіліся ў Смаленску
- Выпускнікі Акадэміі Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь
- Асобы
- Ваенныя Беларусі
- Кавалеры ордэна «За асабістую мужнасць» (Беларусь)
- Кавалеры ордэна «За службу Радзіме» ІІІ ступені
- Міністры ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь
- Палітыкі Беларусі
- Генерал-лейтэнанты міліцыі (Беларусь)
- Старшыні Федэрацыі хакея Рэспублікі Беларусь
- Начальнікі Службы бяспекі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь
- Беларускія асобы ў спісе спецыяльна прызначаных грамадзян і заблакіраваных асоб ЗША
- Беларускія асобы ў Чорным спісе ЕС