Улік затрат
Улік затрат (англ.: cost accounting) — сістэматычнае адлюстраванне, групаванне і аналіз расходаў, звязаных з вытворчай і гаспадарчай дзейнасцю арганізацыі з мэтай фармавання поўнай і дакладнай інфармацыі пра расходы для ўнутранага кіравання і знешняй справаздачнасці[1][2].
Асноўныя артыкулы затрат
[правіць | правіць зыходнік]Пры ўліку затрат улічваюцца наступныя віды расходаў[1][2]:
- аплата працы;
- адлічэнні на сацыяльныя патрэбы;
- набыццё сыравіны і матэрыялаў;
- амартызацыя асноўных сродкаў;
- арэнда вытворчых памяшканняў;
- маркетынг і рэклама;
- падрыхтоўка кадраў;
- штрафы, пені, няўстойкі;
- іншыя выдаткі, непасрэдна звязаныя з вытворчасцю прадукцыі, выкананнем работ або аказаннем паслуг.
Класіфікацыя затрат
[правіць | правіць зыходнік]У залежнасці ад розных крытэрыяў затраты падзяляюцца на:
Прамые – адносяцца на сабекошт пэўнага віду прадукцыі, работ або паслуг (расходы сыравіны, заробак работнікаў вытворчасці і інш.)
Ускосныя – звязаны ў цэлым з вытворчай дзейнасцю (амартызацыя, арэнда, заробкі кіраўнічага персаналу).
Пераменныя – змяняюцца пры павелічэнні або памяншэнні аб'ёмаў вытворчасці (расходы матэрыялаў, заробкі работнікаў).
Умоўна-пастаянныя – аб'ёмы вытворчасці на іх амаль не ўплываюць (напрыклад, арэнда памяшкання).
Планаваныя – затраты, уключаныя ў планавы каштарыс або калькуляцыю.
Непланаваныя – затраты, звязаныя са стратамі ў працэсе гаспадарчай дзейнасці (прастоі, брак і інш).
Метады ўліку затрат
[правіць | правіць зыходнік]Існуе некалькі асноўных метадаў уліку затрат[2]:
Просты — пры вытворчасці аднароднай прадукцыі або аказанні аднародных відаў паслуг.
Паперадзельны — калі вытворчасць падзяляецца на асобныя самастойныя працэсы (перадзелы).
Пазаказны — улічвае выдаткі па асобных заказах.
Нарматыўны — арганізуецца паводле галіновых рэкамендацый. Ягоная сутнасць у выяўленні адхіленняў ад нормаў і нарматываў расходаў, што дае магчымасць карэктаваць калькуляцыю фактычнага сабекошту.
Значэнне
[правіць | правіць зыходнік]Наяўнасць празрыстай і структураванай сістэмы ўліку затрат дазваляе вырашаць шэраг ключавых задач[1]:
Аптымізацыя — выяўленне неэфектыўных артыкулаў расходаў і прыняцце мер для іх скарачэння.
Фармаванне цаны — разлік кошту адзінкі прадукцыі або паслугі.
Кантроль — параўнанне планавых і фактычных паказчыкаў, аналіз адхіленняў і іхніх прычын.
Прагназаванне — ацэнка будучых выдаткаў і планаванне рэсурсаў на перспектыву.
У кіраўнічым уліку улік затрат дапамагае:
- прымаць абгрунтаваныя кіраўнічыя рашэнняў;
- знайсці спосабы павышэння рэнтабельнасці;
- забяспечыць устойлівае развіццё бізнесу[1].
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ а б в г Ведение учета затрат предприятия | Савенко. buhgalteria-minsk.by. Праверана 12 чэрвеня 2025.
- ↑ а б в Сокольчик, Т. П. Бухгалтерский учёт и аудит : пособие / Т. П. Сокольчич, В. Н. Градусова, Е. Г. Кобзик; под общ. ред. Т. П. Сокольчик. – Мн.: Акад.упр. при Президенте Респ. Беларусь, 2009. – с. ISBN 978–985–457–898–9.
