Урух (рака)
| Урух | |
|---|---|
| асец. Ирæф, Æрæф, кабардз.-чарк. Урыху, руск. Урух | |
 | |
| Характарыстыка | |
| Даўжыня | 104 км |
| Басейн | 1 280 км² |
| Расход вады | 20,2 м³/с (за 47 км ад вусця) |
| Вадацёк | |
| Выток | |
| • Каардынаты | 42°54′14″ пн. ш. 43°25′41″ у. д.HGЯO |
| Вусце | Церак |
| • Каардынаты | 43°27′22″ пн. ш. 44°06′26″ у. д.HGЯO |
| Размяшчэнне | |
| Водная сістэма | Церак → Каспійскае мора |
|
|
|
| Краіна | |
| Рэгіёны | Паўночная Асеція, Кабардзіна-Балкарыя |
| Код у ДВР | 07020000412108200003853 |
 |
|
  выток  вусце |
|
 выток вусце |
|
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Уру́х (руск.: Уру́х[1], ас.: Ирæф, Æрæф, кабард.-чарк. Урыху) — рака ў Расіі, на Паўночным Каўказе, у Паўночнай Асеціі і Кабардзіна-Балкарыі, левы прыток ракі Церак.
Даўжыня ракі 104 км. Плошча вадазбору 1280 км². Сярэдні расход вады на адлегласці 47 км ад вусця складае 20,2 м³/с. Рака бярэ пачатак у ледавіках Галоўнага (Водападзельнага) хрыбта Вялікага Каўказа. У верхнім цячэнні Урух мае горны характар. У нізоўі цячэ па ўзгорыстай раўніне. Жыўленне пераважна за кошт раставання ледавікоў і снегу ў гарах. Вада з ракі выкарыстоўваецца на арашэнне.
Прытокі: Біялгі-Ком, Айгамуга (Даргон-Ком, Сангуці-Дон), Хазні-Дон (Хазны-Дон) і іншыя рэкі і ручаі[2].
Зноскі
- ↑ Большой энциклопедический словарь: В 2-х т. / Гл. ред. А. М. Прохоров. — М.: Сов. энциклопедия, 1991. — Т. 2. — 768 с. — 2 000 000 экз. — ISBN 5-85270-044-4 (т. 2.). (руск.)
- ↑ Река Урух (Харвес) // Государственный водный реестр РФ (руск.)
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Урух // Большой энциклопедический словарь: В 2-х т. / Гл. ред. А. М. Прохоров. — М.: Сов. энциклопедия, 1991. — Т. 2. — 768 с. — 2 000 000 экз. — ISBN 5-85270-044-4 (т. 2.). (руск.)
- Словарь современных географических названий. / Под общей редакцией акад. В. М. Котлякова — Екатеринбург: У-Фактория, 2006. (руск.)
- Урух // Большая советская энциклопедия : ([в 30 т.]) / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд.. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978. (руск.)