Чачотка горная

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Чачотка горная
Carduelis flavirostris.jpg
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Carduelis flavirostris (Linnaeus, 1758)

Сінонімы
  • Fringilla flavirostris (Linnaeus, 1758)[1]
  • Linaria flavirostris (Linnaeus, 1758)[2]
  • Acanthis flavirostris (Linnaeus, 1758)[3]
  • Fringilla montium (Gmelin, 1788)[3]
  • Cannabina media (Brehm, 1831)[3]
  • Linaria montana (Selby, 1833)[3]
  • Cannabina microrhynchos (Brehm, 1855)[3]
  • Linota brevirostris (Moore, 1856)[3]
  • Cannabina flavirostris kirghizorum (Sushkin, 1925)[3]
  • Cannabina flavirostris altaica (Sushkin, 1925)[3]
  • Linota brevirostris pamirensis (Zarudny et Harms, 1914)[3]
  • Acanthis flavirostris stoliczkae (Hartert, 1903)[3]
  • Carduelis flavirostris pallescens (Sudilovskaya, 1938)[3]
Ахоўны статус
Wikispecies-logo.svg
Сістэматыка
на Віківідах
Commons-logo.svg
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  559047
NCBI  90717
EOL  1050644

Чачотка горная (Carduelis flavirostris) — птушка сямейства ўюрковых.

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

Даўжыня цела 13,5 см, размах крылаў 22-24 см. Алiўкава-карычневы верх i глiнiста-белы нiз — увесь у мностве цёмных рысак. Горла жоўта-шэрае. Дзюба летам шэрая, узiмку жоўтая (нават у маладых). У самца ў гнездавы перыяд чырвонае надхвосце. На крыле папярочная светлая палоска. Спеў з уплеценымі хрыплымі гукамі.

Падобная да канаплянкі. Вылучаюцца 11 падвiдаў.

Пашырэнне[правіць | правіць зыходнік]

Арэал разарваны, уключае Брытанскія астравы, Шэтлендскiя i Фарэрскія а-вы, захад i поўнач Скандынавii, заходнюю частку Кольскага п-ва, а таксама Каўказ, Блiзкi Усход, усходнюю Турцыю, далей — ад паўночнага Iрана да Манголii, захаду Кiтая i ўсходу Гiмалаяў.

Тыповыя бiятопы: горная тундра з групамi кустоў i адзiнкавымi карлiкавымi бярозамi, а таксама субальпiйскiя лугi паблiзу горнай мяжы лясоў. Акрамя гэтага насяляе камянiсты стэп на ўзгорках з рэдкiмi зараснікамі. У Iрландыi i Брытанii — верасовыя пусткі, узгорысты сельскагаспадарчы ландшафт, пашы на ўзвышшах (не горы). У Скандынавii — абрывiстыя высокiя берагi фіёрдаў, голыя скалы i безданi. У паслягнездавы перыяд адлятаюць нiжэй на толькi што скошаныя палi i да агародаў на ўзбярэжжы. Пад час пералётаў i на зiмоўцы — адкрытыя тэрыторыi з групамi кустоў. У Шатландыi даходзiць да 750 м, на Каўказе — 2500-3500 м, на Тыбеце — да 4800 м над у.м.

Аселая, пералётныя толькi папуляцыi з крайняй паўночнай часткi арэала. Адзначаны ў Швейцарыi, Iспанii, Партугалii i Беларусi. Месца зiмовак у межах гнездавога арэала, а таксама Цэнтральная i Усходняя Еўропа, Малая Азiя.

Асаблiвасцi бiялогii[правіць | правіць зыходнік]

Гняздо ў сярэдзiне куста, верасе, чарнiчнiку, папарацi, курцінетравыi г.д. адразу над зямлёй, часта пад скалой або ў ямцы (часам на каменных патрэсканых мурах), у маладых пасадках хваёвых лясоў. Шчыльнае i добра сплеценае, асноваз тонкiх верасовых галiнак цi iншага матэрыялу. Знешняя частка з тонкiх карэньчыкаў, пераплеценых сцёбламi травы, кавалкамi папарацi, моху. Высцiлка з шэрсцi, валосся i пёраў.

Яйкi

Яйкi (5-6, часам 3-7) часцей з вострым вузейшым канцом, ад светла- да цёмна-блакiтных (часта з зеленаватым адценнем) з фiялетава-ружовымi цi ржава-чырвонымi (глыбокімі) i чырвона-карычневымi (паверхневымі) крапінкамi i рыскамi на шырэйшым канцы.

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Птушкі Еўропы: Паляввы вызначальнік / пад рэд. М. Нікіфарава. — Варшава: Навуковае выдавецтва ПНВ, 2000.