Нарадзіўся ў Марселі ў сям’і ліберальнага палітыка Дэманта Аліўе. Атрымаўшы юрыдычную адукацыю, ён стаў адвакатам і хутка праявіў сябе як абаронца рэспубліканскіх ідэалаў. У 1848 годзе быў абраны ў Нацыянальны сход, дзе падтрымліваў памяркоўныя ліберальныя погляды.
Пасля прыходу да ўлады Напалеона III у 1851 годзе спачатку крытыкаваў аўтарытарны рэжым, але паступова заняў больш памяркоўную пазіцыю. Ён стаў адным з лідараў так званай «ліберальнай імперыі», якая імкнулася правесці рэформы і пашырыць ролю парламента.
У 1869 годзе Аліўе ўзначаліў кааліцыю памяркоўных лібералаў, а 2 студзеня 1870 года Напалеон III прызначыў яго кіраўніком першага парламенцкага ўрада Другой імперыі, у якім ён таксама заняў пасаду міністра юстыцыі.
Адной з ключавых падзей яго прэм’ерства стала эскалацыя адносін з Прусіяй. Спачатку ён сумняваўся ў мэтазгоднасці вайны, але ў ліпені 1870 года падтрымаў яе аб’яўленне, заявіўшы, што прымае гэта «з лёгкім сэрцам». Аднак французская армія хутка пацярпела паражэнне, што прывяло да крызісу. Пасля катастрофы пад Седанам (2 верасня 1870 года) ён падаў у адстаўку і эміграваў у Італію.
Пазней ён вярнуўся ў Францыю і заняўся літаратурнай дзейнасцю. Галоўнай яго працай стала шматтамовая «Ліберальная імперыя» (1895—1915), у якой ён спрабаваў апраўдаць сваю палітыку.
Медыяфайлы на Вікісховішчы