Перайсці да зместу

Эміль Бернар

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Бернар.
Эміль Бернар
фр.: Émile Bernard
Фатаграфія
Імя пры нараджэнні фр.: Émile Henri Bernard
Дата нараджэння 28 красавіка 1868(1868-04-28)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 16 красавіка 1941(1941-04-16)[1][4][…] (72 гады)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Жонка Andrée Fort[d]
Род дзейнасці мастак, паэт, пісьменнік, ілюстратар, фатограф, скульптар, мастак-гравёр, акварэліст
Жанр партрэт[3], пейзаж[3], рэлігійны жывапіс[d][3], ню[3], гарадскі пейзаж[d][3], жанравы жывапіс[3] і міфалагічны жывапіс[d][3]
Вучоба
Мастацкі кірунак Школа Понт-Авена, Набі, Пуантылізм, клуазанізм[d][7], арыенталізм[d], synthetism[d][7] і сімвалізм[8][3]
Уплыў Fernand Cormon[d]
Уплыў на Sever Burada[d] і Pere Daura Garcia[d]
Узнагароды
кавалер ордэна Ганаровага Легіёна
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эміль Бернар (фр.: Émile Bernard, 28 красавіка 1868(1868-04-28)[1][2][…], Ліль[3] — 16 красавіка 1941(1941-04-16)[1][4][…], Парыж[3]) — французскі мастак-неаімпрэсіяніст, адзін з тэарэтыкаў сімвалізму ў мастацтве.

Жыццё і творчасць

[правіць | правіць зыходнік]

У 1886 годзе паступае вучыцца жывапісу ў парыжскае мастацкае атэлье Фернана Кармона, дзе знаёміцца з Тулуз-Латрэкам і ван Гогам. У тым жа годзе выгнаны з атэлье «за ўпартасць». У 1886—1888 гадах жыве ў Понт-Авэне, дзе далучаецца да мастацкай групы Понт-Авэн і становіцца сябрам Гагена. Тут жа, у 1887 годзе, сумесна з Луі Анкетэнам, распрацоўвае клуазанісцкі стыль жывапісу.

У 1890 годзе Эміль Бернар перажывае рэлігійны крызіс, пасля чаго майстар звяртаецца да прадметаў і сюжэтаў сярэднявечнага мастацтва. У 1891 годзе разрывае сяброўства з Гагенам і далучаецца да сімвалісцкай групы Адылона Рэдона і Фердынанда Ходлера.

У 1893—1903 гадах падарожнічае па Егіпце, Італіі і Іспаніі. У гэтыя гады стварае па большай частцы рэлігійныя і сімвалісцкія карціны.

Бернар, з'яўляўся адным з выбітных майстроў групы Порт-Авэн, у пачатку сваёй творчасці схіляўся да прымітывізму, у канцы жыцця капіяваў палотны венецыянскіх майстроў. У той жа час творчасць Бернара аказала вырашальны ўплыў на працы Пабла Пікаса ў яго «блакітны перыяд». Доўгія сяброўскія адносіны Бернара з ван Гогам, Гагенам і Сезанам пакінулі пасля сябе вельмі каштоўную для даследчыкаў творчасці мастакоў перапіску.

Зноскі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б в г Émile Bernard
  2. ↑ а б Emile Henri Bernard — ministère de la Culture.
  3. ↑ а б в г д е ё ж з і к л RKDartists
  4. ↑ а б Émile Bernard — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
  5. ↑ Museum of Modern Art online collection Праверана 4 снежня 2019.
  6. ↑ French // (unspecified title) Праверана 4 ліпеня 2020.
  7. ↑ а б Émile Bernard // Encyclopædia Britannica
  8. ↑ Cassou J., Brunel P., Claudon F. і інш. Encyclopédie du symbolisme — 1979. — ISBN 2-85056-129-0

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
  • Fred Leeman, Émile Bernard (1868—1941), Citadelles & Mazenod éditeurs; Wildenstein Institute Publications, 2013, 495 p. ISBN 9782850885716
  • Jean-Jacques Luthi und Armand Israël: Émile Bernard 1868—1941, Editions de l'Amateur, ISBN 2-85917-387-0
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Эміль_Бернар&oldid=4919544"