Перайсці да зместу

Poecilotheria metallica

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Poecilotheria metallica
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Poecilotheria metallica Pocock, 1899

Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  865619
NCBI  1956341
EOL  1182255

Poecilotheria metallica — від дрэвавых павукоў з сямейства павукоў-птушкаедаў (Theraphosidae). Адзін з самых ярка афарбаваных павукоў гэтага сямейства.

Эндэмік індыйскага штата Андхра-Прадэш. Сустракаецца ў лясным запаведніку паміж гарадамі Гідалур (акруга Пракасам) і Нандыял (акруга Карнул), недалёка ад узбярэжжа паўднёвага ўсходу краіны. Плошча арэалу — 100 км². Арэал моцна фрагментаваны з-за знішчэння асяроддзя пражывання ў выніку гаспадарчай дзейнасці[1].

Від быў адкрыты і апісаны брытанскім арахнолагам Рэджыналдам Інэсам Поўкакам у 1899 годзе[2].. Выяўлены зноў у 2001 годзе канадскім навукоўцам-арахнолагам Рыкам Уэстам праз 102 гады пасля адкрыцця[3]. Паводле будовы цела гэты від паўтарае асноўныя тыповыя рысы прадстаўнікоў роду Poecilotheria. Памеры палаваспелых асобін па целе дасягаюць 6-7 см, у размаху лап — 16-17 см (у максімуме да 21 см). Палаваспелыя самкі масіўнейшыя за самцоў. Растуць самкі марудней за самцоў: палавая сталасць у іх надыходзіць у 2-2,5 года, у самцоў ж у 1,5 года. Жывуць самкі ў няволі 10-15 гадоў, працягласць жыцця самцоў да 2 гадоў. Афарбоўка дарослай асобіны металічнага-сіняга колеру са складанымі светла-шэрымі ўзорамі на верхнім баку абдамена і карапасе[3], на верхнім баку ног прысутнічаюць вузкія палосы няправільнай формы цытрынава-жоўтага колеру на берцы (tibia), каля вобласці стыку берца і надкаленніка (Patella), з ніжняга боку нагі — больш выяўленыя буйныя жоўтыя плямы на берцы. На ніжнім баку апікальнага (Telatarsus) і базальнага (Basitarsus) псеўдасегментаў лапак (так званых «падушачках») назіраецца бліскучая серабрыста-шэрая з сінім адлівам афарбоўка. У ювенільных (няспелых) асобін афарбоўка светла-бэзавая, якая паступова, з узростам, змяняецца сінім колерам. Найбольш інтэнсіўная сіняя афарбоўка назіраецца ў самцоў перадпалаваспелага ўзросту, хоць палавы дымарфізм выяўлены не так моцна, як у іншых відаў роду. Дзякуючы вельмі яркай афарбоўцы Poecilotheria metallica моцна кантрастуе з іншымі прадстаўнікамі роду: як у ювенільным, так і ў палаваспелым узросце яе цяжка зблытаць з іншымі птушкаедамі роду Poecilotheria.

Poecilotheria metallica-непалаваспелы самец

Poecilotheria metallica — птушкаед дрэвавы, аддае перавагу жыццю на старых дрэвах, жыве групамі. Дарослыя асобіны ўладкоўваюць свае гнёзды ў дуплах і кронах на вяршыні дрэў, маладыя павучкі абжываюць падножжа і нават часам норы пад дрэвамі. Харчуюцца пераважна насякомымі. Палююць па начах. Зрэдку можа назірацца канібалізм, асабліва пры занадта цесным сужыцці. Гэта трэба ўлічваць пры ўтрыманні ў няволі.

Пры небяспецы — вельмі схільны да праявы агрэсіі, хоць часцей аддае перавагу хавацца ўцёкамі пры ўварванні на яго тэрыторыю. У перыядзе, папярэднім ліньцы, павук асабліва агрэсіўны і, як правіла, узрастае рызыка ўкусу. Яд P. metallica лічыцца адным з найбольш таксічных сярод прадстаўнікоў сямейства павукоў-птушкаедаў[4]. Яго ўкус можа выклікаць моцны боль, цягліцавыя спазмы; сімптомы працягваюцца на працягу двух-трох тыдняў, хоць могуць раптам паўтарацца яшчэ на працягу, па меншай меры, некалькіх месяцаў. Часта ўкус можа не суправаджацца увядзеннем яду, гэта так званы «сухі ўкус».

Утрыманне ў няволі

[правіць | правіць зыходнік]

Від з’яўляецца дрэвавым, павукоў трымаюць у высокіх вертыкальных тэрарыумах, для дарослых асобін дастаткова памеру 45×30×30 см. У якасці субстрату выкарыстоўваць какосавую габлюшку, вышыня субстрата каля 3 см. Неабходна на дно тэрарыума паверх грунту пакласці кавалак праваранай ў солевым растворы і высушанай карчакі (ці кары), з дапамогай якой павук спляце сабе прытулак. Аптымальная тэмпература ў тэрарыуме ў межах 24-28 ºС, вільготнасць на ўзроўні 75-85 % : для іх кантролю зручна выкарыстоўваць гігрометр і тэрмометр. Для маладых асобін пажадана, каб тэмпература не апускалася ніжэй 26 ºС. У харчаванні непатрабавальны і з задавальненнем з’ядае падыходных памераў мармуровых, туркменскіх, мадагаскарскіх прусакоў, цвыркуноў, а таксама лічынак Zophobas morio. Галодныя асобіны, незалежна ад узросту, могуць справіцца са здабычай памерам, які перавышае іх уласны. Маладых асобін можна карміць 2-3 разы на тыдзень, дарослых асобін 1-2 разы на месяц.

Размнажэнне Poecilotheria metallica у няволі не выклікае асаблівых праблем. Падобна іншым прадстаўнікам роду, пры развядзенні не абавязкова ўлічваць сезонную рытміку. Для гадоўлі самца падсаджваюць да палаваспелай самкі. Самец можа заставацца ў тэрарыуме з самкай некалькі дзён ці нават тыдняў, спарванне можа адбыцца не адразу. У выпадку паспяховага спарвання, праз прыкладна 2 месяцы самка пляце кокан, і праз яшчэ 2 месяцы з кокана з’явяцца маленькія павучкі: звычайна іх колькасць у кокане складае ад 70 да 160 штук.

Зноскі

  1. Poecilotheria metallica. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1. International Union for Conservation of Nature. Retrieved 7 April 2013. Архівавана з першакрыніцы 23 сакавіка 2017. Праверана 22 сакавіка 2017.
  2. Poecilotheria metallica Pocock, 1899. World Spider Catalog. Natural History Museum Bern. Retrieved 29 February 2016. Архівавана з першакрыніцы 5 ліпеня 2017. Праверана 31 сакавіка 2017.
  3. а б Poecilotheria (руск.). Theraphosids (tarantulas) of the World. Keeping and breeding in captivity (5 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 24 лютага 2022. Праверана 24 лютага 2022.
  4. Осипов Д. В. [и др.] / под ред. В. В. Спицина [и др.]. — М.: ООО «КолорВитрум», 2017. — С. 188–190. — 2 с. — ISBN ISBN 978-5-6040188-0-4. Архівавана 17 лютага 2022 года.