Крывічы: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др Праўкі аўтарства 178.122.36.104 (размова) адкочаныя; вернута апошняя версія аўтарства EmausBot |
др афармленне |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
'''Крывічы́''' (гістар. '''крэвы''', магчыма '''скрэвы'''<ref>Відаць, [[патронім]] ад імя Крэва. Ермаловіч…</ref>) — [[Славяне|усходнеславянскае]] [[Племя|племя]] (саюз плямёнаў), заходняга паходжання (магчыма, з земляў сучаснай [[Польшча|Польшчы]] або [[Германія|Германіі]]<ref>Паводле К. Бугі, А. Спіцына, В. Сядова, працыт. у: Ермаловіч, С. 29.</ref>). Самае шматлікае ўсходнеславянскае племя<ref>Ермаловіч, С. 28.</ref>. |
|||
Існуе, аднак, і прынцыпова іншае меркаванне. Шэраг навукоўцаў лічыць, што крывічы |
Існуе, аднак, і прынцыпова іншае меркаванне. Шэраг навукоўцаў лічыць, што крывічы — гэта [[Балты|балцкі]] этнас, роднасны [[Літоўцы|літоўцам]], [[Латышы|латышам]], [[Латгалы|латгалам]], [[Прусы|прусам]], [[Яцвягі|яцвягам]], [[Жамойты|жамойтам]], які ў выніку культурнага ўплыву з першай паловы ІХ ст. стаў пераходзіць на славянскую мову<ref>Дзермант А. Крывічы. Гістарычна… С. 19.</ref>. |
||
Па-рознаму выводзяць гісторыкі назву |
Па-рознаму выводзяць гісторыкі назву «крывічы»: ад прозвішча старэйшага роду Крыў (Крыва), што найбольш верагодна, ад слоў «крэўныя» (блізкія па крыві, у сэнсе параднёныя), ад імя язычніцкага першасвяшчэнніка Крыва-Крывейтэ, ад «крывізны» гарыстай мясцовасці і інш. |
||
Крывічы займалі значны абшар Усходняй Еўропы. Яны жылі ў вярхоўях [[Дняпро|Дняпра]], [[Заходняя Дзвіна|Заходняй Дзвіны]], [[Волга|Волгі]], на поўдні ад Чудскага возера. Звесткі аб іх змешчаны ў [[Аповесць мінулых гадоў| |
Крывічы займалі значны абшар Усходняй Еўропы. Яны жылі ў вярхоўях [[Дняпро|Дняпра]], [[Заходняя Дзвіна|Заходняй Дзвіны]], [[Волга|Волгі]], на поўдні ад Чудскага возера. Звесткі аб іх змешчаны ў [[Аповесць мінулых гадоў|«Аповесці мінулых гадоў»]] пры апісанні падзей 9-10 ст. і папярэдняга часу. Пра крывічаў пісаў таксама візантыйскі гісторык 10 ст. [[Канстанцін Парфірародны]]. |
||
У час [[Славянская каланізацыя Беларусі|славянскай каланізацыі]] масава рассяляліся з захаду на ўсход, занялі землі паміж [[Пскоўскае возера|Пскоўскім возерам]] ''на поўначы'' і верхнім [[Рака Сож|Сожам]] і [[рака Дзясна|Дзясной]] ''на поўдні''; паміж [[Кастрамское Паволжа|Кастрамскім Паволжам]] ''на ўсходзе'' і [[Верхняе Панямонне|Верхнім]], магчыма, і [[Сярэдняе Панямонне|Сярэднім Панямоннем]] ''на захадзе''. На сваіх паўночнай і заходняй межах заселеныя імі землі узаемна перамешваліся з землямі [[Дрыгавічы|дрыгавічоў]]. |
У час [[Славянская каланізацыя Беларусі|славянскай каланізацыі]] масава рассяляліся з захаду на ўсход, занялі землі паміж [[Пскоўскае возера|Пскоўскім возерам]] ''на поўначы'' і верхнім [[Рака Сож|Сожам]] і [[рака Дзясна|Дзясной]] ''на поўдні''; паміж [[Кастрамское Паволжа|Кастрамскім Паволжам]] ''на ўсходзе'' і [[Верхняе Панямонне|Верхнім]], магчыма, і [[Сярэдняе Панямонне|Сярэднім Панямоннем]] ''на захадзе''. На сваіх паўночнай і заходняй межах заселеныя імі землі узаемна перамешваліся з землямі [[Дрыгавічы|дрыгавічоў]]. |
||
{{таксама|*}}: [[ |
{{таксама|*}}: [[Крывіція]], [[Крывы горад]], [["Качачкі"]]. |
||
Паводле займаных водных сістэм, адрозніваюцца крывічы |
Паводле займаных водных сістэм, адрозніваюцца крывічы ''нёманскія, дзвінскія, дняпроўскія, пскоўскія, волжскія''. |
||
Даследчыкамі вывучаліся на тэрыторыі рассялення |
Даследчыкамі вывучаліся на тэрыторыі рассялення ''крывічаў-палачан'' гарадзішчы і паселішчы ў [[Віцебск]]у, [[Полацк]]у, Лукомлі. Але найбольш значны матэрыял па гісторыі насельніцтва выяўлены ў Віцебскай вобласці ў курганных могільніках. Дакладна ўстаноўлена, што для полацкіх крывічаў характэрна археалагічная культура доўгіх курганоў Паўночнай Беларусі, у якой прысутнічае шмат элементаў матэрыяльнай культуры ўсходніх балтаў. ''Смаленскія крывічы'' вельмі блізкія да полацкіх па мове і культуры. Таму ў этнаграфічных адносінах яны часта разглядаюцца як полацка-смаленская група. |
||
Крывічы |
Крывічы — адна з асноўных крыніц утварэння [[Беларусы|беларускай]] народнасці, у склад якой увайшлі полацкай і смаленска-віцебскай галінамі<ref>Грынблат, С.134.</ref>; трывалы этнонім. Яшчэ ў 1859 пры перапісе жыхароў [[Віленская губернія|Віленскай губ.]] 23 тыс. назваліся крывічамі (у пар., 150 тыс. — беларусамі). |
||
{{таксама|*}}: [[ |
{{таксама|*}}: [[Славяне]], [[Вялікае перасяленне народаў]], [[Славянская каланізацыя Беларусі]]. |
||
{{зноскі}} |
{{зноскі}} |
||
Радок 23: | Радок 23: | ||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
* {{крыніцы/Грынблат 1968}} |
* {{крыніцы/Грынблат 1968}} |
||
* [[Аляксей Дзермант|Дзермант А.]] [http://kryuja.org/artykuly/dziermant/kryviczy.html Крывічы. Гістарычна-этнагенетычны нарыс.] |
* [[Аляксей Дзермант|Дзермант А.]] [http://kryuja.org/artykuly/dziermant/kryviczy.html Крывічы. Гістарычна-этнагенетычны нарыс.] — DRUVIS № 1, 2005. |
||
* Ермаловіч М. Старажытная Беларусь: Полацкі і новагародскі перыяды. |
* Ермаловіч М. Старажытная Беларусь: Полацкі і новагародскі перыяды. — Мн.: Маст. літ., 1990. ISBN 5-340-00614-X. |
||
== У Сеціве == |
== У Сеціве == |
||
* [http://jivebelarus.net/our-heritage/krivichy.html Ян Станкевіч. «Беларускія плямёны. Крывічы.»] |
* [http://jivebelarus.net/our-heritage/krivichy.html Ян Станкевіч. «Беларускія плямёны. Крывічы.»] |
||
⚫ | |||
[[ |
[[Катэгорыя:Усходнеславянскія плямёны]] |
||
[[ |
[[Катэгорыя:Славянскія плямёны ў Беларусі]] |
||
⚫ | |||
[[be-x-old:Крывічы]] |
[[be-x-old:Крывічы]] |
Версія ад 20:05, 12 сакавіка 2012
Крывічы́ (гістар. крэвы, магчыма скрэвы[1]) — усходнеславянскае племя (саюз плямёнаў), заходняга паходжання (магчыма, з земляў сучаснай Польшчы або Германіі[2]). Самае шматлікае ўсходнеславянскае племя[3].
Існуе, аднак, і прынцыпова іншае меркаванне. Шэраг навукоўцаў лічыць, што крывічы — гэта балцкі этнас, роднасны літоўцам, латышам, латгалам, прусам, яцвягам, жамойтам, які ў выніку культурнага ўплыву з першай паловы ІХ ст. стаў пераходзіць на славянскую мову[4].
Па-рознаму выводзяць гісторыкі назву «крывічы»: ад прозвішча старэйшага роду Крыў (Крыва), што найбольш верагодна, ад слоў «крэўныя» (блізкія па крыві, у сэнсе параднёныя), ад імя язычніцкага першасвяшчэнніка Крыва-Крывейтэ, ад «крывізны» гарыстай мясцовасці і інш.
Крывічы займалі значны абшар Усходняй Еўропы. Яны жылі ў вярхоўях Дняпра, Заходняй Дзвіны, Волгі, на поўдні ад Чудскага возера. Звесткі аб іх змешчаны ў «Аповесці мінулых гадоў» пры апісанні падзей 9-10 ст. і папярэдняга часу. Пра крывічаў пісаў таксама візантыйскі гісторык 10 ст. Канстанцін Парфірародны.
У час славянскай каланізацыі масава рассяляліся з захаду на ўсход, занялі землі паміж Пскоўскім возерам на поўначы і верхнім Сожам і Дзясной на поўдні; паміж Кастрамскім Паволжам на ўсходзе і Верхнім, магчыма, і Сярэднім Панямоннем на захадзе. На сваіх паўночнай і заходняй межах заселеныя імі землі узаемна перамешваліся з землямі дрыгавічоў.
Гл. таксама: Крывіція, Крывы горад, "Качачкі".
Паводле займаных водных сістэм, адрозніваюцца крывічы нёманскія, дзвінскія, дняпроўскія, пскоўскія, волжскія.
Даследчыкамі вывучаліся на тэрыторыі рассялення крывічаў-палачан гарадзішчы і паселішчы ў Віцебску, Полацку, Лукомлі. Але найбольш значны матэрыял па гісторыі насельніцтва выяўлены ў Віцебскай вобласці ў курганных могільніках. Дакладна ўстаноўлена, што для полацкіх крывічаў характэрна археалагічная культура доўгіх курганоў Паўночнай Беларусі, у якой прысутнічае шмат элементаў матэрыяльнай культуры ўсходніх балтаў. Смаленскія крывічы вельмі блізкія да полацкіх па мове і культуры. Таму ў этнаграфічных адносінах яны часта разглядаюцца як полацка-смаленская група.
Крывічы — адна з асноўных крыніц утварэння беларускай народнасці, у склад якой увайшлі полацкай і смаленска-віцебскай галінамі[5]; трывалы этнонім. Яшчэ ў 1859 пры перапісе жыхароў Віленскай губ. 23 тыс. назваліся крывічамі (у пар., 150 тыс. — беларусамі).
Гл. таксама: Славяне, Вялікае перасяленне народаў, Славянская каланізацыя Беларусі.
Зноскі
Літаратура
- Гринблат М. Я. Белорусы. Очерки происхождения и этнической истории (руск.). — Мн.: Наука и техника, 1968. — 288 с.
- Дзермант А. Крывічы. Гістарычна-этнагенетычны нарыс. — DRUVIS № 1, 2005.
- Ермаловіч М. Старажытная Беларусь: Полацкі і новагародскі перыяды. — Мн.: Маст. літ., 1990. ISBN 5-340-00614-X.