Слабае ўзаемадзеянне: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
JAnDbot (размовы | уклад)
др r2.5.2) (робат змяніў: oc:Fòrça nucleara febla, pt:Força fraca, tl:Interaksiyong mahina
др r2.7.1) (робат дадаў: yi:שוואכע קראפט
Радок 73: Радок 73:
[[vi:Tương tác yếu]]
[[vi:Tương tác yếu]]
[[war:Maluya nga pahilabotay]]
[[war:Maluya nga pahilabotay]]
[[yi:שוואכע קראפט]]
[[zh:弱相互作用]]
[[zh:弱相互作用]]
[[zh-min-nan:Jio̍k-la̍t]]
[[zh-min-nan:Jio̍k-la̍t]]

Версія ад 19:47, 15 сакавіка 2012

Слабо́е ўзаемадзе́янне, ці слабо́е я́дзернае ўзаемадзе́янне — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. Яно з'яўляецца адказным, у прыватнасці, за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, паколькі два іншыя узаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі (моцнае і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак яно значна мацнейшае за чацьвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнага. Слабое ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10−18 м). Стандартная мадэль фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабое ўзаемадзеянне як розныя кірункі адзінага электраслабога ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, Абдус Салам і Стывен Вайнберг. За гэтую работу яны атрымалі Нобэлеўскую прэмію па фізіцы за 1979 год.

Спасылкі

Шаблон:Накід:Фізіка

Шаблон:Link GA Шаблон:Link GA