Фелікс Іванавіч Стацкевіч: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія]

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

Лінейны

Версія ад 13:29, 28 сакавіка 2012

Фелікс Іванавіч СТАЦКЕВІЧ (2 снежня 1879, г. Шчучын — 21 чэрвеня 1967; псеўданім Аганёк), беларускі грамадска-культурны дзеяч.

Скончыў у 1913 Пецярбургскі ўніверсітэт (1913).

З 1903 член Беларускай сацыялістычнай грамады. У 1905—1907 вёў рэвалюцыйную прапаганду ў Вільні і Мінску. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з Цёткай і Алесем Бурбісам. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З 1908 сакратар адвакатаў у Ігумене, тэхнік у Вышнім Валачку, Цверы. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы Літоўска-Беларускай ССР. З восені 1920 у Віленскім беларускім саюзе кааператараў. Выкладчык лацінскай мовы, дырэктар Радашковіцкай беларускай гімназіі імя Ф. Скарыны, старшыня Галоўнай управы Таварыства беларускай школы, адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса "Беларускі летапіс". Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У 1939—1941 настаўнік у Вілейцы і Клецкім раёне. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. Смаргонь, у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у Вільні.

Творчасць

Склаў "Эсперанта-беларускі слоўнік". Пераклаў на мову эсперанта кнігу Л. Петражыцкага "Тэорыя права і маральнасць".

Аўтар успамінаў пра ўдзел у рэвалюцыйным руху (рукапіс у Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва.

Бібліяграфія

Успаміны і думкі // Беларускі звон. 1921. 17 красавіка.
3 мінуўшчыны беларускага руху // Беларускі летапіс. 1937. № 6-9.
3 маіх успамінаў // ЛіМ. 1990. 17 жніўня.

@@ Радок 1: / Радок 1: @@
-{{вызнч|1=Фелікс Іванавіч СТАЦКЕВІЧ}} ([[2 снежня]] [[1879]], г. [[Горад Шчучын|Шчучын]] — [[21 чэрвеня]] [[1967]]; псеўданім ''Аганёк''), беларускі грамадска-культурны дзеяч.
+'''Фелікс Іванавіч СТАЦКЕВІЧ''' ({{ДН|2|12|1879}}, г. [[Горад Шчучын|Шчучын]] — {{ДС|21|6|1967}}; псеўданім ''Аганёк''), беларускі грамадска-культурны дзеяч.
-Скончыў у [[1913]] [[Пецярбургскі універсітэт]] (1913).
+Скончыў у [[1913]] [[Пецярбургскі ўніверсітэт]] (1913).
-З [[1903]] член [[Беларуская Сацыялістычная Грамада, 1902|Беларускай сацыялістычнай грамады]]. У [[1905]]-[[1907]] вёў рэвалюцыйную прапаганду ў [[Вільня|Вільні]] і [[Мінск]]у. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з [[Цётка]]й і [[Алесь Бурбіс|Алесем Бурбісам]]. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З [[1908]] сакратар адвакатаў у [[Горад Чэрвень|Ігумен]]е, тэхнік у [[Горад Вышні Валачок|Вышнім Валачку]], [[Горад Цвер|Цверы]]. Пасля [[Кастрычніцкая рэвалюцыя|Кастрычніцкай рэвалюцыі]] працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы [[Літбел|Літоўска-Беларускай ССР]]. З восені [[1920]] у [[Віленскі беларускі саюз кааператараў|Віленскім беларускім саюзе кааператараў]]. Выкладчык [[Лацінская мова|лацінскай мовы]], дырэктар [[Радашковіцкая беларуская гімназія|Радашковіцкай беларускай гімназіі]] імя [[Францыск Скарына|Ф. Скарыны]], старшыня Галоўнай управы [[Таварыства беларускай школы]], адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса "[[Беларускі летапіс (1933)|Беларускі летапіс]]". Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У [[1939]]-[[1941]] настаўнік у [[Вілейка|Вілейцы]] і [[Клецкі раён|Клецкім раёне]]. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. [[Смаргонь]], у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у [[Вільня|Вільні]].
+З [[1903]] член [[Беларуская Сацыялістычная Грамада, 1902|Беларускай сацыялістычнай грамады]]. У [[1905]]—[[1907]] вёў рэвалюцыйную прапаганду ў [[Вільня|Вільні]] і [[Мінск]]у. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з [[Цётка]]й і [[Алесь Бурбіс|Алесем Бурбісам]]. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З [[1908]] сакратар адвакатаў у [[Горад Чэрвень|Ігумен]]е, тэхнік у [[Горад Вышні Валачок|Вышнім Валачку]], [[Горад Цвер|Цверы]]. Пасля [[Кастрычніцкая рэвалюцыя|Кастрычніцкай рэвалюцыі]] працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы [[Літбел|Літоўска-Беларускай ССР]]. З восені [[1920]] у [[Віленскі беларускі саюз кааператараў|Віленскім беларускім саюзе кааператараў]]. Выкладчык [[Лацінская мова|лацінскай мовы]], дырэктар [[Радашковіцкая беларуская гімназія|Радашковіцкай беларускай гімназіі]] імя [[Францыск Скарына|Ф. Скарыны]], старшыня Галоўнай управы [[Таварыства беларускай школы]], адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса "[[Беларускі летапіс, 1933|Беларускі летапіс]]". Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У [[1939]]—[[1941]] настаўнік у [[Вілейка|Вілейцы]] і [[Клецкі раён|Клецкім раёне]]. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. [[Смаргонь]], у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у [[Вільня|Вільні]].
 ==Творчасць==