Мікалай Мікалаевіч Арочка: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[недагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
дапаўненне
Радок 1: Радок 1:
{{Пісьменнік
'''Мікола Арочка''' ({{ДН|10|12|1930}}, в. [[Вёска Вецявічы|Вецявічы]], цяпер Слонімскі р-н) — беларускі [[паэт]] і літаратуразнавец.
| Імя = Мікола Арочка
| Арыгінал імя =
| Фота =
| Шырыня =
| Подпіс =
| Герб =
| Шырыня герба =
| Подпіс герба =
| Імя пры нараджэнні = Мікалай Мікалаевіч Арочка
| Псеўданімы =
| Дата нараджэння = 10.12.1930
| Месца нараджэння = в. [[Вёска Вецявічы|Вецявічы]], цяпер [[Слонімскі раён]]
| Дата смерці =
| Месца смерці =
| Грамадзянства =
| Род =
| Бацька =
| Маці =
| Жонка =
| Муж =
| Дзеці =
| Род дзейнасці = [[паэт]] і літаратуразнавец
| Гады актыўнасці =
| Кірунак =
| Жанр =
| Дэбют =
| Мова твораў =
| Прэміі =
| Узнагароды =
| Сайт =
| Вікітэка =
}}
'''Мікола Арочка''' ({{ДН|10|12|1930}}, в. [[Вёска Вецявічы|Вецявічы]], цяпер [[Слонімскі раён]]) — беларускі [[паэт]] і літаратуразнавец. Доктар філагічных навук.


== Біяграфія ==
== Біяграфія ==
Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. Скончыў Азярніцкую сярэднюю школу (1951), паступіў на філалагічны факультэт [[БДУ]], які скончыў у 1956. Працаваў у часопісе «Сельская гаспадарка Беларусі» (1956—1960) і ў газеце «Літаратура і мастацтва» (1962). Скончыў аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы [[АН БССР]] (1966). З 1966 — навуковы супрацоўнік Інстытуту літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР. Доктар філагічных навук. Член СП СССР (з 1958).
Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. Скончыў Азярніцкую сярэднюю школу (1951), паступіў на філалагічны факультэт [[Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт|БДУ]], які скончыў у 1956<ref name="БС">{{кніга
|аўтар =
|частка = Арочко Микола
|загаловак = Биографический справочник
|арыгінал =
|спасылка =
|адказны =
|выданне =
|месца = Мн.
|выдавецтва = «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки
|год = 1982
|том = 5
|старонкі = 30
|старонак = 737
|серыя =
|isbn =
|тыраж =
}}.</ref>. Працаваў у часопісе «Сельская гаспадарка Беларусі» (1956—1960) і ў газеце «[[Літаратура і мастацтва (1932)|Літаратура і мастацтва]]» (1962). Скончыў аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы [[Нацыянальная акадэмія навук Беларусі|АН БССР]] (1966). З 1966 — навуковы супрацоўнік Інстытуту літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР. Член [[СП СССР]] (з 1958).


== Творчасць ==
== Творчасць ==
Дэбютаваў у друку вершамі ў 1949 (баранавіцкая абласная газета «Чырвоная звязда»). Аўтар зборнікаў паэзіі «Не ўсе лугі пакошаны» (1958), «Ветраломная паласа» (1962), «Крылатае семя» (1967), «Кветкі бяссмертніка» (1972), «Матчына жыта» (1978), «Колас на ржышчы» (1980), «Бяздоннае» (1985), «Падземныя замкі» (1986), драматычных паэм «Курганне. Крэва» (1982), «Судны дзень Скарыны» (1990), кніжкі вершаў для дзяцей «У птушынай вёсцы» (1964) і аповесці «Хай расце маладая таполя» (1964).
Дэбютаваў у друку вершамі ў 1949 (баранавіцкая абласная газета «Чырвоная звязда»). Аўтар зборнікаў паэзіі «Не ўсе лугі пакошаны» (1958), «Ветраломная паласа» (1962), «Крылатае семя» (1967), «Кветкі бяссмертніка» (1972), «Матчына жыта» (1978), «Колас на ржышчы» (1980), «Бяздоннае» (1985), «Падземныя замкі» (1986), драматычных паэм «Курганне. Крэва» (1982), «Судны дзень Скарыны» (1990), кніжкі вершаў для дзяцей «У птушынай вёсцы» (1964) і аповесці «Хай расце маладая таполя» (1964).

Асноўныя рысы паэзіі Арочкі — сардэчнасць, засяроджаны роздум пра жыццё і час; пазней — паглыбленне філасофскага пачатку, зварот да перажытага падчас вайны (паэма «Матчына жыта») і гістарычнага мінулага (паэма «Курганне»)<ref name="БС"/>.


Аўтар крытыка-літаратуразнаўчых кніг «Валянцін Таўлай» (1969), «Галоўная служба паэзіі» (1974), «Беларуская савецкая паэма» (1979), «Саюз часу і майстэрства» (1981), «Максім Танк: Жыццё ў паэзіі» (1984), «Поэзия и война» (1987). Адзін з аўтараў «Истории белорусской советской литературы» (1977).
Аўтар крытыка-літаратуразнаўчых кніг «Валянцін Таўлай» (1969), «Галоўная служба паэзіі» (1974), «Беларуская савецкая паэма» (1979), «Саюз часу і майстэрства» (1981), «Максім Танк: Жыццё ў паэзіі» (1984), «Поэзия и война» (1987). Адзін з аўтараў «Истории белорусской советской литературы» (1977).


Паракладае з рускай, латышскай, польскай і англійскай моў.
Паракладае з рускай, латышскай, польскай і англійскай моў. У тым ліку перакладаў паасобныя творы [[Аляксандр Андрэевіч Пракоф'еў|А. Пракоф'ева]], [[Ян Райніс|Я. Райніса]], [[Уладзіслаў Бранеўскі|У. Бранеўскага]] і [[Джордж Байран|Д. Байрана]]<ref name="БС"/>.

{{зноскі}}


== Літаратура ==
== Літаратура ==
Радок 17: Радок 71:


{{DEFAULTSORT:Арочка Мікола}}
{{DEFAULTSORT:Арочка Мікола}}
[[Катэгорыя:Асобы]]
[[Катэгорыя:Паэты Беларусі]]
[[Катэгорыя:Паэты Беларусі]]
[[Катэгорыя:Беларускамоўныя паэты]]
[[Катэгорыя:Беларускамоўныя паэты]]
[[Катэгорыя:Постаці беларускага літаратуразнаўства]]
[[Катэгорыя:Постаці беларускага літаратуразнаўства]]
[[Катэгорыя:Дактары філалагічных навук]]
[[Катэгорыя:Дактары філалагічных навук]]
[[Катэгорыя:Перакладчыкі Беларусі]]

Версія ад 12:09, 25 мая 2012

Мікола Арочка
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні Мікалай Мікалаевіч Арочка
Дата нараджэння 10 снежня 1930(1930-12-10) (93 гады)
Месца нараджэння в. Вецявічы, цяпер Слонімскі раён
Дата смерці 2 сакавіка 2013(2013-03-02) (82 гады)
Месца смерці
Грамадзянства
Альма-матар
Месца працы
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці паэт і літаратуразнавец
Мова твораў беларуская

Мікола Арочка (10 снежня 1930, в. Вецявічы, цяпер Слонімскі раён) — беларускі паэт і літаратуразнавец. Доктар філагічных навук.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. Скончыў Азярніцкую сярэднюю школу (1951), паступіў на філалагічны факультэт БДУ, які скончыў у 1956[1]. Працаваў у часопісе «Сельская гаспадарка Беларусі» (1956—1960) і ў газеце «Літаратура і мастацтва» (1962). Скончыў аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР (1966). З 1966 — навуковы супрацоўнік Інстытуту літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР. Член СП СССР (з 1958).

Творчасць

Дэбютаваў у друку вершамі ў 1949 (баранавіцкая абласная газета «Чырвоная звязда»). Аўтар зборнікаў паэзіі «Не ўсе лугі пакошаны» (1958), «Ветраломная паласа» (1962), «Крылатае семя» (1967), «Кветкі бяссмертніка» (1972), «Матчына жыта» (1978), «Колас на ржышчы» (1980), «Бяздоннае» (1985), «Падземныя замкі» (1986), драматычных паэм «Курганне. Крэва» (1982), «Судны дзень Скарыны» (1990), кніжкі вершаў для дзяцей «У птушынай вёсцы» (1964) і аповесці «Хай расце маладая таполя» (1964).

Асноўныя рысы паэзіі Арочкі — сардэчнасць, засяроджаны роздум пра жыццё і час; пазней — паглыбленне філасофскага пачатку, зварот да перажытага падчас вайны (паэма «Матчына жыта») і гістарычнага мінулага (паэма «Курганне»)[1].

Аўтар крытыка-літаратуразнаўчых кніг «Валянцін Таўлай» (1969), «Галоўная служба паэзіі» (1974), «Беларуская савецкая паэма» (1979), «Саюз часу і майстэрства» (1981), «Максім Танк: Жыццё ў паэзіі» (1984), «Поэзия и война» (1987). Адзін з аўтараў «Истории белорусской советской литературы» (1977).

Паракладае з рускай, латышскай, польскай і англійскай моў. У тым ліку перакладаў паасобныя творы А. Пракоф'ева, Я. Райніса, У. Бранеўскага і Д. Байрана[1].

Зноскі

  1. а б в Арочко Микола // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 30. — 737 с..

Літаратура