Бельканта

Бельканта, Bel canto – італьянскі стыль песні (перакл. “гожыя гукі”, “гожыя песні”), пеўся па ўсёй Еўропе ў XVIII сагоддзі, за выключэннем Францыі. Ён усталёўваў патрэбнасць ў кантролі паветру, хуткасці, дынамічнай гнуткасці, прыгажосці вакалу і віртуозным бляскам. Ён ствараў падзел у Оперы і служыў зброяй у дуэлі паміж кастратамі і жанчынамі-спявачкамі. Гэты стыль рэзка падзяляў музычныя элементы ў Опернай драмы. Наступная эра дэкламацыяйнага спявання сцвяржала, што bel canto ёсць больш функцыянальным чым прыгожым, што ён імкунуўся выклікаць толькі энтузіазм у гледачоў. Але як віртуознасць, так і лірычная прыгажосць зараз шануюцца, таму прынцыпы bel canto вывучаюцца ў сучасных школах спявання.

Бібліяграфія

Duey, Phillip A., Bel Canto and Its Golden Age (1951; repr. 1980); Grout, Donald J., Short History of Opera, 3d ed. (1987); Heriot, Angus, The Castrati in Opera (1956; repr. 1974)