Фелікс Іванавіч Стацкевіч: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др Хомелка перанёс старонку Фелікс Стацкевіч у Фелікс Іванавіч Стацкевіч |
→Бібліяграфія: дапаўненне |
||
Радок 10: | Радок 10: | ||
Аўтар успамінаў пра ўдзел у рэвалюцыйным руху (рукапіс у [[Беларускі дзяржаўны архіў-музей літаратуры і мастацтва|Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва]]. |
Аўтар успамінаў пра ўдзел у рэвалюцыйным руху (рукапіс у [[Беларускі дзяржаўны архіў-музей літаратуры і мастацтва|Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва]]. |
||
==Бібліяграфія== |
== Бібліяграфія == |
||
*Успаміны і думкі // Беларускі звон. 1921. 17 красавіка. |
* Успаміны і думкі // Беларускі звон. 1921. 17 красавіка. |
||
*3 мінуўшчыны беларускага руху // Беларускі летапіс. 1937. № |
* 3 мінуўшчыны беларускага руху // Беларускі летапіс. 1937. № 6-9. |
||
*3 маіх успамінаў // ЛіМ. 1990. 17 жніўня. |
* 3 маіх успамінаў // ЛіМ. 1990. 17 жніўня. |
||
== Спасылкі == |
|||
* [http://adradjency.narod.ru/nashaniusky/stackevich.html СТАЦКЕВІЧ Фелікс Іванавіч] |
|||
{{DEFAULTSORT:Стацкевіч Фелікс}} |
{{DEFAULTSORT:Стацкевіч Фелікс}} |
Версія ад 12:30, 12 чэрвеня 2012
Фелікс Іванавіч СТАЦКЕВІЧ (2 снежня 1879, г. Шчучын — 21 чэрвеня 1967; псеўданім Аганёк), беларускі грамадска-культурны дзеяч.
Скончыў у 1913 Пецярбургскі ўніверсітэт (1913).
З 1903 член Беларускай сацыялістычнай грамады. У 1905—1907 вёў рэвалюцыйную прапаганду ў Вільні і Мінску. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з універітэта, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы з Цёткай і Алесем Бурбісам. Працаваў у падпольнай друкарні ў Мінску. З 1908 сакратар адвакатаў у Ігумене, тэхнік у Вышнім Валачку, Цверы. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасветы Літоўска-Беларускай ССР. З восені 1920 у Віленскім беларускім саюзе кааператараў. Выкладчык лацінскай мовы, дырэктар Радашковіцкай беларускай гімназіі імя Ф. Скарыны, старшыня Галоўнай управы Таварыства беларускай школы, адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса "Беларускі летапіс". Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У 1939—1941 настаўнік у Вілейцы і Клецкім раёне. У 2-ю сусветную вайну працаваў суддзёй у г. Смаргонь, у 1944-49 — у музеі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зняволены. Пасля вызвалення ў 1950-я г. жыў у Вільні.
Творчасць
Склаў "Эсперанта-беларускі слоўнік". Пераклаў на мову эсперанта кнігу Л. Петражыцкага "Тэорыя права і маральнасць".
Аўтар успамінаў пра ўдзел у рэвалюцыйным руху (рукапіс у Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва.
Бібліяграфія
- Успаміны і думкі // Беларускі звон. 1921. 17 красавіка.
- 3 мінуўшчыны беларускага руху // Беларускі летапіс. 1937. № 6-9.
- 3 маіх успамінаў // ЛіМ. 1990. 17 жніўня.