Pecunia non olet: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др робат дадаў: uk:Pecunia non olet |
др робат дадаў: ca:Non olet |
||
Радок 15: | Радок 15: | ||
[[Катэгорыя:Эканоміка Старажытнага Рыма]] |
[[Катэгорыя:Эканоміка Старажытнага Рыма]] |
||
[[ca:Non olet]] |
|||
[[de:Pecunia non olet]] |
[[de:Pecunia non olet]] |
||
[[en:Pecunia non olet]] |
[[en:Pecunia non olet]] |
Версія ад 04:31, 30 верасня 2012
Pecunia non olet (таксама лац.: Aes non olet — «грошы не пахнуць») — крылаты лацінскі выраз.
Словы, якія прыпісваюцца імператару Веспасіяну, нібы вымаўленыя ім пасля атрымання грошай ад падатаку на грамадскія прыбіральні Рыма і звернутыя да яго сына Ціта, які выказаў незадавальненне з нагоды гэтага.
У творы Гая Светонія Транквіла «Жыццё дванаццаці Цэзараў», адкуль бярэ пачатак выраз, не прыводзяцца пэўныя словы, вымаўленыя Веспасіянам (у выглядзе простай мовы). Сітуацыя там апісваецца так:
Ціт папракаў бацьку, што і прыбіральні ён абклаў падаткам; той узяў манету з першага прыбытку, паднёс да яго носа і спытаў, ці смярдзіць яна. «Не», — адказаў Ціт. «Хоць гэта грошы з мачы», — сказаў Веспасіян.— Светоній. Жыццё дванаццаці Цэзараў. Веспасіян. 23.3.
Выраз «Грошы не пахнуць», заснаваны на гэтым эпізодзе, стаў прымаўкай, якая ўказвае на не вельмі чыстую крыніцу прыбытакаў.